ปัญหาของหนูน้อยอายุ 12

เราไม่รู้จะเริ่มเล่าจากตรงไหนก่อนดีเพราะมีหลายเรื่องมาก ที่เราอยากจะเล่าเริ่มจากที่บ้านเลยละกันบ้านเราจะเป็นที่ทำงานมีห้องให้เช่าและอยู่รวมกันแบบคนงานกับครอบครัวเราและญาติ เวลามีความสุขก็มีความสุขดีค่ะ แต่พอมีปัญหาก็หนักมาก ๆ ทำให้มีหลายเหตุผลการณ์ในครอบครัวที่ฝังใจเราที่บ้านเราติดเหล้าติดสุรากันหนักมากค่ะ ตอนเลิกงานเขาจะกินกันทุกกวันไม่เว้นวันเลยยิ่งวันหยุดก็จะยิ่งกินเยอะแทบจะกินแทนข้าวแทนน้ำเลยค่ะ จนมาได้อายุ 12 ปกติเราจะนอนกับพี่ชายแท้ ๆ ในห้องพี่ชายก็จะมีแต่เด็ก ๆ มาด้วย ตอนนอนเราไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ เพราะก็มีแต่น้องมีแต่พี่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ เราโดนน้องไม่แท้ ( ลูกของน้องชายแม่ ) ลวนลามค่ะ ตอนนั้นน้องเขาอายุ 11 แต่ก็ตัวใหญ่มากและโตเร็วมากปกติของผู้ชาย เราสนิทหับน้องมากเพราะอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ เลยไว้ใจมาก ๆ ค่ะ เราอายุแค่ 12 ตอนนั้นยังติ๊งต๊องอยู่เลย ตอนแรกเราคิดว่าแค่ฝันแต่หลัง ๆ มาเริ่มทำให้รู้ตัวค่ะว่ามันไม่ใช่แค่ฝันแล้ว พอรู้อย่างนั้นก็ย้ายไปนอนห้องพี่สาว ( ตอนแรกที่ไม่นอนกับพี่สาวเพราะพี่สาวนอนไวแล้วชอบล็อคประตูเราเข้าไม่ได้ ) พี่สาวเราจะตื่นไปทำงานตอนเช้าเลยไม่ได้ล็อคประตูให้เพราะต้องล็อคจากข้างใน ทุกครั้งที่เราตื่นมาเขาจะมานอนข้าง ๆ ไม่ก็นั่งอยู่ตรงเท้า น่ากลัวมาก ๆ เลยค่ะอดทนมาตลอดจนวันนึงทนไม่ไหวเลยตัดสินใจบอกแม่และป้า ตอนแรกเราคิดว่าเราตัดสินใจถูกแล้วที่บอกเขาไปแต่ไม่เลยค่ะ แม่บอกเราว่าบอกแล้วว่าให้นอนกับพี่สาวบอกก็ไม่ฟัง และเขาสองคนก็พูดว่าเป็นปกติของผู้ชาย ไม่ต้องสนใจและให้ระวังตัว เขาบอกจะคุยกับน้องชายไม่แท้ให้แต่ก็ไม่เห็นจะคุยเลยค่ะ พวกเขาไม่พูดอะไรเลยมีแต่บอกเรา แต่ถึงเราจะบอกแม่และป้าไปน้องคนนั้นก็ยังคงทำแบบเดิม จนเราเริ่มปิดกั้นและระแวงผู้ชายไปเลยค่ะ ปกติก็ไม่ได้ชอบผู้ชายอยู่แล้วพอมาเจอแบบนี้ก็ยิ่งไม่ชอบไปใหญ่เลยค่ะ เราระแวงมากแม้กระทั้งพ่อพี่ชายและคนอื่น ๆ ที่เขาดีกับเรามาก เราพยายามเปิดใจคุยกับคนในครอบครัวบางคนเช่นพี่ชายพี่สาว ไม่มีใครสนใจเลยค่ะ ไม่มีใครสักคน ไม่มีใครโทษฝั่งชายเลย และไม่สนใจด้วย จนเราเริ่มมีปัญหาทางจิตค่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้ ยังมีอีกหลายเรื่องเลยค่ะที่อยากเล่า เรื่องนี้ถือว่าน้อยมาก ๆ แต่ถ้าให้เราก็คงไม่หมดหรอกค่ะ ปัญหาในอดีตเราเยอะมากจนส่งผลถึงการใช้ชีวิตและทัศนคติ มันทำให้เรากลายเป็นสมาธิสั้นค่ะ เรียนรู้ได้ช้า ยืนนิ่ง ๆ ไม่ได้ จดจ่อได้ไม่นาน จากที่คิดเลขเก่ง กล้ายเป็นแค่การบวกลบคูณหารยังทำไม่คล่อง จากที่เรียนพอใช้ได้ หัวไม่ได้ไวแต่ก็ไม่ได้แย่หลายเป็นแย่ลงมาเยอะเลยค่ะ จากที่อ่านหนักสือได้ปกติ ทำให้อ่านไม่คล่องอ่านผิด ๆ ถูก ๆ และพึ่งมาสังเกตตัวเองค่ะ เราเป็นคิดลบมาก ให้กำลังใจตัวเองไม่เป็น จัดการปัญหาของตัวเองไม่เคยได้แม้จะเล็กหรือใหญ่แล้วก็อารมณ์ด้วยค่ะ บางทีเป็นอะไรก็พูดไม่ได้ค่ะว่าตัวเองเป็นอะไรต้องการอะไรมีแต่ร้องไห้อย่างเดียวค่ะ ทุกครั้งที่จะพูดถึงความรู้สึกตัวเองก็เซนซิทีฟจะร้องไห้ตลอดเวลาจนบางทีก็รำคาญตัวเองค่ะ แล้วก็ไม่อยากให้ใครมาอยู่ด้วยเพราะมันดูท็อกสิกที่มีแต่ความคิดลบ ๆ และจะร้องไห้ตลอด แค่มีคนถามว่าเป็นอะไรมั้ยเราก็รู้สึกอยากจะร้องไห้แม่มตรงนั้นเลย ครั้งนึงเคยมีปัญหากับครูคนนึงเขาเหมือนอคติกับเราค่ะ ชอบหาว่าเราเล่นโทรศัพท์เล่นนู่นเล่นนี่และทำตัวไม่ดีกับเราค่ะ ถือตัวชอบพูดให้เราอายเพื่อนเราโกรธและเกลียดเขามากเลยเราจนร้องไห้ออกมา แฟนเห็นก็เลยทักไปบอกครูที่ปรึกษาเขาเรียกเรามาคุย เขาไม่ได้ด่าไม่ได้ว่าเราเลยค่ะ เขาแค่สอนเราว่าทุกคนเราทำตามที่เราต้องการไม่ได้หรอก เราจะบังคับเขาให้มาชอบเราไม่ได้ด้วย ครูเขาเป็นคนหยาบคายบลา ๆ ไม่มีคำไหนดุหรือว่าเราเลยค่ะ เรารู้สึกดีด้วยซ้ำ แต่เราก็ร้องไห้ออกมาทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย พอมาสังเกตตัวเองอีกทีเรารู้สึกว่าเราเป็นคนเครียดมาก ๆ ค่ะ เครียดแม้แต่กับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ คิดอยู่ตลอดเวลาเลยค่ะถึงจะเป็นเวลาที่ควรจะจดจ่อกับอะไรสักอย่าง เวลามีความสุขหรือรู้สึกว่าสงบแล้วก็จะมีเรื่องในอดีตมาแทรกในความคิดตลอดทั้ง ๆ ที่ไม่ได้อยากนึกถึงและไม่ได้นึกถึงเลยค่ะ รู้สึกเศร้าเสียใจและขยะแขยงเวลาที่ฝันว่าโดนลวนลามหรือเรื่องอื่น ๆ ที่มันกระทบกระทั้งจิตใจมาก ๆ บางทีเราแค่อยากจะระบายกับใครสักคนแต่ทุกครั้งที่ระบายก็โดนเมินเฉยเลยพูดแค่ว่าเราคิดมากไปเอง บางครั้งที่ระบายไปทุกคนแค่อ่านและเงียบบอกให้ปล่อยวางและเปลี่ยนเรื่องเหมือนไม่ได้สนใจในสิ่งที่พูดเลยค่ะ เราพยายามบอกเขาว่าเราไม่สามารถปล่อยวางได้ เราไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร บางทีเรื่องในอดีตผ่านไปนานตั้งแต่ห้าหกขวบยังจำได้เลยค่ะ หมายถึงเรื่องที่ไม่ดี บางเรื่องเป็นเรื่องที่เคลียร์แล้วค่ะ แต่ก็ยังคาใจยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรติดค้างคาใจอยู่ตลอด ต้องการอะไรสักอย่างให้รู้สึกดีขึ้น รู้สึกหนักใจตลอดเวลา เครียด เราเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม เราอธิบายไม่ถูกค่ะ เราพูดไม่ได้ เราไม่รู้ เราไม่รู้จะพูดยังไงให้ทุกคนเข้าใจ จนไม่อยากระบายกับใคร หรือพอระบายไปพอรู้ว่าตัวเองพูดไรไปบ้างก็รู้สึกว่าจะพูดไปทำไมแล้วก็ลบแชทตลอดเวลาที่ระบายกับใครไป รู้สึกอ่อนไหวและอ่อนแอมาก ๆ ไม่เคยนึกถึงเรื่องในอดีตที่เป็นแผลในใจไปแล้วน้อยลงเลยค่ะ ไม่เคยลองปรึกษาแพทย์เพราะก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเองคิดมากไปเหมือนที่คนอื่นบอกมั้ย กลัวจะเสียเงินเยอะจนแม่ด่าด้วยค่ะ ตอนนี้เราอายุ 15 แล้ว แต่ก็รู้สึกว่าสุขภาพจิตใจของตัวเองไม่เคยดีขึ้นเลย ทุกครั้งที่จะลืมก็มักมีบรรยากาศและความรู้สึกความฝันคอยมาสะกิดให้นึกถึงตลอดเลยค่ะ อยากได้คำปรึกษาเราควรทำไรต่อดี เราไม่มีที่พึ่งเลย ไม่มีใครที่เราสามาระคุยได้เลย แม้แต่แม่ตนในครอบครัวเพื่อน ก็ไม่สามรถปรึกษาใครได้เลยค่ะ อาจจะเขียนไม่ค่อยเข้าใจนะคะ เพราะเรียบเรียงคำไม่ถูก เรากำลังฝึกการเรียบเรียกคำพูดอยู่ค่ะ ปัญหาทุกอย่างมันกระทบการใช้ชีวิตเรามาก ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ