คือว่าเรามีอาการแบบว่าฝังใจกับอะไรง่ายๆ เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อตอนอนุบาลเราโดนครูคนนึงทั้งว่าทั้งใช้มือเขกหัวบางทีก็บิดหู ครูคนนั้นใจร้ายมากทำให้การไปโรงเรียนคือฝันร้ายของเราไปเลย แล้วที่ว่ามีอาการแบบฝังใจ ก็คือในห้องที่เราเรียนตอนอนุบาลนั้นเหมือนมีกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มของครูคนนั้นคลุ่งเต็มไปหมด ตอนนี้เราอายุ 21 เราจำกลิ่นนี้ได้ขึ้นใจ แล้วเวลาบังเอิญไปได้กลิ่นนี้จากที่ไหนก็จะมีอาการวิตกกังวลรู้สึกหม่นหมองในใจบางทีก็ใจสั่นมือสั่น
แล้วทำให้เรานึกถึงเรื่องราวต่างๆในอดีตที่ครูคนนั้นทำกับเรา (กลิ่นนั้นจำไม่เคยลืม)
เรื่องที่ 2 เกิดขึ้นเมื่อตอนประถมต้นเราได้เรียนกับครูสอนคณิตคนนึงเสียงดังมากและตีเจ็บมากเราเป็นคนหัวไม่ดีเรียนไม่เก่งเราโดนดุโดนตีอยู่บ่อยๆทำให้เรารู้สึกฝังใจกับวิชาคณิตเรียนที่ไรก็ทำให้นึกถึงแต่เรื่อองในอดีตเราเกียจวิชาคณิตศาสตร์มากเรียนไม่รู้เรืาองเลยทำยังไงก็คำนวนไม่ได้ในที่สุดประมาณช่วง ป.3 เราได้ถูกทางโรงเรียนจัดไปอยู่ในกลุ่มของเด็กพิเศษด้านการคิดคำนวนโดนเพื่อนล้ออายมากแต่โชคดีครูที่สอนพิเศษเราในดีมากจากที่เราอ่านหนังสือไม่ออกกลับกลายเป็นอ่านออกบวกลบคูนได้ แต่หารไม่ได้🥲แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังช้ากว่าเพื่อนคนอื่นอยู่ดี
อีกเรื่องนึงจริงๆมีหลายเรื่องมากแต่เอาแค่ 3 เรื่องพอ อันนี้เกิดขึ้นตอนโตแล้วคือเรากลายเป็นคนที่ทำอะไรชักช้าไปหมด มีช่วงนึงเราได้ไปช่วยน้าขายของที่ตลาดแห่งนึง น้าเราชอบดุเวลาทำอะไรชักช้าชอบบ่นเราต่อหน้าคนอื่นเราไม่สามารถเถียงอะไรได้เลย ก็คือเรามีหน้าที่คัดไซร์เห็ดตอนเช้ามันหลายไซร์มากเรารู้สึกว่าสหมองประมวลผลไม่ทันเราก็เลยโดนเขาดุทำให้เราใจสั่นแล้วก็ยิ่งทำช้าไปอีก ทำให้เวลาเราได้กลิ่นเห็นเราก็จะนึกถึงความรู้สึกในตอนนั้นทั้งอายทั้งรู้สึกเสียใจที่โดนดุอาการเหมือนเหตุการณ์ที่ 1 เลย ก็ขอจบไว้แค่นี้นะคะ ปมในใจเราเยอะมากจริงๆถ้าจะให้เล่าคงเล่าไม่หมด🥲🥲แคอยากระบาย
พี่ๆคนไหนมีวิธีลบปมในใจพวกนี้ออกแนะนำหนูได้นะ
ปมในใจเยอะจนกระทบชีวิตประจำวันประจำปมในใจเยอะจนกระทบชีวิตประจำวันในหลายหลายเรื่อง
แล้วทำให้เรานึกถึงเรื่องราวต่างๆในอดีตที่ครูคนนั้นทำกับเรา (กลิ่นนั้นจำไม่เคยลืม)
เรื่องที่ 2 เกิดขึ้นเมื่อตอนประถมต้นเราได้เรียนกับครูสอนคณิตคนนึงเสียงดังมากและตีเจ็บมากเราเป็นคนหัวไม่ดีเรียนไม่เก่งเราโดนดุโดนตีอยู่บ่อยๆทำให้เรารู้สึกฝังใจกับวิชาคณิตเรียนที่ไรก็ทำให้นึกถึงแต่เรื่อองในอดีตเราเกียจวิชาคณิตศาสตร์มากเรียนไม่รู้เรืาองเลยทำยังไงก็คำนวนไม่ได้ในที่สุดประมาณช่วง ป.3 เราได้ถูกทางโรงเรียนจัดไปอยู่ในกลุ่มของเด็กพิเศษด้านการคิดคำนวนโดนเพื่อนล้ออายมากแต่โชคดีครูที่สอนพิเศษเราในดีมากจากที่เราอ่านหนังสือไม่ออกกลับกลายเป็นอ่านออกบวกลบคูนได้ แต่หารไม่ได้🥲แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังช้ากว่าเพื่อนคนอื่นอยู่ดี
อีกเรื่องนึงจริงๆมีหลายเรื่องมากแต่เอาแค่ 3 เรื่องพอ อันนี้เกิดขึ้นตอนโตแล้วคือเรากลายเป็นคนที่ทำอะไรชักช้าไปหมด มีช่วงนึงเราได้ไปช่วยน้าขายของที่ตลาดแห่งนึง น้าเราชอบดุเวลาทำอะไรชักช้าชอบบ่นเราต่อหน้าคนอื่นเราไม่สามารถเถียงอะไรได้เลย ก็คือเรามีหน้าที่คัดไซร์เห็ดตอนเช้ามันหลายไซร์มากเรารู้สึกว่าสหมองประมวลผลไม่ทันเราก็เลยโดนเขาดุทำให้เราใจสั่นแล้วก็ยิ่งทำช้าไปอีก ทำให้เวลาเราได้กลิ่นเห็นเราก็จะนึกถึงความรู้สึกในตอนนั้นทั้งอายทั้งรู้สึกเสียใจที่โดนดุอาการเหมือนเหตุการณ์ที่ 1 เลย ก็ขอจบไว้แค่นี้นะคะ ปมในใจเราเยอะมากจริงๆถ้าจะให้เล่าคงเล่าไม่หมด🥲🥲แคอยากระบาย
พี่ๆคนไหนมีวิธีลบปมในใจพวกนี้ออกแนะนำหนูได้นะ