ไม่ใช่โลกที่ต้องการ

ผมโตมากับคำสอนที่ว่าให้เป็นคนดีช่วยเหลือคนอื่น ซึ่งผมก็เห็นด้วยว่ามันดีและปฎิบัติตามด้วยสุดใจ แต่เหมือนตัวสังคมโดยรวมจะย้อนแย้งมากๆ พวกเขาเรียกร้องหาคนดี แต่พวกเขาสร้างคนเลว พวกเขาเรียกร้องหาความเท่าเทียม แต่ความคิดพวกเขามันเหลื่อมล้ำ พวกเขาใช้คุณธรรมโจมตีศัตรูของเขา และใช้คำว่าเพื่อมีชีวิตรอดในการฆ่าผู้มีพระคุณ ที่ผมอยากจะบอกก็คือนี่ไม่ใช่สังคมในอุดมคติของผม และผมก็ไม่คิดว่าผมจะเปลี่ยนมันได้ ผมไม่หยิ่งพอที่จะคิดว่าตัวเองพิเศษ เพราะงั้นการเลือกที่จะปล่อยวางก็เป็นหนึ่งในทางเลือกที่ดี มันช่วยให้คุณไม่คิดมาก แต่ถ้าทำงั้นจะต่างจากคนที่เอาเปรียบคนอื่นอย่างไร เพราะพวกเขาปล่อยวาง ความเห็นอกเห็นใจ ความดี ศิลธรรม เห็นคนทุกข์โดยไม่รู้สึกอะไร ถ้าเป็นงั้นก็เหมือนคุณพัฒนาย้อนหลังลงไปเป็นเหมือนพวกสัตว์ที่พึ่งสัญชาติญาณเพื่อเอาตัวรอด ซึ่งการทำความดี การเห็นอกเห็นใจ เป็นการแสดงถึงว่าเราไม่ได้แค่ใช้วิถีชีวิตตามธรรมชาติเท่านั้นแล้ว เพราะ การเห็นอกเห็นใจไม่ใช่วิถีของธรรมชาติ วิถีของธรรมชาติคือความสมดุล หลายคนไม่เขาใจสิ่งที่เขาเป็นและเขาทำ เมื่อคุณเห็นอกเห็นใจโลกนี้จะช่างมัวหมองและเต็มไปด้วยความทุกข์ยาก ไม่มีใครสามารถช่วยพวกเขาจากความทุกข์ได้ ทุกข์จากร่างกาย ทุกข์จากจิตใจ ยิ่งสุขมากก็ยิ่งทุกข์มาก มันคือความสมดุล เพราะงั้นโลกนี้ไม่ใช่ที่ผมต้องการ ผมต้องการโลกที่มีแต่ความสุขไม่มีความทุกข์ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้