ทุกคนเคยเข้าใจกับคำว่า ความรู้สึกมั้ยครับ ผมเด็กอายุ19ปีหมาดๆ พึ่งเลิกกับแฟนได้ซักพักนึงและ มันมีอะไรหลายๆอย่างที่ผมไม่เข้าใจเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าความรักเลย ทำไมผมถึงได้สนใจมันขนาดนั้นถึงได้ใส่ใจมันขนาดนั้น ผมรู้สึกเหม่อนตอนนี้ผมเป็นคนเห็นแก่ตัวเลยไม่ว่าจะกระทู้ก่อนหน้าก็ตาม ผมเคยรักผู้หญิงคนนึงมากๆครับ ผมจำได้ว่าเขาเป็นแรกๆเลยมั้ง ที่ตื่นมาทุกเช้าผมก็จะได้ยินคำอวยพรดีๆจากเขาทุกๆวัน ผมคบกับเขาได้ร่วม8เดือนมั้งครับ ก่อนหน้านั้นเราก็กิ๊กก๊อกกันตามภาษาวัยรุ่นปกติครับ แต่พอนานเข้าผมเริ่มรู้สึกประมาณว่า ผมเริ่มน้อยใจเรื่องบางเรื่อง บางเรื่องมันเป็นเรื่องปกติของเขาแต่มันไม่ปกติสำหรับผมเลย ผมจำไม่ได้แล้วเหมือนกันว่าเรื่องอะไรแต่มันก็ติดอยู่ในใจผมมาตลอด พอมันนานเข้ากลายเป็นว่าผมเริ่มสนใจเขาน้อยลง ผมเริ่มมีความคิดที่อยากจะพักผ่อนบ้าง ง่ายๆก็ระยะห่างอ่ะครับ แต่ผมก็ไม่ได้บอกเขาไป ไม่ว่าจะเรื่องอะไรผมชอบเก็บหมดเลยครับ ไม่เคยบอกอะไรเขาเลย ทำทรงน้อยใจไปวันๆ พอเขามาง้อก็บอกหายแล้วแต่เขาก็ดูไม่ได้อะไรนะ ผมก็เก็บเงียบตลอดเวลาที่ผ่านมา จนช่วงเข้าเดือน5มั้ง ผมจำไม่ได้ ผมมารู้ความจริงว่าเขาชอบเพื่อนผม มันเป็นครั้งแรกๆเลยที่ผมระเบิดทุกอย่าง ผมทั้งว่าเขาสารพัด ไม่อยากยุ่งเกี่ยว ร้องไห้จะเป็นจะตาย แต่ก็เขาก็ง้อง่ายๆผมก็กลับไปอยู่ดี หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมาผมก็รู้ตัวเองว่าผมไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมเริ่มจะใส่ใจเขาน้อยลง ผมเริ่มอยากจะหนีปัญหา ผมเริ่มปวดหัวทุกครั้งเวลาที่เขาพูด ผมเริ่มอยากจะลองขอเลิกเขา ผมเริ่มสนใจคนอื่น แต่ความเป็นมันไม่เลยครับ ผมไม่ได้ทำอะไรซักอย่าง เกี่ยวกับการขอเลิก เกี่ยวกับการไปจีบคนอื่น ผมก็อยู่แบบนั้นมาตลอดครับ ความคิดแบบนั้นช่วงนี้แหละที่ผมรู้สึกว่าอะไรหลายอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว แต่ผมรักเขาจริงๆนะ ผมยังชอบที่จะโทรคุย ชอบฟังเขาบ่น ชอบไปอยู่กับเขา ไปกินหมูกระทะ แต่มันเหมือนมีแผลในใจผมตลอดเวลาอ่ะ มันเจ็บจนอยากจะหนีทุกอย่างแต่ในใจมันก็รักเขาซะอยู่ดี555 พอหลังจากนั้นเดือนนึงผมทไปงานช่วงปิดเทอมเราก็ห่างกัน ผมเริ่มติดเพื่อน เริ่มไม่ค่อยมีเวลาให้เหมือนแต่ก่อน เริ่มไม่ค่อยได้คุยกัน ผมก็อยากพักผ่อน เขาก็อยากคุย ผมก็ดันทะลึ่งไปติดเพื่อน ตอนคุยกันก็ทะเลาะกัน สุดท้ายฟางเส้นสุดท้ายมันก็ขาดมันก็จบ เหตุผลที่เราเลิกกัน เพราะผมพูดว่าความรู้สึกผมไม่เหมือนเดิมแล้ว(ผมแค่ อยากหาอะไรทำด้วยกันบ่อยๆ)เขาก็บอกลองห่างกันดูมั้ย ผมก็เลยเลิกเลย
ประเด็นมันอยู่ตรงนี้แหละครับ หลังจากเลิกกันไป เขาก็ตามง้อแต่รอบนี้ผมก็ไม่ได้กลับไป
ผมก็ลองไปคุยกับคนอื่นบ้าง ไปเที่ยวกับคนอื่นบ้าง(ผญ.) อาจจะถามว่าทำไมถึงทำ ผมตอบเลยว่าผมไม่รู้ครับก่อนหน้านั้นผมร้องจะเป็นจะตายมาเป็นอาทิตย์เลยครับ5555 มันเลยคิดอะไรแผลงๆมั้งครับ (แต่ผมก็คุยกับเขานะครับคุยแบบไม่ค่อยสนใจใยดีเท่าไหร่) หลังจากนั้นผมก็ไปกินหมูกะทะกับสาวคนอื่น จนมันทำให้ผมคิดได้อ่ะว่ามันต้องเป็นเขาอ่ะ ผมก็เลยเริ่มตีตัวห่างจากคนอื่นที่ผมคุยหลังจากมีเขาแต่ก็มีบ้างนานๆทีมันเหงาอ่ะครับ เขาง้อผมเป็นเดือนเลยนะแฟนเก่าผมอ่ะ แล้วผมก็บอกความจริงเขาว่าระหว่างตอนที่เราเลิกกันผมไปคุยกับนู้นคนนี่มาเขาก็ไป ผมไม่เข้าใจเหมือนกันนะครับว่าทำไมถึงบอกเขาไป เพราะผมโคตรจะอยากกลับไปคบเขาเลย หลังจากนั้นเขาก็ไป มีกลับมาคุยกันบ้าง แต่ผมก็เลือกที่จะไปเพราะละอายใจตัวเองทั้งที่สถานะตอนนั้นคือเราเลิกกันไปแล้ว ไม่รู้ดิผมก็รู้สึกเหมือนผมไม่ผิด แต่ผมก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำแบบนั้นถึงได้ออกมา
#ผมอยากจะถามว่าทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้มา ตลอด ทำไมผมถึงรู้สึกอยากที่จะเป็นคนผิดแล้วให้เขาไปเจอสิ่งดีๆ ทั้งที่เขาก็ทำกับผมมาเยอะๆ แล้วทำไมผมต้องเป็นคนผิดในเมื่อก่อนหน้านั้นเขาก็เป็นคนสร้างแผลให้ผมเหมือนกัน ผมรู้สึกเหมือนผมเป็นคนไบโพล่าอ่ะ เดี๋ยวก็โกรธเขาเดี๋ยวก็โกรธตัวเอง สับสนไปหมด