ตั้งเเต่เราเกิดมาเรามีคนรัก/แฟนเยอะเเยะมากมายหลาดหลายเพศเเละรสนิยมเลยค่ะ เเต่เราไม่เคยรู้สึกรักใครจริงๆ ส่วนมากเราจะอึดอัดมากกว่า เเต่มีเเค่คนเดียวที่เราเคยชอบไม่รู้เรียกรักได้ไหม เกิดจากรสนิยมส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับโมเมนต์อะไรเลยค่ะ อยู่ดีๆเราก็ชอบเขา เพราะเค้าตรงไทป์เรา พอเป็นเเฟนกันเราค่อนข้างสบายใจที่ได้คุยกับเขาเเม้จะคุยไม่กี่คำ เเต่ยังมีความอึดอัดอยู่นะคะ เเต่คนนี้เป็นคนเดียวที่เราไม่คิดจะอยากเลิกนะคะ เเล้วเค้าทำให้เราร้องไห้เสียใจได้ตอนที่เลิกกัน เเต่เรายังรู้สึกว่านี่ไม่ใช่รัก มีเเค่2คนที่เรารู้สึกว่าเราสามารถพูดว่ารักได้เต็มปากถ้าเสียเขาไปเราอยู่ไม่ได้เเน่ๆ คือปู่กับย่าค่ะ ท่านเป็นคนตลกใจดีมากๆ เราไม่เคยอึดอัดที่อยู่กับพวกท่าน เรามีความสุขตลอดยิ้มหัวเราะได้ทุกวัน เราอวยพรให้เขามีชีวิตที่ดีทุกวัน ไม่เครียด นั่นเป็นอะไรที่เเปลกจากคนอื่นค่ะ จากคนอื่นๆที่เราเเค่ชอบเราไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยค่ะ ไม่ได้รู้สึกยินดี เสียใจอะไรด้วยเลย เอาจริงๆเราออกเเนวเหมือนคนโหยหาความรัก เเต่ไม่ต้องการความรักค่ะ เราสงสัยมาตลอดเราเคยรักคนอื่นๆที่ไม่ใช่คนในครอบครัวจริงไหม ตอนเเรกๆเราเหงาเเล้วต้องการเพื่อนคุยพอได้เเฟนมาเเล้วเราอยากเลิกค่ะ เราอยากอยู่คนเดียว อยู่เเค่กับปู่ย่าที่เรารัก เเบบนี้เราดูเห็นเเก่ตัวไหมคะ ( ชาวพันทิปเเนะนำทีค่ะ ) รักมันคืออะไรกันเเน่คะ อยากให้ทุกคนเล่าประสบการณ์ที่ทำให้รู้สึกว่านี่คือรักหน่อยค่ะ