คือ เราทะเลาะกับแม่มาแล้วเป็นก่รทะเลาะดันแรงมาก แรงมาก และมากพอที่จะทำให้แม่เจ็บก็ได้ซึ่งเรารู้ศึกผิดไม คอบตอบคือใช้ รู้สึกผิดนืนและมันไม่มีลูกคนไหนทะเลาะกับแม่แล้วไม่รู้สึกผิกหรอกนอกเสียจากแม่คนนั้นจะเป็นแมวเลวๆ. แต่แม่เราไม่ได้เลวแบบนั้น. แต่ที่เราทะเลาะมันก็คือปัญหาที่ทุกๆบ้านเจอกันนืนและ. " เงิน" ปัญหาเรื่องเงินมัยเป็นอะไรที่ หลายๆบ้านต้องแยกทางกันบ่อยมาก ไม่ว่าจะมีลูกกันแล้วหรือเป็นแค่แฟนกันอยู่ แต่คือ เราทะเลาะก
เพราะเราทำงาน เงินเดือนออกแค่ 7,600 ซึ่งมันก็ต้องมีการพักค่าชุดคือเา
สื้อพนักงาน และเราก็มีการแอบสั่งซื้อของใช้ของตัวเอบ้างบวกกับ มีการหักค่าที่ทำข้าวของเสียหาย เนื่องจากเราทำงานร้านสะดวกซื้อ ซึ่งแม้มันก็ต้องทีผิดพลาดกันบ้างละเพราะมันไม่มีใคร เฟอเฟคไปหมด แต่ที่นี้เงินเดือนเราออกแคท7,600 ซึ่ง แม้เราพอรู้ว่สออกแค่นื ก็ขยัยขยอถาม ถามๆจี้ๆ เรา. ไอเราก็ไม่อยากจะบอกอะไรก็ไม่อยากให้รบกวน แต่คือ...จากการถามจี้การเป้นการคุยที่รุ้นแรงขึ้น พอเราเริ่มระบายความรู้ศึกที่แม่เราชอบถามจี้เราตลอดตั้งแตทตอนฝึกงานแล้วได้เิงนเดือนก้อนแรกอะ ไอคำพูดที่ว่า เงินเดือนก้อนแรก ต้องให้พ่อแม่ถึงจะเป็ยสิริมงคล หรืออะไรก็ไม่รู้ตามควาเชื่ออะ ไอเราก็อยากจะเก็บใว่ใช้เอง แม่เราก็อยาก.ห้เราช่วยค่าบ้านค่าอะไร คือเราจะช่วยไม ก็ต้องช่วยและเพราะเรายังอาศัยอยู่ด้วยแต่คือ....คำพูดของแม่แต่ลำคำที่ถามเราอะมันไม่ได้เป็นการพูดเหมือนกับเป็นห่วง...คำถูกที่นุ่นแรงรุ่นแรงขึ้นจนเราทนไม่ไหวระเบิดออกมา เพราะเราอัดแั้นมันมานานกว่าหลายปัแล้ว ไอการพูดกับแม่อะ เพราะตั้งแต่เรากลับมาอยุ่กับแม่ทุกครั่งเราจะเงียบตลอด ไม่เถีบงไม่อื้อไม่อะไรทั้งนั้น แค่เงียบ...แค่เงียบอย่งเดี่ยวเรื่องมันจะได้จบๆ แต่ครั่งนี้มันเต็มจนระเบิดออกมา เราระบายทุกๆแย่างออดมาเลย.... ระบายตั้งแต่ควารู้สึก ความคิด ปัญหาเรื่องบุญคุน ปัญหาเรื่องเงิน ปัญหาอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งแม่ ชอบอ้างเรื่องบุญคุนที่เลี้ยงเรามา มันเหมือนกับโซ่ตรวนที่จะไม่ใไห้เราไม่ทำเรื่องที่เราอยากทำ. แต่แม่เราพอเราพูดแบบนี้เขาก้ไม่พอใจนั้นและ แล้วก็บอกให้เราทำตามใจ.นเชิงประชดประชันกัน ซึ่งมันก็แรงเหมือนกัน....คือเราก็อยากขอโทษแม่นะ..แต่เราไม่รู้จะทำยังไทุกครั่งที่พยยายามคุยกับเราก็จะกลายเป็ยแค่ผู้รับฟังตลอดและก็ถูกด่าถูกดูถูกมาตลอด....วันไหนที่เราจะพูด เราจะเป็ยฝาดผิดอย่างเดี่ยวแม้ ในวันที่เราไม่ได้ทำอะไรเลยเราอยู่ในห้องทั้งวันยังไม่ได้ออกไปทำอะไร แต่พ่อเลี้ยงเราไปทำอะไร แล้วคือ.....ความผิดมันก็ตกมาที่เรา....คือทุกๆอย่างในบ้านท่ามีใครทำผิด ใครใคนจะรับผิดชอบ ก็เราตลอด เราผิดตลอดนินและไม่เคยมีสักครั่งที่ถูก. เราฝช้เหตุผลก็แล้วใช้อารมณ์ก็แล้วหรืออยู่เงียบๆนิ่งๆไม่โต้ตอบ.....ทำใจสงบ....เก็บตัว ไม่ว่าจะทำอะไรเราก็จะผิดไปหมด....ขับรถออกจากบ้าน..ก็ผิดไปเที่ยวกับเพื่อนก็ผิด กลับบ้ายดึกก็ผิด...มันอัดอั้นมานาย จนวันนี้เราระเบิดแล้วพูดกับแม่ไป แม่ก็ตอบมาว่า" แล้วแต่ชีวิตเลย....". คือแบบไม่พอใจเรา. แล้วสิ่งที่เขาทำกับเรามาตลอดละ...คำด่าถ
ดูถูก หรือการใช้งานอย่างกะทาส......
ทะเลาะกับพ่อแม่ แต่สุดท้ายเราก็ผิด
เพราะเราทำงาน เงินเดือนออกแค่ 7,600 ซึ่งมันก็ต้องมีการพักค่าชุดคือเา
สื้อพนักงาน และเราก็มีการแอบสั่งซื้อของใช้ของตัวเอบ้างบวกกับ มีการหักค่าที่ทำข้าวของเสียหาย เนื่องจากเราทำงานร้านสะดวกซื้อ ซึ่งแม้มันก็ต้องทีผิดพลาดกันบ้างละเพราะมันไม่มีใคร เฟอเฟคไปหมด แต่ที่นี้เงินเดือนเราออกแคท7,600 ซึ่ง แม้เราพอรู้ว่สออกแค่นื ก็ขยัยขยอถาม ถามๆจี้ๆ เรา. ไอเราก็ไม่อยากจะบอกอะไรก็ไม่อยากให้รบกวน แต่คือ...จากการถามจี้การเป้นการคุยที่รุ้นแรงขึ้น พอเราเริ่มระบายความรู้ศึกที่แม่เราชอบถามจี้เราตลอดตั้งแตทตอนฝึกงานแล้วได้เิงนเดือนก้อนแรกอะ ไอคำพูดที่ว่า เงินเดือนก้อนแรก ต้องให้พ่อแม่ถึงจะเป็ยสิริมงคล หรืออะไรก็ไม่รู้ตามควาเชื่ออะ ไอเราก็อยากจะเก็บใว่ใช้เอง แม่เราก็อยาก.ห้เราช่วยค่าบ้านค่าอะไร คือเราจะช่วยไม ก็ต้องช่วยและเพราะเรายังอาศัยอยู่ด้วยแต่คือ....คำพูดของแม่แต่ลำคำที่ถามเราอะมันไม่ได้เป็นการพูดเหมือนกับเป็นห่วง...คำถูกที่นุ่นแรงรุ่นแรงขึ้นจนเราทนไม่ไหวระเบิดออกมา เพราะเราอัดแั้นมันมานานกว่าหลายปัแล้ว ไอการพูดกับแม่อะ เพราะตั้งแต่เรากลับมาอยุ่กับแม่ทุกครั่งเราจะเงียบตลอด ไม่เถีบงไม่อื้อไม่อะไรทั้งนั้น แค่เงียบ...แค่เงียบอย่งเดี่ยวเรื่องมันจะได้จบๆ แต่ครั่งนี้มันเต็มจนระเบิดออกมา เราระบายทุกๆแย่างออดมาเลย.... ระบายตั้งแต่ควารู้สึก ความคิด ปัญหาเรื่องบุญคุน ปัญหาเรื่องเงิน ปัญหาอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งแม่ ชอบอ้างเรื่องบุญคุนที่เลี้ยงเรามา มันเหมือนกับโซ่ตรวนที่จะไม่ใไห้เราไม่ทำเรื่องที่เราอยากทำ. แต่แม่เราพอเราพูดแบบนี้เขาก้ไม่พอใจนั้นและ แล้วก็บอกให้เราทำตามใจ.นเชิงประชดประชันกัน ซึ่งมันก็แรงเหมือนกัน....คือเราก็อยากขอโทษแม่นะ..แต่เราไม่รู้จะทำยังไทุกครั่งที่พยยายามคุยกับเราก็จะกลายเป็ยแค่ผู้รับฟังตลอดและก็ถูกด่าถูกดูถูกมาตลอด....วันไหนที่เราจะพูด เราจะเป็ยฝาดผิดอย่างเดี่ยวแม้ ในวันที่เราไม่ได้ทำอะไรเลยเราอยู่ในห้องทั้งวันยังไม่ได้ออกไปทำอะไร แต่พ่อเลี้ยงเราไปทำอะไร แล้วคือ.....ความผิดมันก็ตกมาที่เรา....คือทุกๆอย่างในบ้านท่ามีใครทำผิด ใครใคนจะรับผิดชอบ ก็เราตลอด เราผิดตลอดนินและไม่เคยมีสักครั่งที่ถูก. เราฝช้เหตุผลก็แล้วใช้อารมณ์ก็แล้วหรืออยู่เงียบๆนิ่งๆไม่โต้ตอบ.....ทำใจสงบ....เก็บตัว ไม่ว่าจะทำอะไรเราก็จะผิดไปหมด....ขับรถออกจากบ้าน..ก็ผิดไปเที่ยวกับเพื่อนก็ผิด กลับบ้ายดึกก็ผิด...มันอัดอั้นมานาย จนวันนี้เราระเบิดแล้วพูดกับแม่ไป แม่ก็ตอบมาว่า" แล้วแต่ชีวิตเลย....". คือแบบไม่พอใจเรา. แล้วสิ่งที่เขาทำกับเรามาตลอดละ...คำด่าถ
ดูถูก หรือการใช้งานอย่างกะทาส......