เตือน: กระทู้นี้ค่อนข้างยาว ละมีแต่บ่นล้วนๆ เราแค่มาหาที่ปลดปล่อย ที่ๆคนไม่รู้จักเราเฉยๆนะคะ ขออภัยด้วย
เริ่มเรื่องที่แม่เราเสีย นานแล้วตอนที่เราอยู่ม.5-6 ตอนนั้นทั้งพ่อทั้งเราคือหดหู่มาก กินไม่ได้ นอนไม่หลับกันทั้งคู่ วันที่แม่เสีย เรากับพ่อกลับมาพักที่บ้านก่อน เพราะเฝ้าแม่ที่รพ.หลายวัน แล้วรพ.ก็ไกลบ้านเลยกลับมาพัก หมอโทรมาบอกว่าแม่เสียแล้ว นั้นคือครั้งแรกที่เราเห็นพ่อร้องให้ตั่งแต่ที่เกิดมา ภาพที่พ่อร้องไห้ทั้งวัน เราจำได้อยู่ตลอด เราก็ร้องไห้คนเดียว พยายามเก็บอาการ เพราะเราไม่อยากให้พ่อเป็นห่วงว่าเราจะลำบาก ว่าเราดูแลตัวเองไม่ได้ พ่อจะได้ไม่ต้องห่วง เราก็ใช้เงินน้อยๆเท่าที่จำเป็น เพราะรู้ว่าตอนนี้พ่อคือคนที่หนักสุด
พอใกล้จบม.6 เรารีบหางานพาร์ทไทม์ทำ(เพราะพ่อไม่ให้ทำตอนเรียน ปิดเทอมก็ไม่ให้ทำ) เราอยากมีเงินใช้เอง อยากมีประสบการณ์ทำงาน เราไม่ชอบเวลาขอตังพ่อ ขอคือตอนที่จำเป็นจริงๆเท่านั้น ตอนแรกพ่อก็เกือบไม่ให้ทำ แต่ว่ามีเพื่อนทำด้วยเขาก็ปล่อย
มาตอนมหาลัย เราต้องย้ายไปอยู่หอใกล้มอ แล้วค่าหอแพงมาก เราก็ยิ่งรู้สึกผิด ทั้งปล่อยพ่ออยู่คนเดียว ทั้งใช้เงินมากกว่าเดิม เราก็พยายามกลับบ้านทุกวันเศาร์ นั่งรถทั้งเหนื่อยทั้งไกล แต่อยากอยู่กับพ่อ แค่เสาร์-อาทิตก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้อยู่กับพ่อ ช่วยพ่อทำงานบ้านก็ยังดี
ตอนใกล้จบมหาลัย พ่อก็เริ่มบ่นลอยๆว่าจบมาจะหางานทำได้ไหม คณะนี้จะหางานได้หรอ พ่อเลี้ยงไปตลอดไม่ได้หรอกนะ เราก็ยิ่งกดดัน พยายามหาๆๆๆ แต่ใกล้บ้านไม่มีเลย ถึงมีก็ไม่ตรงกับที่เรียนมา แต่เราก็หาจนได้ แต่อยู่ไกลมากๆ เราก็ยอมเพราะอยากได้เงินเองไวๆ
ช่วงเวลาตั่งแต่ที่แม่เสียกับเราเรียนจบ พ่อไม่เคยออกไปเที่ยวกับเพื่อนเลย ตอนแรกๆเพราะยังทำใจเรื่องแม่ไม่ได้ หลังๆเราถามเขาบอกเขาทะเลาะกับเพื่อน เลิกคบ บล็อคเพื่อนหมด แต่เขาไม่บอกเพราะอะไร เราก็ดูโทรศัพท์เขา เออเขาบล็อคจริง ทั้งๆที่เพื่อนเขาก็คบมานาน เราก็ไม่อยากยุ่งเรื่องพ่อ ก็เลยไม่ได้ถามต่อ
มาช่วงนี้ 2-3 เดือนที่ผ่านมา พ่อเราออกไปเที่ยวกับเพื่อนทุกสัปดาห์ เกือบทุกวัน เราทำงานไกลบ้านมากๆ กลับมาก็ 1-2 ทุ่ม ไม่เจอพ่อที่บ้านนานสุด 2 สัปดาห์ก็มี แรกๆเราก็ปล่อยเขา เพราะเราเข้าใจว่าเขาเหงา อยู่บ้านคนเดียว ไม่มีอะไรทำ
เราเริ่มไม่โอเคตรงที่เขาเล่าให้ฟังว่าที่ไปเที่ยวนี้ต้องเลี้ยงข้าวเพื่อนนะ มันถึงจะมาด้วย เราก็แบบ ไหงงั้นอะ พ่อไปหาเขาตั้งไกล ข้าวยังต้องเลี้ยงเขาอีกหรอ ละพ่อก็ให้เพื่อนยืมเงินไปอีก 2 หมื่นบ้าง 3หมื่นบ้าง จนโดนเพื่อนคนนึงโกง เอาเงินไปพนัน 3 หมื่น (แต่ผ่านไปเดือนสองเดือนเขาก็หามาใช้พ่อจนครบ) พ่อถึงจะขิต ไม่ให้เพื่อนยืมอีก (จริงไหมเราก็ไม่รู้)
หลังๆไปเที่ยววันนึง ขอให้โอนเงินให้ 2 หมื่น 3หมื่น แต่มันเป็นเงินพ่อที่มาฝากเราเก็บไว้ เราก็ไม่อยากจุกจิกเขา ก็ให้เขาไปตลอด เพราะมันก็เงินเขา
เราก็เลยเริ่มคิดว่าแบบนี้ไม่ไหวแน่ ถ้าพ่อเขาเหงาแบบนี้ หมดตัวก่อนแน่ๆ เราเลยอาสาพาพ่อไปเลี้ยง พาไปกินเอ็มเค เขาก็สั่งมาแค่เป็ดย่างจานเดียวกับเบียร์ พ่อเราก็กินไม่เยอะอยู่แล้วปกติ กินแต่ของแกล้มเหล้า เราก็โอเค ไม่เป็นไร พ่ออิ่มก็พอ แต่เราก็คิดว่ากินแต่เอ็มเคมันก็น่าเบื่อ เราก็เบื่อ พ่อเบื่อเราก็รู้แต่เขาไม่ยอมพูด
เราก็เลยจะพาไปกินร้านดีๆที่นึง เราดูๆแล้ว ราคาก็ไม่แพง เพราะเรามีแค่สองคนอยู่แล้ว พ่อก็กินน้อย เรากินเยอะ เราคำนวนเงินตัวเอง เราก็คิดว่าไหวอยู่ละ แต่เขาก็บ่นใส่เรา "จะไปกินทำไมไกลๆ แพงจะตาย นี้ก็กินไม่เยอะ ไม่คุ้มหรอก เบียร์ก็ไม่มี"
เราคิดในใจ แต่พ่อนั่งรถ ขี่มอไซไปหาเพื่อน ไกลเป็นกิโล ไปเลี้ยงข้าวเพื่อน หมื่น 2หมื่น กลับบ้าน ตี3-4 ไม่เจอหน้าทั้งสัปดาห์ กับเราชวนไปไหนไม่ไป ชวนกินนู้นนี้ไม่กิน จะซื้อของให้ ก็ไม่ใช้ไม่ถูกใจ ให้เงินไปใช้ จ่ายค่าไฟ-น้ำ โทรศัพท์ก็ไม่เอา (แต่เราก็แอบเก็บไว้ให้ในบัญชี เผื่อฉุกเฉิน)
จู่ๆเราก็ร้องไห้เฉยเลย แบบนั่งๆคิดเรื่องนี้อยู่บนรถสองแถวละก็ร้องไห้ อายมาก555555 ละก็มาคิดทำไมเราเด็กจังวะ มาคิดเรื่องแค่นี้ โตแล้วแท้ๆ แต่มันเศร้าจริงๆนะ เราก็เข้าใจว่าเขาคงเกรงใจเรา อยากให้เราเก็บเงินไว้ใช้เอง
แต่เราเป็นคนที่ไม่ค่อยซื้ออะไรอยู่แล้ว เงินมันก็อยู่ในบัญชีอย่างงั้น ถ้าเราจะใช้ เราก็อยากใช้กับพ่อ อยากให้พ่อสบาย เพราะเขาชอบบ่นว่าทำงานหนัก โดนนายด่า ให้ไปซื้อข้าว เลี้ยงหมาให้เขา สารพัด เรายิ่งอยากหาเงินไวๆเยอะๆให้พ่อสบาย แต่ก็นั้นแหละค่ะ พ่อก็ไม่ใช้เงินเรา ใช้เงินตัวเองไปเรื่อยๆ มีครั้งนึงเขาถามเราว่าเหลือเท่าไหร่ เขาก็ตกใจ บ่นว่า เหลือแค่นี้เองหรอ วันถัดไปก็ไปเที่ยวต่อ
ตอนนี้เราทั้งงอน ทั้งน้อยใจ เหมือนแบบสะสมมานาน เพราะเขาไปไหน ทำอะไร เราไม่เคยบ่นเขาเลย ปล่อยเขาตลอด ตอนนี้เราเก็บไม่ไหว พยายามไม่ทะเลาะด้วยเลยหนีขึ้นมาบนห้องแทน พอเขียนกระทู้นี้เสร็จเราก็รู้สึกว่าเริ่มดีขึ้นละ55555 เหมือนได้ปลดปล่อยสักที เราก็ไม่อยากเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนหรือใครฟัง ก็เลยมาระบายที่นี้แทน อย่างน้อยก็ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นใคร ขอบคุณที่อ่านจนถึงตรงนี้นะคะ5555 🥲
น้อยใจพ่อ ทั้งๆที่ตัวเองก็โตแล้ว
เริ่มเรื่องที่แม่เราเสีย นานแล้วตอนที่เราอยู่ม.5-6 ตอนนั้นทั้งพ่อทั้งเราคือหดหู่มาก กินไม่ได้ นอนไม่หลับกันทั้งคู่ วันที่แม่เสีย เรากับพ่อกลับมาพักที่บ้านก่อน เพราะเฝ้าแม่ที่รพ.หลายวัน แล้วรพ.ก็ไกลบ้านเลยกลับมาพัก หมอโทรมาบอกว่าแม่เสียแล้ว นั้นคือครั้งแรกที่เราเห็นพ่อร้องให้ตั่งแต่ที่เกิดมา ภาพที่พ่อร้องไห้ทั้งวัน เราจำได้อยู่ตลอด เราก็ร้องไห้คนเดียว พยายามเก็บอาการ เพราะเราไม่อยากให้พ่อเป็นห่วงว่าเราจะลำบาก ว่าเราดูแลตัวเองไม่ได้ พ่อจะได้ไม่ต้องห่วง เราก็ใช้เงินน้อยๆเท่าที่จำเป็น เพราะรู้ว่าตอนนี้พ่อคือคนที่หนักสุด
พอใกล้จบม.6 เรารีบหางานพาร์ทไทม์ทำ(เพราะพ่อไม่ให้ทำตอนเรียน ปิดเทอมก็ไม่ให้ทำ) เราอยากมีเงินใช้เอง อยากมีประสบการณ์ทำงาน เราไม่ชอบเวลาขอตังพ่อ ขอคือตอนที่จำเป็นจริงๆเท่านั้น ตอนแรกพ่อก็เกือบไม่ให้ทำ แต่ว่ามีเพื่อนทำด้วยเขาก็ปล่อย
มาตอนมหาลัย เราต้องย้ายไปอยู่หอใกล้มอ แล้วค่าหอแพงมาก เราก็ยิ่งรู้สึกผิด ทั้งปล่อยพ่ออยู่คนเดียว ทั้งใช้เงินมากกว่าเดิม เราก็พยายามกลับบ้านทุกวันเศาร์ นั่งรถทั้งเหนื่อยทั้งไกล แต่อยากอยู่กับพ่อ แค่เสาร์-อาทิตก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้อยู่กับพ่อ ช่วยพ่อทำงานบ้านก็ยังดี
ตอนใกล้จบมหาลัย พ่อก็เริ่มบ่นลอยๆว่าจบมาจะหางานทำได้ไหม คณะนี้จะหางานได้หรอ พ่อเลี้ยงไปตลอดไม่ได้หรอกนะ เราก็ยิ่งกดดัน พยายามหาๆๆๆ แต่ใกล้บ้านไม่มีเลย ถึงมีก็ไม่ตรงกับที่เรียนมา แต่เราก็หาจนได้ แต่อยู่ไกลมากๆ เราก็ยอมเพราะอยากได้เงินเองไวๆ
ช่วงเวลาตั่งแต่ที่แม่เสียกับเราเรียนจบ พ่อไม่เคยออกไปเที่ยวกับเพื่อนเลย ตอนแรกๆเพราะยังทำใจเรื่องแม่ไม่ได้ หลังๆเราถามเขาบอกเขาทะเลาะกับเพื่อน เลิกคบ บล็อคเพื่อนหมด แต่เขาไม่บอกเพราะอะไร เราก็ดูโทรศัพท์เขา เออเขาบล็อคจริง ทั้งๆที่เพื่อนเขาก็คบมานาน เราก็ไม่อยากยุ่งเรื่องพ่อ ก็เลยไม่ได้ถามต่อ
มาช่วงนี้ 2-3 เดือนที่ผ่านมา พ่อเราออกไปเที่ยวกับเพื่อนทุกสัปดาห์ เกือบทุกวัน เราทำงานไกลบ้านมากๆ กลับมาก็ 1-2 ทุ่ม ไม่เจอพ่อที่บ้านนานสุด 2 สัปดาห์ก็มี แรกๆเราก็ปล่อยเขา เพราะเราเข้าใจว่าเขาเหงา อยู่บ้านคนเดียว ไม่มีอะไรทำ
เราเริ่มไม่โอเคตรงที่เขาเล่าให้ฟังว่าที่ไปเที่ยวนี้ต้องเลี้ยงข้าวเพื่อนนะ มันถึงจะมาด้วย เราก็แบบ ไหงงั้นอะ พ่อไปหาเขาตั้งไกล ข้าวยังต้องเลี้ยงเขาอีกหรอ ละพ่อก็ให้เพื่อนยืมเงินไปอีก 2 หมื่นบ้าง 3หมื่นบ้าง จนโดนเพื่อนคนนึงโกง เอาเงินไปพนัน 3 หมื่น (แต่ผ่านไปเดือนสองเดือนเขาก็หามาใช้พ่อจนครบ) พ่อถึงจะขิต ไม่ให้เพื่อนยืมอีก (จริงไหมเราก็ไม่รู้)
หลังๆไปเที่ยววันนึง ขอให้โอนเงินให้ 2 หมื่น 3หมื่น แต่มันเป็นเงินพ่อที่มาฝากเราเก็บไว้ เราก็ไม่อยากจุกจิกเขา ก็ให้เขาไปตลอด เพราะมันก็เงินเขา
เราก็เลยเริ่มคิดว่าแบบนี้ไม่ไหวแน่ ถ้าพ่อเขาเหงาแบบนี้ หมดตัวก่อนแน่ๆ เราเลยอาสาพาพ่อไปเลี้ยง พาไปกินเอ็มเค เขาก็สั่งมาแค่เป็ดย่างจานเดียวกับเบียร์ พ่อเราก็กินไม่เยอะอยู่แล้วปกติ กินแต่ของแกล้มเหล้า เราก็โอเค ไม่เป็นไร พ่ออิ่มก็พอ แต่เราก็คิดว่ากินแต่เอ็มเคมันก็น่าเบื่อ เราก็เบื่อ พ่อเบื่อเราก็รู้แต่เขาไม่ยอมพูด
เราก็เลยจะพาไปกินร้านดีๆที่นึง เราดูๆแล้ว ราคาก็ไม่แพง เพราะเรามีแค่สองคนอยู่แล้ว พ่อก็กินน้อย เรากินเยอะ เราคำนวนเงินตัวเอง เราก็คิดว่าไหวอยู่ละ แต่เขาก็บ่นใส่เรา "จะไปกินทำไมไกลๆ แพงจะตาย นี้ก็กินไม่เยอะ ไม่คุ้มหรอก เบียร์ก็ไม่มี"
เราคิดในใจ แต่พ่อนั่งรถ ขี่มอไซไปหาเพื่อน ไกลเป็นกิโล ไปเลี้ยงข้าวเพื่อน หมื่น 2หมื่น กลับบ้าน ตี3-4 ไม่เจอหน้าทั้งสัปดาห์ กับเราชวนไปไหนไม่ไป ชวนกินนู้นนี้ไม่กิน จะซื้อของให้ ก็ไม่ใช้ไม่ถูกใจ ให้เงินไปใช้ จ่ายค่าไฟ-น้ำ โทรศัพท์ก็ไม่เอา (แต่เราก็แอบเก็บไว้ให้ในบัญชี เผื่อฉุกเฉิน)
จู่ๆเราก็ร้องไห้เฉยเลย แบบนั่งๆคิดเรื่องนี้อยู่บนรถสองแถวละก็ร้องไห้ อายมาก555555 ละก็มาคิดทำไมเราเด็กจังวะ มาคิดเรื่องแค่นี้ โตแล้วแท้ๆ แต่มันเศร้าจริงๆนะ เราก็เข้าใจว่าเขาคงเกรงใจเรา อยากให้เราเก็บเงินไว้ใช้เอง
แต่เราเป็นคนที่ไม่ค่อยซื้ออะไรอยู่แล้ว เงินมันก็อยู่ในบัญชีอย่างงั้น ถ้าเราจะใช้ เราก็อยากใช้กับพ่อ อยากให้พ่อสบาย เพราะเขาชอบบ่นว่าทำงานหนัก โดนนายด่า ให้ไปซื้อข้าว เลี้ยงหมาให้เขา สารพัด เรายิ่งอยากหาเงินไวๆเยอะๆให้พ่อสบาย แต่ก็นั้นแหละค่ะ พ่อก็ไม่ใช้เงินเรา ใช้เงินตัวเองไปเรื่อยๆ มีครั้งนึงเขาถามเราว่าเหลือเท่าไหร่ เขาก็ตกใจ บ่นว่า เหลือแค่นี้เองหรอ วันถัดไปก็ไปเที่ยวต่อ
ตอนนี้เราทั้งงอน ทั้งน้อยใจ เหมือนแบบสะสมมานาน เพราะเขาไปไหน ทำอะไร เราไม่เคยบ่นเขาเลย ปล่อยเขาตลอด ตอนนี้เราเก็บไม่ไหว พยายามไม่ทะเลาะด้วยเลยหนีขึ้นมาบนห้องแทน พอเขียนกระทู้นี้เสร็จเราก็รู้สึกว่าเริ่มดีขึ้นละ55555 เหมือนได้ปลดปล่อยสักที เราก็ไม่อยากเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนหรือใครฟัง ก็เลยมาระบายที่นี้แทน อย่างน้อยก็ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นใคร ขอบคุณที่อ่านจนถึงตรงนี้นะคะ5555 🥲