เหนื่อยกับการฝึกงานของมหาลัยมากๆเลยครับทำมาได้ 1 อาทิตย์ร้องไห้เกือบทุกวัน ทั้ง Homesick ทั้งคิดถึงแฟน+ไม่มีเวลาให้แฟนเพราะเวลาส่วนใหญ่ก็ใช้ไปกับฝึกงานและนอนให้พอ งานก็หนักมากเเล้วส่วนใหญ่เป็นงานใช้เเรงยืนทั้งวัน+เวลาพักไม่มีเพราะจะพักได้ต้องไม่มีลูกค้า แต่ลูกค้าเข้าตลอดทำให้เวลากินข้าวจริงๆมีแค่ 10-15 นาทีรีบกินรีบทำงานต่อ หยุดก็แค่สัปดาห์ละวัน
แถมเอาวันหยุดนขัตฤกธิไปทับกับวันหยุดประจำสัปดาห์อีก แถมเข้างานจริง ตี 5.00 เลิกงาน 16.00 กว่าๆกว่าจะถึงบ้านก็ 5 โมงนิดๆกินข้าวเสร็จอาบน้ำแทบจะนอนทันทีเพราะเหนื่อยมาก
แถมพี่ที่ทำงานก็เอาแต่เเซะเราเพราะเราทำงานอะไรก็เอ๋อๆงึกๆงักๆไม่รู้ว่าต้องทำอะไร (ก็แน่สิเราทำงานมาแค่อาทิตย์เดียว) งานใช้แรงหนักเราสู้นะ แต่เจอคนที่ทำงานขี้เเซะขี้นินทา (พูดให้ได้ยินด้วยนะ) แบบนี้มันปวดจิตสุดๆ ทำอะไรก็ไม่ดีไม่ถูกใจ ผิดพลาดก็ไม่สอนดีๆเอาแต่ด่า+บ่น เราเด็กฝึกงานต้องเอาเพอร์เฟ็คขนาดไหนกัน
พอหลายๆอย่างมันรุมเร้าเข้ามามันทำให้เราเหนื่อยจนไม่อยากขยับตัวเลย มีแฟนที่คอยให้กำลังใจคอยปลอบตลอดมันก็ฮิลใจขึ้นมาได้บ้างแต่มันทำให้ยิ่งคิดถึงเค้ามากๆเหมือนเป็นดาบสองคมที่ทำให้เรายิ่งทรมานเพราะความคิดถึง เราไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไงตื่นมาเราร้องไห้ทุกวัน ท้อมาก เหนื่อยมาก รู้เเหละว่าต้องอดทน แถมมีอีกหลายคนที่ผ่านมันไปได้ แต่สำหรับเรามันยากเหลือเกิน มันเหนื่อยเหลือเกิน รู้สึกว่าไม่ไหวแล้วนี่พึ่งผ่านไปอาทิตย์เดียวก็แย่ขนาดนี้เเล้ว
เป็น Homesick ตอนฝึกงาน+เครียด ร้องไห้ทุกวันเราควรจัดการกับตัวเองยังไง
แถมเอาวันหยุดนขัตฤกธิไปทับกับวันหยุดประจำสัปดาห์อีก แถมเข้างานจริง ตี 5.00 เลิกงาน 16.00 กว่าๆกว่าจะถึงบ้านก็ 5 โมงนิดๆกินข้าวเสร็จอาบน้ำแทบจะนอนทันทีเพราะเหนื่อยมาก
แถมพี่ที่ทำงานก็เอาแต่เเซะเราเพราะเราทำงานอะไรก็เอ๋อๆงึกๆงักๆไม่รู้ว่าต้องทำอะไร (ก็แน่สิเราทำงานมาแค่อาทิตย์เดียว) งานใช้แรงหนักเราสู้นะ แต่เจอคนที่ทำงานขี้เเซะขี้นินทา (พูดให้ได้ยินด้วยนะ) แบบนี้มันปวดจิตสุดๆ ทำอะไรก็ไม่ดีไม่ถูกใจ ผิดพลาดก็ไม่สอนดีๆเอาแต่ด่า+บ่น เราเด็กฝึกงานต้องเอาเพอร์เฟ็คขนาดไหนกัน
พอหลายๆอย่างมันรุมเร้าเข้ามามันทำให้เราเหนื่อยจนไม่อยากขยับตัวเลย มีแฟนที่คอยให้กำลังใจคอยปลอบตลอดมันก็ฮิลใจขึ้นมาได้บ้างแต่มันทำให้ยิ่งคิดถึงเค้ามากๆเหมือนเป็นดาบสองคมที่ทำให้เรายิ่งทรมานเพราะความคิดถึง เราไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไงตื่นมาเราร้องไห้ทุกวัน ท้อมาก เหนื่อยมาก รู้เเหละว่าต้องอดทน แถมมีอีกหลายคนที่ผ่านมันไปได้ แต่สำหรับเรามันยากเหลือเกิน มันเหนื่อยเหลือเกิน รู้สึกว่าไม่ไหวแล้วนี่พึ่งผ่านไปอาทิตย์เดียวก็แย่ขนาดนี้เเล้ว