สวัสดีค่ะ เราชื่อ สายฝนค่ะ ก่อนอื่นเลยก่อนจะจะขอเกิ่นก่อนนะ เราเป็นคนเหนือเป็นเป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่งเราอยู่กับพ่อกับเเม่บางทีก็มาอยู่กับยายตอนสมัยเราเด็กๆประมาณป.3 เราอยู่กับยายพ่อเเม่ไปทำงานที่ภูเก็ตเราอยู่กับยายเเละก็ลุงอีกสองคนสมัยเเต่ก่อนไฟฟ้ามันดับบ่อยช่วงหน้าฝนทั้งบ้านเราก็จะเข้านอนตั้งเเต่1ทุ่ม มีวันหนึ่งเป็นวันที่ฝนตกปรอยๆที่บ้านเราก็จะเป็นบ้านไม้ไม่เชิงเก่ามี 1ห้องสมัยก่อนเขาจะกันฝาบ้านนอนลุงเราก็กั้นฝานอนข้างนอกเราเป็นคนที่กลัวผีระดับหนึ่งยายก็จะพาเราสวดมนตร์ทุกคืนๆยายบอกเราว่าเราเป็นคนขวัญอ่อนขี้กลัวต้องสวดมนตร์วันนั้นยายเล่าให้เราฟังลุงสองคนก็ฟังด้วย(บ้านเป็นบ้านไม้เวลาพูดก็จะได้ยินเสียไม่ได้กั้นเเบบเก็บเสียง) ย้อนกลับไปตอนเเม่น้องยังเด็ก(คนเหนือจะเเทนหนูว่าน้อง)ถ้าเทียบตอนนี้ก็เกือบๆ30กว่าปีได้สมัยนั้นบ้านเราไม่ได้ดีขนาดนี้ฝาบ้านเราเปิดออกคนเข้าคนออกหลายคนเเต่ส่วนมากจะเป็นญาติๆกันตอนนั้นเเม่น้องอยู่ป.4เเม่กับยายชอบไปหาเก็บผักมาเเกงทำกับข้าวให้คนในบ้านกินยายบอกเเม่ว่าบ้านเราไม่มีตังซื้อปลาทูเค็มกินกินต้มผักไปก่อนเน้อไว้ค่อยมีตั้งจะไปซื้อมาเเบ่งกันกินวันนั้นหลังจากเเม่กินข้าวเสร็จก็ยังไม่พลบค่ำมากเเม่ก็ออกไปวิ่งเล่นกับลูกๆหลานญาติกันที่หน้าบ้าน(หน้าบ้านติดถนน)ก็วิ่งเล่นกันตามภาษาเด็กเเต่วันนั้นมีคนต่างหมู่บ้านมาขายสะลี(สะลีคือที่นอนนะทุกคน)เเล้วเเวะมาขายหน้าบ้านยายซึ้งตอนนั้นละเเวกนั้นมีตุ๊ลุงกับตาจรที่เป็นญาติกับยายอยู่ระเเวกนั้นตุ๊ลุงมาเที่ยวหาตาจรบังเอิญเห็นว่าคนมาขายสะลีมีท่าทีเเปลกๆเเต่เเกก็ไม่คิดอะไรเเกก็หันมาคุยกับต่จรต่อ กลับมาที่คนขายสะลีคนขายเป็นผู้ชายถามเเม่เราว่าเเม่อยู่บ้านไหมเเม่เลยบอกว่าอยู่ยายเรานั่งผ่าฟืนอยู่ใต้ถุนบ้านลุงขายสะลีก็เดินตรงเขามาในบ้านเเล้วลงไปถามยายว่าเอาสะลีก่อป้ายายเราตอบกลับไปว่าในบ้านมีเยอะเเล้วยังบ่เอาเตี่ยหล้า ลุงคนขายก็ตื้อยายเราให้ซื้อเเต่ยายเรายืนยันคำเดิมว่ายังไม่เอา พอเเกขายไม่ได้เเกเลยออกจากบ้านไปก็โมโหนิดนึงเเหละตอนเดินออกจากบ้านลุงคนขายมองเเม่เราด้วยสายตาเเปลกๆเเล้วก็ยิ้มเเม่เราก็ไม่ได้สนใจห่วงเล่นตามประสาเด็กน้อยเนาะ พอลุงขายสะลีไปได้ประมาณ15นาทีได้เเม่เราอยู่ๆก็ชักเเต่ดีที่ว่ายายมาเห็นเลยตะโกนหาคนช่วยยายเราก็อุ้มเเม่เราไปหาตุ๊ลุงกับตาจร เขาก็ไม่ถามอะไรเขารีบเป่าคาถาหาน้ำมนต์มาเป่าให้เเม่เราเป่าจนเเม่เราหายชักตุ๊ลุงพูดขึ้นว่าของมันเเรงถ้ามาช้าน่าจะตายมันเลือกกินเเต่เด็กละอ่อนมันโมโหที่ไม่ซื้อของของนายมันมันเลยเอาคืนยายเราถามตุ๊ลุงว่าหน้าตามันเป็นจะใดจ้าวตุ๊ลุงตุ๊ลุงบอกว่าเรามองไม่เห็นมันหรอเเต่ว่าเราจะสังเกตว่าคนที่มีผีกะอยู่ด้วยจะเป็นคนที่เวลามองเเล้วทำไมเรามีความรู้สึกว่าหน้าตาเขาดีในเวลากลางคืนนะเเตพอเวลากลางวันกะบ่หน้าตาดีตีหน้าตาดีเพราะว่าเเม่คืนหรือใกล้พลบค่ำผีกะมันจะเริ่มออกมาคนที่เลี้ยงมันจะมีหน้าตาที่หล่อที่สวยเวลาคนมองกะมองบ่ออกว่ามีผีกะเลียหน้าหื้อนอกจากคนมีคถาอาคมจริงๆถึงจะมองเห็น ตุ๊ลุงเตือนสติยาว่าอย่าให้คนเเปลกหน้าเข้าบ้านเวลาพลบค่ำ เราฟังยายเราเราก็กลัวจนไม่กล้าเปิดผ้าห่ม เเต่สมัยที่เราเด็กก็ยังมีคนเลี้ยงอยู่นะเเต่เราไม่กล้าพูดมีคนเล่าให้ฟังเเต่เราไม่กล้าเล่าเพราะว่าคนเเก่เขาเคยบอกว่า ถ้ารู้ว่าคนไหนเป็นผีกะหรือเลี้ยงผีกะไว้อย่าพูดออกมาเด็ดขาดไม่งั้นมันจะตามมาเอาชีวิต ผีกะที่เรารู้คราวๆก็เป็นเเบบว่ามีคนเลี้ยงไวเพื่ออยากสวยอยากเยาว์วัยไม่อยากดูเเก่คนเลี้ยงเป็นผู้หญิงเลี้ยงด้วยไขไม่เเน่ใจว่าอาทิตย์ละฟองหรือเดือนละฟองจำไม่ค่อยได้คนเลี้ยงเมื่ออยากได้อะไรหรืออยากทำอะไรเเล้วอยากประสบความสําเร็จก็มีข้อเเลกเปลี่ยนคือต้องให้เลือดตัวเองหนึ่งหยดทุกๆเดือน เรื่องนี้เป็นเรื่องของสมัยก่อนย้อนไปเมื่อ30กว่าปีก่อนนะเราฟังมาจากผู้เฒ่าผู้เเก่ที่บ้านเล่าให้เราฟังนะ เรื่องนี้น่ากลัวมากสำหรับเราในวัยเด็กทุกคน ขนาดพิมพ์เล่าไปขนลุกไปอะ