ผีป๊กกะโล้ง
เรื่องเล่า จากคุณยาย...
เมื่อสมัยผมยังเรียนอยู่ชั้น ป.6 ซึ่งอาศัยอยู่กับตา ยาย และน้องชายผมอีก 1 คน
ตกกลางคืนมา หลังทานข้าวเย็นเสร็จ ผมและน้องก็จะเซ้าซี้ยายให้เล่านิทานเก่าๆ สมัยโบราณให้ฟังหน่อย
ก็จะได้ฟังเรื่อยๆ ทุกวัน เลยขอหยิบเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟังครับ ...
ยายเล่าว่า...
ผีป๊กกะโล้ง เป็นผีชนิดหนึ่งทางภาคเหนือ อาจจะมีชื่อเรียกแตกต่างกันไปตามสถานที่ เป็นผีที่ชอบออกหากินตอนกลางคืน ชอบกินของคาวๆ เช่น กบ เขียด เป็นผีที่หวงพื้นที่ของตนเอง ถ้ามีคนเข้ามาให้พื้นที่ที่บริเวณตัวเองอาศัยอยู่จะวิ่งไล่ จนคนๆนั้นไม่กล้าเข้ามาอีก...
ลุงคำ กับ ลุงมา เป็นเพื่อนบ้านที่ทำมาหากินกันมาตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ มีอะไรก็ช่วยเหลือแบ่งปันกัน และกิจวัตรประจำวันคือการเข้าป่า ล่าสัตว์ และหาของป่า…
คืนนี้ เป็นคืนเดือนหงายท้องฟ้าค่อนข้างสว่างทำให้เหมาะกับการเข้าป่าไปวางกับดักหนูมาก ว่าแล้วลุงคำก็คว้ากับดักหนู พร้อมย่ามใส่ของ เดินลงบ้านไป และตะโกนเรียกลุงมาที่บ้านอยู่ถัดออกไป 1 หลัง เพื่อจะได้มีเพื่อนคุยระหว่างทาง…
ได้ทำเลดีๆ ก็แบ่งพื้นที่กัน เพื่อวางกับดักหนูไปเรื่อยๆ ...
หลังจากที่ใส่กับดักอันสุดท้ายเสร็จ ลุงคำก็นั่งพักใต้ต้นมะขามใหญ่ต้นหนึ่ง ล้วงเข้าไปหยิบยาเส้นในกระเป๋าย่ามออกมามวน และสูบบรรเทาอาการเหนื่อย
พลัน สายตาที่ชินกับความมืดแล้ว มองเห็นเงาตะคุ่มๆ ก้มๆเงยๆ อยู่ปลายคันนา ก็คิดว่าลุงมา วางกับดักเสร็จแล้วเลยแวะจับกบก่อนกลับบ้าน... ลุงคำรีบลุกกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อเข้าไปร่วมจับด้วย
“แกร่บบ” เสียงลุงคำเหยียบกับกิ่งไม้แห้ง ระหว่างเดินเข้าไปหาลุงมา ลุงมาค่อยๆเงยหน้าหันมาทางลุงดำ...
ไม่ใช่ !!! ไม่ใช่ลุงมา แต่เป็นผู้หญิงผมยาวกระเซอะกระเซิง ใส่เสื้อคอกระเช้า นุ่งผ้าถุง...ตาแดงกล่ำ ในปากมีร่างของกบตัวใหญ่ซึ่งเหลือแค่ส่วนขากำลังดิ้นอยู่ เพราะส่วนหัวเข้าไปในปากแล้ว
ผีป๊กกะโล่ง !!! ความคิดแรกคือหันหลังแล้ววิ่งไม่คิดชีวิต ตายแล้วลุงคำเผลอเข้าไปในพื้นที่ของผีป๊กกะโล่ง โดยไม่รู้ตัว...
วิ่งมานานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ก็เหมือนวนอยู่ที่เดิม เรื่ยวแรงเริ่มหมดลงไป ผีป๊กกะโล่งก็วิ่งตามมาติดๆ จนลุงคำสะดุดกับก้อนหินล้มกลิ้ง หัวเข้าไปซุกกับพุ่มไม้ดึงไม่ออก แรงหมดแล้ว ไม่มีแรงจะวิ่งหรือต่อต้านอะไร ทำได้แค่อยู่นิ่งๆ ลมหายใจจากที่หอบเหนื่อย ค่อยๆ เบาลงๆ ...
ผีป๊กกะโล่งวิ่งมาถึง...เห็นลุงคำไม่กระดิก ก็คิดว่าตายแล้ว เกิดความกลัวบาปขึ้นมาในใจ จนร้องไห้ออกมา สะอึกสะอื้นด้วยความกลัวบาป และบ่นพึมพำกับลุงคำ
“ข้าเจ้า (ตัวของข้า) ไม่ตั้งใจ แค่อยากจะไล่ให้ออกไปจากที่ของข้าเจ้า ไม่คิดว่าเป็นต้นเหตุทำให้ลุงต้องมาตาย”
ลุงคำที่กลัวสุดขีด ฉี่ราดออกมาเป็นทางยาว พร้อมกับผายลมออกมาเบาๆ กลิ่นเหม็นคละคลุ้ง
“ข้าเจ้ากลัวบาปที่ทำให้คนตาย ตายได้แปปเดียว แต่น้ำเหลืองไหล เป็นทาง และกลิ่นก็เน่าเร็วด้วย คงจะอาฆาตข้าเจ้ามากเลย อโหสิกรรมให้ด้วยนะ เดี๋ยวข้าเจ้าจะกลับไปเอาของเซ่นไหว้มาถวายให้”
ลุงคำสลบไป จนเช้า และรู้ว่าตัวเองยังไม่ถูกฆ่าตาย จึงค่อยๆ ดึงหัวตัวเองออกจากพุ่มไม้ จนหลุดออกมา
แต่ภาพที่เห็นคือ แก้แหวน เงินทอง กองเต็ม สงสัยผีจะเอามาให้เป็นเครื่องเซ่น ลุงคำจึงจัดการเก็บไปหมด
กลับถึงบ้าน ลุงมา เห็นลุงคำเดินกลับมารีบวิ่งไปหาเพราะเป็นห่วง ตามหาทั้งคืนไม่เจอ กะว่าเช้านี้จะเข้าไปหาอีกรอบ
ลุงคำก็เล่าเรื่องที่เจอมาเมื่อคืนให้ฟัง
ตกคืนนั้น ลุงมาก็แอบออกไปคนเดียวเพื่อจะทำตามลุงคำ หลังจากที่เจอผีป๊กกะโล่งแล้วก็ทำตามเหมือนลุงคำทุกอย่าง
หัวไปซุกอยู่กับพุ่มไม้ และผายลมออกมา ผีป๊กกะโล้ง ก็ร้องไห้ ที่ทำคนตาย 2 คืนติด
“ข้าเจ้าจะไปเอาของเซ่นมาให้เน้อ อโหสิกรรมให้ข้าเจ้าด้วย”
ลุงมาพอได้ยินดังนั้นจึงตะโกนออกไปว่า
“ขอแบบของลุงคำเมื่อวานเน้อ แต่เอา 2 ชุด”
ผีป๊กกะโล้งได้ยิน โมโหมาก เจ้ามนุษย์นี้ กล้ามาโกหกข้าเจ้า เลยจับลุงมาบีบคอตายคาที่....
เห้อ...จะรวยอยู่แล้วเชียว ความโลภเข้าครอบงำซะก่อน
ผีป๊กกะโล้ง
เรื่องเล่า จากคุณยาย...
เมื่อสมัยผมยังเรียนอยู่ชั้น ป.6 ซึ่งอาศัยอยู่กับตา ยาย และน้องชายผมอีก 1 คน
ตกกลางคืนมา หลังทานข้าวเย็นเสร็จ ผมและน้องก็จะเซ้าซี้ยายให้เล่านิทานเก่าๆ สมัยโบราณให้ฟังหน่อย
ก็จะได้ฟังเรื่อยๆ ทุกวัน เลยขอหยิบเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟังครับ ...
ยายเล่าว่า...
ผีป๊กกะโล้ง เป็นผีชนิดหนึ่งทางภาคเหนือ อาจจะมีชื่อเรียกแตกต่างกันไปตามสถานที่ เป็นผีที่ชอบออกหากินตอนกลางคืน ชอบกินของคาวๆ เช่น กบ เขียด เป็นผีที่หวงพื้นที่ของตนเอง ถ้ามีคนเข้ามาให้พื้นที่ที่บริเวณตัวเองอาศัยอยู่จะวิ่งไล่ จนคนๆนั้นไม่กล้าเข้ามาอีก...
ลุงคำ กับ ลุงมา เป็นเพื่อนบ้านที่ทำมาหากินกันมาตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ มีอะไรก็ช่วยเหลือแบ่งปันกัน และกิจวัตรประจำวันคือการเข้าป่า ล่าสัตว์ และหาของป่า…
คืนนี้ เป็นคืนเดือนหงายท้องฟ้าค่อนข้างสว่างทำให้เหมาะกับการเข้าป่าไปวางกับดักหนูมาก ว่าแล้วลุงคำก็คว้ากับดักหนู พร้อมย่ามใส่ของ เดินลงบ้านไป และตะโกนเรียกลุงมาที่บ้านอยู่ถัดออกไป 1 หลัง เพื่อจะได้มีเพื่อนคุยระหว่างทาง…
ได้ทำเลดีๆ ก็แบ่งพื้นที่กัน เพื่อวางกับดักหนูไปเรื่อยๆ ...
หลังจากที่ใส่กับดักอันสุดท้ายเสร็จ ลุงคำก็นั่งพักใต้ต้นมะขามใหญ่ต้นหนึ่ง ล้วงเข้าไปหยิบยาเส้นในกระเป๋าย่ามออกมามวน และสูบบรรเทาอาการเหนื่อย
พลัน สายตาที่ชินกับความมืดแล้ว มองเห็นเงาตะคุ่มๆ ก้มๆเงยๆ อยู่ปลายคันนา ก็คิดว่าลุงมา วางกับดักเสร็จแล้วเลยแวะจับกบก่อนกลับบ้าน... ลุงคำรีบลุกกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อเข้าไปร่วมจับด้วย
“แกร่บบ” เสียงลุงคำเหยียบกับกิ่งไม้แห้ง ระหว่างเดินเข้าไปหาลุงมา ลุงมาค่อยๆเงยหน้าหันมาทางลุงดำ...
ไม่ใช่ !!! ไม่ใช่ลุงมา แต่เป็นผู้หญิงผมยาวกระเซอะกระเซิง ใส่เสื้อคอกระเช้า นุ่งผ้าถุง...ตาแดงกล่ำ ในปากมีร่างของกบตัวใหญ่ซึ่งเหลือแค่ส่วนขากำลังดิ้นอยู่ เพราะส่วนหัวเข้าไปในปากแล้ว
ผีป๊กกะโล่ง !!! ความคิดแรกคือหันหลังแล้ววิ่งไม่คิดชีวิต ตายแล้วลุงคำเผลอเข้าไปในพื้นที่ของผีป๊กกะโล่ง โดยไม่รู้ตัว...
วิ่งมานานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ก็เหมือนวนอยู่ที่เดิม เรื่ยวแรงเริ่มหมดลงไป ผีป๊กกะโล่งก็วิ่งตามมาติดๆ จนลุงคำสะดุดกับก้อนหินล้มกลิ้ง หัวเข้าไปซุกกับพุ่มไม้ดึงไม่ออก แรงหมดแล้ว ไม่มีแรงจะวิ่งหรือต่อต้านอะไร ทำได้แค่อยู่นิ่งๆ ลมหายใจจากที่หอบเหนื่อย ค่อยๆ เบาลงๆ ...
ผีป๊กกะโล่งวิ่งมาถึง...เห็นลุงคำไม่กระดิก ก็คิดว่าตายแล้ว เกิดความกลัวบาปขึ้นมาในใจ จนร้องไห้ออกมา สะอึกสะอื้นด้วยความกลัวบาป และบ่นพึมพำกับลุงคำ
“ข้าเจ้า (ตัวของข้า) ไม่ตั้งใจ แค่อยากจะไล่ให้ออกไปจากที่ของข้าเจ้า ไม่คิดว่าเป็นต้นเหตุทำให้ลุงต้องมาตาย”
ลุงคำที่กลัวสุดขีด ฉี่ราดออกมาเป็นทางยาว พร้อมกับผายลมออกมาเบาๆ กลิ่นเหม็นคละคลุ้ง
“ข้าเจ้ากลัวบาปที่ทำให้คนตาย ตายได้แปปเดียว แต่น้ำเหลืองไหล เป็นทาง และกลิ่นก็เน่าเร็วด้วย คงจะอาฆาตข้าเจ้ามากเลย อโหสิกรรมให้ด้วยนะ เดี๋ยวข้าเจ้าจะกลับไปเอาของเซ่นไหว้มาถวายให้”
ลุงคำสลบไป จนเช้า และรู้ว่าตัวเองยังไม่ถูกฆ่าตาย จึงค่อยๆ ดึงหัวตัวเองออกจากพุ่มไม้ จนหลุดออกมา
แต่ภาพที่เห็นคือ แก้แหวน เงินทอง กองเต็ม สงสัยผีจะเอามาให้เป็นเครื่องเซ่น ลุงคำจึงจัดการเก็บไปหมด
กลับถึงบ้าน ลุงมา เห็นลุงคำเดินกลับมารีบวิ่งไปหาเพราะเป็นห่วง ตามหาทั้งคืนไม่เจอ กะว่าเช้านี้จะเข้าไปหาอีกรอบ
ลุงคำก็เล่าเรื่องที่เจอมาเมื่อคืนให้ฟัง
ตกคืนนั้น ลุงมาก็แอบออกไปคนเดียวเพื่อจะทำตามลุงคำ หลังจากที่เจอผีป๊กกะโล่งแล้วก็ทำตามเหมือนลุงคำทุกอย่าง
หัวไปซุกอยู่กับพุ่มไม้ และผายลมออกมา ผีป๊กกะโล้ง ก็ร้องไห้ ที่ทำคนตาย 2 คืนติด
“ข้าเจ้าจะไปเอาของเซ่นมาให้เน้อ อโหสิกรรมให้ข้าเจ้าด้วย”
ลุงมาพอได้ยินดังนั้นจึงตะโกนออกไปว่า
“ขอแบบของลุงคำเมื่อวานเน้อ แต่เอา 2 ชุด”
ผีป๊กกะโล้งได้ยิน โมโหมาก เจ้ามนุษย์นี้ กล้ามาโกหกข้าเจ้า เลยจับลุงมาบีบคอตายคาที่....
เห้อ...จะรวยอยู่แล้วเชียว ความโลภเข้าครอบงำซะก่อน