การทนอยู่

เราอยากเลิกกับแฟน ทุกครั้งเวลาทะเลาะเราจะโดนด่าเสียๆหายๆ โดนทำร้ายร่างกายเป็นแบบนี้ตั้งแต่ก่อนมีลูก เราเป็นคนไม่พูด เวลาทะเลาะเขาไม่พอใจทุกครั้งที่เราเงียบ เขาบอกว่าเป็นอะไรให้พูดไม่ใช่ให้เงียบ พอเราพูดก็หนักกว่าเดิมคือทุกอย่างเราเป็นคนผิด เราเคยกลับไปอยู่บ้านเรา3เดือน เพราะทะเลาะแล้วเขาไล่ไม่ให้เข้าห้อง ตอนนั้นจึงตัดสินใจไปนอนโรงแรมแล้วไปทำงานอีกหนึ่งวันจึงตัดสินใจลาออกกระทันหัน ปิดช่องทางการติดต่อแล้วจึงกลับบ้านต่างจังหวัดไปอยู่กับลูก แต่เขาไปถามจากน้องว่าเราอยู่ที่ไหนติดต่อไม่ได้ น้องสาวเลยบอกว่ากลับบ้านไปแล้ว แล้วน้องสาวมาบอกให้กลับไปเลิกกันดีๆ เราเลยปลดล็อกการติดต่อ เขาก็ทักมาด่า แต่เหตุผลที่คุยกันคือ ขอคุยกับลูก แต่พออยู่บ้านแล้วค่าใช้จ่ายไม่พอใช้กับตอนนั้นต้องมารับปริญญา เราเลยจะขึ้นมาแต่ตอนนั้นเราบอกกับเขาแล้วว่าเราจะไปทำงานที่กรุงเทพ อาจจะไม่ได้คุยกับลูกเหมือนเดิม  เขาเลยขอให้เราเอาลูกมาอยู่ด้วยที่บ้านญาติของเขา เขาบอกว่าอยู่สักพักแล้วจะไปหาห้องเช่าเอา แล้วเขาจะฝากให้ญาติเขาดูให้ ตอนนั้นเราไม่โอเคที่จะให้เขาเลี้ยง เราเลยเสนอไปว่า ถ้างั้นเราขอเลี้ยงลูกเอง ลูกไปที่นั่นไม่คุ้น อีกอย่างเราอยากเลี้ยงเองมากว่าด้วยความที่เราไม่สนิทกับบ้านเขา เขาก็โอเค เพราะหนึ่งเลยเราได้อยู่เป็นครอบครัว สองเขาสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายร่างกายเราต่อหน้าลูกเพราะเขาไม่อยากให้ลูกจำ เราก็โอเคลองดูอีกครั้ง  ตั้งแต่เรามาอยู่บ้านเขาวันแรก เขาจะออกไปหาพี่ที่ทำงานที่ฝากทำงานด้วยกันช่วงประมาณสามทุ่มแล้วจะกลับมาอีกทีสี่ทุ่มถึงเที่ยงคืน หนักสุดคือตีหนึ่ง เขาจะออกเป็นบางวัน บางวันก็ติดกันจนตอนนี้ที่เราอาศัยอยู่บ้านเขามาหกเดือนก็ยังเป็นเหมือนเดิม ขอตลอดว่าอย่าออกไปได้ไหมอยู่เล่นกับลูกให้ลูกหาคิดถึงหน่อย เขาก็จะออกอย่างเดียว เรามาอยู่บ้านเขาเรามีแค่เขากับลูกที่สนิท จนวันนี้รุ่นพี่เขาก็โทรมาเช่นเคย เราเลยพูดออกไปอีกแล้วหรอ (อาจจะดูเสียมารยาทแต่เราเคยพูดกับเขาไปแล้วว่าให้กลับบ้านไวหน่อยลูกยังไม่หลับ ลูกร้องเรียกหา ) เขาก็วางสายไป เราเลยพูดว่าเราเคยพูดไปหลายครั้งแล้วว่าไม่ชอบ คำพูดเราคงไม่สำคัญ เขาพยายามจะมากอดมาหอมเราแต่เราสบัดมือเขาออกแล้วไปโดนลูก+เสียงดังเลยทำให้ลูกตกใจ ตอนนั้นลูกนอนแขนเราอยู่เลยกอดลูกไว้ แต่เขาไม่พอใจตบหน้าเรา แล้วลุกขึ้นมาเตะเราตรงหลังช่วงสะโพก ตอนนั้นเราเสียใจมาก เขาก็อุ้มลูกไปด้วยด่าเราไปด้วย แล้วก็ถีบเรา เราก็สู้เขาตอนนั้นในใจมีแต่คำถามเต็มไปหมดว่าทำหรอ การที่ไปนั่งกินเบียร์กับคนอื่นคงมีความสุขมากกว่าการที่ช่วยเราเลี้ยงลูกหรอ คำถามตรกันไปหมด กับตำด่าเราสารพัด เขาพาลูกลงไปข้างล่างแต่ไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วสักพักน้องสาวเขาก็อุ้มลูกเราขึ้นมา เราเลยถามว่าอ่าวไม่ไปกับป๊าหรอ น้องสาวเขาบอกว่าฝนตก แล้วลูกถามว่าแม่เสียใจหรอ น้องสาวเขาถามว่าเป็นอะไร เราเลยบอกว่าเราโดนเขาเตะ น้องเขาเลยถามว่าจะไปเตะเขาทำไมแล้วลงไปคุย เราอยู่ในห้องกับลูก แล้วเขาขึ้นมาก็ว่าเราด่าเราอีก ยายเขาเลยขึ้นมาถามว่าทำไมถึงต้องทำเราขนาดนั้น ขนาดอยู่ในบ้านเขายังทะเลาะกันมาทำร้ายเราทำไม ไม่สงสารลูกหรอวัยกำลังจำ กำลังพูดตาม มาด่าต่อหน้าลูก ทำร้ายกันให้ลูกเห็นอีก  เราได้แต่ร้องไห้ เพราะมันจุกไปหมดมันเจ็บใจมากค่ะ คิดว่าเขาจะกลับตัวแล้วแต่ก็นั่นแหละ เขาก็ทำไปแล้วทวงบุญคุณเรื่องเงินที่ให้ใช้ ทวงทุกอย่างที่เขาใช้จ่ายเราสั่งของมาให้ลูกยังบอกว่าเราสิ้นเปลืองแต่พอลูกไปเที่ยวไม่มีชุดดีๆใส่ก็บ่น เราพยายามเงียบเงินที่เขาให้เราวันละ200บาท เราก็ให้ลูกกินส่วนนึงเก็บส่วนนึงเพื่อที่จะได้มีเงินซื้อเสื้อผ้าซื้อเขาเล่นเราจะเอาเงินส่วนนั้นมาใช้แทน เราไม่ได้อยากมาอยู่ตั้งแต่แรกแต่เพราะได้อยู่กับลูกเราจึงยอม ลืมบอกไปค่ะ ลูกเราจะสองขวบแล้ว เราตัดสินใจว่าเดือนหน้าเราจะไปทำงาน เอาลูกเข้าเนิสแทน แล้วเก็บเงินพอมีที่ไป มีที่ให้ลูกเรียน พอลูกรู้เรื่องเราจะลองคุยกับลูกดูว่าอยากอยู่กับใคร เราคิดว่าอนาคตก็คงมีเหตุการณ์แบบนี้อีก แต่เราจะทนจนกว่าลูกจะโตพอแล้วแยกทางค่ะ ทุกวันนี่ที่ผ่านมาเราอยู่เหมือนไม่ได้รู้สึกรักเหมือนครั้งแรกที่รัก อาจจะเพราะเคยโดนทำร้ายร่างกายบ่อยจนมันเฉยชาที่จะรักเขาแล้วก็ได้นะคะ  แต่สิ่งที่บ้านเขาพูดแล้วทำเราร้องไห้คือ ถ้าพ่อแม่เรารู้ว่าเรามารอบนี้โดนทำร้ายอีกแล้วทำร้ายในบ้านมีคนโตอยู่เขาจะรู้สึกยังไง บ้านเขาก็มีน้องสาวแล้วถ้าน้องเขาโดนแบบที่เราโดนบ้างล่ะ  และอีกอันนึงคือ เราเลี้ยงลูกทั่งวันเราก็เหนื่อยเหมือนกัน ลองให้เราออกไปหาเพื่อนข้างนอกทุกวันแบบเขาบ้างเอาไหม  เราได้แต่นอนร้องไห้ ภาวนาขอให้ลูกโตไวๆแล้วเลือกที่จะอยู่กับเรามากกว่า ภาวนาให้เลิกกันไวๆ หมดเวรหมดกรรมกันสักที ยาวหน่อยนะคะ แค่อยากระบายมันออกมา เก็บไว้คนเดียวไม่รู้จะคุยกับใคร ลูกเห็นก็ถามว่าแม่เสียใจหรอ แม่เสียใจมากไหม เอาผ้ามาเช็ดให้ เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด คำขอโทษสักคำยังไม่ได้ยินเลยค่ะ ถ้าเลิกไปเราคงโล่งมากและสบายใจมากๆเลย 
ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านนะคะ