หนูเป็นเด็กอายุแค่10ขวบ หนูอยู่ในครอบครัวที่ต้องทำตามที่ยายสั่งมีวันนึงหนูเล่นเกมอยู่ซึ่งมันเป็นกิจกรรมที่หนูทำแล้วมีความสุขแต่ยายก็มาดุหนูว่าเล้นไปแล้วมันได้ประโยชน์อะไรพร้อมกับดันหัวหนูแรงๆ3รอบหนูเลยกลับไปคิดว่าได้ประโยชน์อะไรมะนไม่มีประโยชน์เลยแต่มันก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งของหนูหนูโดนคนในครอบครัวทุกคนหรือนอกครอบครัวบูลลี่ว่าอ้วนไม่เห็นสวย,เก่งเหมือนพี่บ้าง  หนูอยากรู้ว่าเราต้องดีทุกอย่างเลยหรอคะ หนูไม่กล้าบอกอะไรกับคนในครอบครัวเลยหนูกล้าบอกแค่เพื่อนสนิทของหนู  หนูไม่กล้าแม้แต่จะร้องไห้ต่อหน้าคนในครอบครัว  หนูโดนพี่แกล้งหรือบูลลี่ทุกวัน หนูร้องไห้ทุกวันไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้ หนูเครียดมากๆ
หนูไม่มีความสามารถแลบพี่ หนูเรียนไม่เก่งแบบพี่ หนูไม่สวยเท่าพี่ หนูไม่ผอมเท่าพี่  หนูเครียดทุกวันทั้งวัน นั่งคุยกับตัวเองในห้องที่มีแค่หนูและจะคุยกับตัวเองเสมอว่า ถ้าเราอยู่แล้วต้องอยู่ในสังคมแบบนี้หนูจะอยู่ไปทำไม บางทีหนูก็คิดว่าตัวเองโคตรไร้ประโยชน์  หนูอยากตรวจสุขภาพจิตสุดๆหนูไม่ก้าบอกอะไรกับใครเลย  หนูมีที่ปรึกษาเป็นเพื่อนหนู หนูขี้กลัวมากๆกลัวจนพี่ว่าว่าปัญญาอ่อน แค่หนูขึ้นสะพานลอยหนูก็ร้องไห้ พี่ตะคอกใส่ก็ร้องไห้ หนูทำอะไร"ให้ตัวเองไม่พอใจ"ก็ร้องไห้ หนูโคตรขี้แงร้องไห้มันแก้ปัญหาไม่ได้หรอก แต่หนูก็ไม่รู้ว่าทำไมหนูต้องร้อง บางทีไม่ได้อยากร้องออกมาแต่มันก็กลั้นไม่อยู่     เรื่องทั้งหมดนี้เริ่มขึ้นตั้งแต่หนูอายุเจ็ดขวบครึ่งค่ะ