ทำไงให้ที่บ้านเข้าใจเราบ้างคะ

คือหนูมีเรื่องอะไรไม่ค่อยกล้าที่จะคุยกับพ่อแม่ค่ะ เพราะพ่อแม่หนูเค้าไม่รับฟังอะไรสักเท่าไหร่ หนูไม่มีความสุขเลยค่ะเวลาอยู่บ้านอยู่กับพ่อแม่ หนูรู้สึกอึดอัดหนูจะรู้สึกเป็นตัวเองเวลาอยู่ที่โรงเรียนเท่านั้น พอเลิกเรียนก็ไม่อยากจะกลับบ้านเท่าไหร่ แต่ไม่ใช่หนูไม่รักพ่อแม่นะคะ แต่หนูอยู่กับเค้าหนูรู้สึกเหมือนอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว หนูอยากจะให้พ่อแม่เป็นเซฟโซนให้กับหนู หนูกลายเป็นเด็กติดโทรศัพท์ค่ะ เพราะนอกจากนี้ก็ไม่มีแล้ว หนูเคยจะฆ่าตัวตายอยู่ค่ะ หนูล้างจานอยู่แต่หนูก็ล้างจานอยู่เฉยๆนะคะ ไม่ได้พูดอะไรเลย แม่ก็หาเรื่องด่าหนูค่ะ หงุดหงิดอะไรก็ด่าว่าแล้วบ้างอย่างหนูไม่ผิด แต่หนูไม่สามารถตอบโต้ได้นะคะ ไม่งั้นเค้าจะหาว่าหนูเถียงหนูก้าวร้าว  หนูก็เหนื่อยที่จะโต้เค้าเหมือนกัน แล้วเวลาหนูทำอะไรผิด เค้าก็ชอบประจานหนูค่ะ ประจานแบบเอาเรื่องหนูไปเล่าให้คนนี้ฟังคนนู้นฟัง หนูสงสัยมากทำไมต้องอยากให้คนอื่นรู้ ทำไมไม่มาคุยกับหนู เคลียปัญหาในครอบครัวเอง ทำไมต้องเลือกที่จะเอาหนูไปประจานกับคนอื่นที่เค้าไม่เกี่ยว เอาไปเล่าให้เค้าฟัง อย่าว่าหนูนะคะ มันมีเยอะกว่านี้มากพ่อแม่หนูค่อนข้างที่จะท็อกซิกสุดๆ จนหนูอยากให้เค้าลองไปพบจิตแพทย์ ว่าเค้ามีอะไรที่ไม่โอเครึป่าว เค้าเหมือนจะเป็นโรคประสาทอ่อนค่ะ เวลาเค้าอารมณ์ดีจะน่ารักค่ะ แต่เค้าหงุดหงิดว่าจะเรื่องอะไร เรื่องทำงาน เรื่องงานบ้าน เรื่องเล็กๆน้อยๆ เค้าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทุกๆเรื่องเลยค่ะ