จากกระทู้เดิม...
ผมรีบไปทำงานจึงไม่ได้ลงอาการให้ละเอียด ต้องขออภัยด้วยครับ...
ในช่วงที่ผมภาวนา พุท โธ และจับลมหายใจไปด้วย ผ่านไปไม่นานลมหายใจผมหายไปแบบฉับพลันเหมือนคนถูกบีบคอห้ามหายใจออกมา ร่างกายของผมค่อยๆแข็งขยับไม่ได้ หูไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง ( เด็กแว๊นเบิ๊นรถผมไม่ได้ยิน ) ความรู้สึกเหมือนผมถูกดูดลงไปในหลุมดำผสมสีแดง ยิ่งลงไปลึกมันยิ่งมีสติชัดและรู้สึกอธิบายไม่ได้ หากตอนนั้นผมมาจับลมหายใจหรือฝืนขยับตัว ผมก็จะหลุดออกมาทันที แต่หากผมปล่อยไปแค่เสี้ยววินาทีมันก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมตั้งแต่ต้น ( บางคืนผมแทบไม่ได้นอนหลับ หากเผลอเมื่อไหร่มันดึงผมไปทันที )
หากผมยอมถูกดึงหลงไปในหลุม สติมันจะชัด และตามมาด้วยพวกภาพนิมิต ที่ภาพนั้นผมสามารถบังคับให้เป็นดั่งใจได้ ผมคิดถึงที่ไหน รู้สึกอีกที่ก็จะถึงที่นั้น บางครั้งอย่างลอยและไปที่อื่น ร่างกายจะไปที่นั้นทันที อยากเห็นอะไรก็จะเห็น หลายๆครั้งเหมือนผมเจอน่าจะเจ้าที่หรือผีพยายามตามจับผม ในตอนนั้นตัวผมจะออกจากสมาธิทันทีหากถูกจับสัมผัสได้ ภาพที่รู้มันเหมือนรับรู้สัมผัสได้จริงๆ และหากผมอยู่ในภาพนิมิตก็สามารถออกจากสมาธิได้ทันทีหากต้องการ ถึงผมรู้ดีว่ามันไม่ใช้ของจริงก็ตาม
หากผมผ่านภาพนิมิตไปได้ ผมจะมาหยุดอยู่ที่มืดๆ พร้อมมีความคิดผุดออกมาว่า...จะเอายังไงต่อดี... ในตอนนั้นผมไม่รู้จะทำอย่างไร จึงพยายามทำวิปัสสนา โดย ใช้อสุภะ โดยมันปรากฎภาพเป็นตัวเองมีแขนเน่าเปื่อย หากใช้เวทนา ( ผมใช้สุนัขจรจัดถูกเจ้าของทิ้งมาคิด ) มันจะมีรูปสุนัขตัวนั้นปรากฎออกมา และผมจะได้ยินเสียงตัวเองพูดคุยเสมือนเป็นคนสองคนคุยกัน โดยถามเชิงปรัชญาว่า อยากเป็นแบบนั้นไหม ไม่ ทำไมถึงไม่อยากเป็น ไม่อยากทุกข์ ทำไมถึงไม่อยากทุกข์ ทำนองนั้นครับ
โดยมีผมอีกคนคอยฟังเสียงตัวเองถามกันไปมา...
จนผ่านไปไม่นานผมคงมันไม่ได้จึงคิดว่าขอออกจากที่นี้ ตาของผมค่อยๆลืมขึ้นมาเิงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนและเห็นประกายแสงสีแดงระยิบระยับไปมา ผมสามารถบังคับมันได้ในหลายๆครั้งผมบังคับให้มันหมุนเป็นวงกลมเมื่อไร่ ผมก็จะกลับมาเป็นดั่งที่เล่ามีอีกครั้งตลอดครับ ในตอนนั้นร่างกายของผมยังขยับตัวไม่ได้มันเหมือนชาไปทั้งตัว ลมหายใจค่อยๆกลับมาแร็งเรื่อยๆ ร่างกายรู้สึกเหมือนเป็นคนละส่วนกับตัวเอง และเมื่อผมขยับตัวได้แล้วอยู่ๆก็มีน้ำตาไหลออกมา พร้อมความรู้สึกอธิบายไม่ถูกมันคล้ายความสุข แต่ก็ไม่ใช้สุขที่เคยพบมาครับ
ปล. เมื่อก่อนตอนผมเป็นเด็กเป็นคนนอนไม่ค่อยหลับ จึงชอบนอนท่อง พุท โธ บางครั้งก็จับลมหายใจเล่น มันเป็นสูตรหลับง่ายที่ผมได้ยินมา มันหลับง่ายจริงๆครับ แต่เมื่อยิ่งผ่านไปผมยิ่งพบอาการที่เล่ามาบ่อยๆ ในครั้งแรกๆเดือนละไม่กี่ครั้ง แต่ยิ่งผมโตเป็นผู้ใหญ่ ผมยิ่งเป็นบ่อยๆ จนมาถึงในตอนนี้ เกือบหนึ่งเดือนผมเกิดสนใจสมาธิจึงนั่งวันละนิดละหน่อย เพราะผมติดภารกิจเรื่องงานลัดตัว นับตั้งแต่นั้นอาการที่ผมเล่ามามันดันเจอเกือบทุกวัน
แต่ระยะจะอยู่ประมาณ 15 นาทีเกือบทุกครั้ง... บางคืนผมแทบไม่ได้นอนหากยอมเมื่อไหหร่ผมจะเป็นอย่างที่เล่า และจะตื่นมาทุกๆเกือบ 20 นาทีทุกครั้งหลังจากนั้น
ผมจึงขอคำปรึกษาอาการที่ผมพบคืออุปจารสมาธิใช้ไหมครับ... ช่วงนี้เริ่มไม่ไหวแล้วครับ ยิ่งลองสมาธิยิ่งหนักเข้าไปใหญ่... แต่ผมชอบไปฟังคำอธิบายของพระท่านใน YouTube ก็ไม่ค่อยเข้าใจอาการที่ผมเจอมากนัก แทบไม่เหมือนกับตอนที่พระท่านพูดมา ถึงมีบางส่วนเหมือนกับสิ่งที่พระท่านพูดมาก็ตาม ( ผมคงยังไม่ถึง )
...ขอคำปรึกษาและการชี้แนะจากผู้รู้อยู่นะครับ...
ขอบคุณครับ...
แบบนี้ใช้อาการของอุปจาระสมาธิใช่ไหมครับ ( v2 ) ...
ผมรีบไปทำงานจึงไม่ได้ลงอาการให้ละเอียด ต้องขออภัยด้วยครับ...
ในช่วงที่ผมภาวนา พุท โธ และจับลมหายใจไปด้วย ผ่านไปไม่นานลมหายใจผมหายไปแบบฉับพลันเหมือนคนถูกบีบคอห้ามหายใจออกมา ร่างกายของผมค่อยๆแข็งขยับไม่ได้ หูไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง ( เด็กแว๊นเบิ๊นรถผมไม่ได้ยิน ) ความรู้สึกเหมือนผมถูกดูดลงไปในหลุมดำผสมสีแดง ยิ่งลงไปลึกมันยิ่งมีสติชัดและรู้สึกอธิบายไม่ได้ หากตอนนั้นผมมาจับลมหายใจหรือฝืนขยับตัว ผมก็จะหลุดออกมาทันที แต่หากผมปล่อยไปแค่เสี้ยววินาทีมันก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมตั้งแต่ต้น ( บางคืนผมแทบไม่ได้นอนหลับ หากเผลอเมื่อไหร่มันดึงผมไปทันที )
หากผมยอมถูกดึงหลงไปในหลุม สติมันจะชัด และตามมาด้วยพวกภาพนิมิต ที่ภาพนั้นผมสามารถบังคับให้เป็นดั่งใจได้ ผมคิดถึงที่ไหน รู้สึกอีกที่ก็จะถึงที่นั้น บางครั้งอย่างลอยและไปที่อื่น ร่างกายจะไปที่นั้นทันที อยากเห็นอะไรก็จะเห็น หลายๆครั้งเหมือนผมเจอน่าจะเจ้าที่หรือผีพยายามตามจับผม ในตอนนั้นตัวผมจะออกจากสมาธิทันทีหากถูกจับสัมผัสได้ ภาพที่รู้มันเหมือนรับรู้สัมผัสได้จริงๆ และหากผมอยู่ในภาพนิมิตก็สามารถออกจากสมาธิได้ทันทีหากต้องการ ถึงผมรู้ดีว่ามันไม่ใช้ของจริงก็ตาม
หากผมผ่านภาพนิมิตไปได้ ผมจะมาหยุดอยู่ที่มืดๆ พร้อมมีความคิดผุดออกมาว่า...จะเอายังไงต่อดี... ในตอนนั้นผมไม่รู้จะทำอย่างไร จึงพยายามทำวิปัสสนา โดย ใช้อสุภะ โดยมันปรากฎภาพเป็นตัวเองมีแขนเน่าเปื่อย หากใช้เวทนา ( ผมใช้สุนัขจรจัดถูกเจ้าของทิ้งมาคิด ) มันจะมีรูปสุนัขตัวนั้นปรากฎออกมา และผมจะได้ยินเสียงตัวเองพูดคุยเสมือนเป็นคนสองคนคุยกัน โดยถามเชิงปรัชญาว่า อยากเป็นแบบนั้นไหม ไม่ ทำไมถึงไม่อยากเป็น ไม่อยากทุกข์ ทำไมถึงไม่อยากทุกข์ ทำนองนั้นครับ
โดยมีผมอีกคนคอยฟังเสียงตัวเองถามกันไปมา...
จนผ่านไปไม่นานผมคงมันไม่ได้จึงคิดว่าขอออกจากที่นี้ ตาของผมค่อยๆลืมขึ้นมาเิงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนและเห็นประกายแสงสีแดงระยิบระยับไปมา ผมสามารถบังคับมันได้ในหลายๆครั้งผมบังคับให้มันหมุนเป็นวงกลมเมื่อไร่ ผมก็จะกลับมาเป็นดั่งที่เล่ามีอีกครั้งตลอดครับ ในตอนนั้นร่างกายของผมยังขยับตัวไม่ได้มันเหมือนชาไปทั้งตัว ลมหายใจค่อยๆกลับมาแร็งเรื่อยๆ ร่างกายรู้สึกเหมือนเป็นคนละส่วนกับตัวเอง และเมื่อผมขยับตัวได้แล้วอยู่ๆก็มีน้ำตาไหลออกมา พร้อมความรู้สึกอธิบายไม่ถูกมันคล้ายความสุข แต่ก็ไม่ใช้สุขที่เคยพบมาครับ
ปล. เมื่อก่อนตอนผมเป็นเด็กเป็นคนนอนไม่ค่อยหลับ จึงชอบนอนท่อง พุท โธ บางครั้งก็จับลมหายใจเล่น มันเป็นสูตรหลับง่ายที่ผมได้ยินมา มันหลับง่ายจริงๆครับ แต่เมื่อยิ่งผ่านไปผมยิ่งพบอาการที่เล่ามาบ่อยๆ ในครั้งแรกๆเดือนละไม่กี่ครั้ง แต่ยิ่งผมโตเป็นผู้ใหญ่ ผมยิ่งเป็นบ่อยๆ จนมาถึงในตอนนี้ เกือบหนึ่งเดือนผมเกิดสนใจสมาธิจึงนั่งวันละนิดละหน่อย เพราะผมติดภารกิจเรื่องงานลัดตัว นับตั้งแต่นั้นอาการที่ผมเล่ามามันดันเจอเกือบทุกวัน
แต่ระยะจะอยู่ประมาณ 15 นาทีเกือบทุกครั้ง... บางคืนผมแทบไม่ได้นอนหากยอมเมื่อไหหร่ผมจะเป็นอย่างที่เล่า และจะตื่นมาทุกๆเกือบ 20 นาทีทุกครั้งหลังจากนั้น
ผมจึงขอคำปรึกษาอาการที่ผมพบคืออุปจารสมาธิใช้ไหมครับ... ช่วงนี้เริ่มไม่ไหวแล้วครับ ยิ่งลองสมาธิยิ่งหนักเข้าไปใหญ่... แต่ผมชอบไปฟังคำอธิบายของพระท่านใน YouTube ก็ไม่ค่อยเข้าใจอาการที่ผมเจอมากนัก แทบไม่เหมือนกับตอนที่พระท่านพูดมา ถึงมีบางส่วนเหมือนกับสิ่งที่พระท่านพูดมาก็ตาม ( ผมคงยังไม่ถึง )
...ขอคำปรึกษาและการชี้แนะจากผู้รู้อยู่นะครับ...
ขอบคุณครับ...