หวังว่าจะได้อ่านคนเดียว🥲

ครั้งนึงเราเคยคิดว่าเราเคยได้เจอเพื่อนดีๆแล้วแต่มันก้ดีจริงแต่วันนึงเรากับทำให้ให้เขาเสียความรู้สึกกับคำที่เราพิมพ์ไปในโซเชียลเราทำให้เจาผิดหวังในตัวเรามากเราก็รู้สึกถึงความรู้สึกของเขาเราทักไปขอโทษเขา หลายครั้งที่เขาให้อภัยเราเราบอกเขาจะพยายามปรับตัวเองแต่บ้างครั้งเราก็เหนื่อยกับชีวิตแบบนี้เราท้อกับหลายเรื่องบ้างเรื่องเราก็อยากระบายกับเขาเราก็กลัวเขาไม่รับฟังเรา เรากลัวเขาหาว่าเพ้อ เราเคยทำตังหายเขาก้ให้เรา เราก้บอกจะเอามาคืนเขาบอกไม่เป็นไร เราก็รุ้ว่าเขาใจดีกับเราจัง เวลาเรามีตังหรือไม่มีเราก้เลี้ยงเขาตลอดเราอยากให้เขามีความสุขเพราะเขาคือคนที่ทำให้คนรอบข้างเขามีความสุขเมื่อได้อยู่ไกล้เขาเขาเป็นคนตลกนะบ้างทีเราก้โกธรเขานะแต่เราก้คิดได้ว่าเราจะโกธรกับคนที่ดีกับเราทำไหม ที่บ้านเราก้ไม่ได้ดีมากหรอกแม่สอนให้เราเข้มแข็งบ้างที่เราอาจจะอ่อนแอบ้าง เราเหนื่อยกับการที่ต้องตื่นมาแล้วยิ้มให้แม่ทำให้คนรอบข้างมีความสุข
บ้างทีเราอยากหาที่เงียบอยู่คนเดียว บ้างทีเราเงียบ เขาก็ถามนะเป็นไรคำว่า 'เป้นไร'นี่
แหละทำให้เราจุกมากๆๆเลยนะที่เงียบไปเหนื่อยเหมือนกัน บ้างคำเราก็พูดไม่ออก ทั้งหมดที่เราพูดมาเราไม่ได้เพ้อไรเลยความจายใจทั้งนั้น ไม่รู้หรอกว่าจะเปิดอ่านไหมถ้าอ่านก้ดี ก็ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้ ก้ไม่รุ้ว่าเขาตะอ่านมาถึงนี้หรือป่าวขอบคุณทุกๆสิ่งทุกอย่างเลยนะ