ตามหัวข้อเลยค่ะ ที่บ้านไม่ยอมปล่อย ไม่ปล่อยเลยคือไม่ได้ไปไหน ทำอะไร หรือว่าคิดอะไรด้วยตัวเองเลยค่ะ เราอายุ 25 ปีค่ะ แต่ ไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ได้ เที่ยวด้วยตัวเองไม่ได้ ต้องบอกก่อนนะค่ะว่าที่บ้านมีอาชีพรองรับอยู่แล้ว เลยไม่จำเป็น
ต้องออกไปหางานทำนอกบ้านแบบบ้านอื่น ตรงนี้ก็มีข้อดีนะค่ะ แต่บางครั้งเราก็อึดอัด เหมือนไม่มีอิสระเลยอ่ะ แล้วก็เหมือนเราไม่มีความเป็นส่วนตัวอ่ะค่ะ ที่บ้านก็เป็นเหมือนกับระบบกงสี มีงานหน้าที่ใครหน้าที่มัน มีเงินเดือนเป็นของตัวเอง ทำงาน2โมงเช้าถึง6โมงเย็น แล้วก็นอน นอนตื่นก็ทำงาน โทรศัพย์อยากเล่นแค่ไหนก็ได้ แต่ห้ามเอาโทรศัพย์เข้าห้องนอน ฟ้ามืดปุ๊ปโทรศัพย์ต้องวางไว้ที่โต๊ะทำงาน นี่เคยถามนะว่าทำไมเอาเข้าไม่ได้เขาตอบแบบนี้ค่ะ "มันคนหัวอ่อน ใจอ่อน เดี๋ยวไปคุยกับคนนี้คนนั้นก็เชื่อเขาไปหมด ผู้ชายนะมันเชื่อไม่ได้หรอกไม่ต้องไปคุยให้เสียเวลาทำมาหากินหรอก และไม่ต้องไปมีมันนะ ฟงแฟนอ่ะ ไม่ต้องไปหานะแฟนน่ะ ถ้ามันจะมี หรือมันรักจริงมันมาหาแล้วไม่คุยผ่านตัวหนังสือแบบนี้""" เราเลยจนปัญญาและก็เคยทะเลาะกันด้วยนะ ถึงกับเคยไล่เราออกจากบ้าน เพราะเราแอบคุยอยู่กับรุ่นพี่คนนึง แล้วเค้ามาเจอแชทเพราะเค้าจะเช็คโทรศัพย์เราตลอด เค้าบอกว่า "ถ้าอยากมีผัวมากขนาดนั้นก็ออกจากบ้านไป ไม่ต้องมาอยู่บ้านกู"" แต่เราไปไหนไม่ได้ไง ไม่มีที่จะไป 5555🥹🥹 และประตูห้องห้ามลงกลอน หรือล็อกจากข้างในห้อง ตรงนี้ก็อึดอัดมากแต่ก็ต้องทน และไม่ให้ไปเที่ยวกับเพื่อน ไปเที่ยว ตจว.ได้นะ แต่ต้องไปเค้าเท่านั้น ไม่ให้ไปเจอเพื่อน ขนาดงานเลี้ยงรุ่นก็ไม่ให้ไป ถามเขาว่าทำไมไม่ให้ไป เขาตอบมาว่า "ไร้สาระน่าเอาเวลามาทำงานดีกว่า" เราก็เคยถามเขานะว่าทำไมไม่ให้เจอเพื่อนบ้าง ตั้งแต่เรียนจบมาไม่เคยได้เจอเพื่อนเลย เขาบอกว่า "เพื่อนอ่ะนะมีแต่คนดีๆทั้งนั้น เรียนยังไม่จบก็มีลูกเมียมีผัวกัน เพื่อนแบบนี้นะหรอจะพาเจริญ อย่าไปคบเลย อยู่บ้านนี่แหละสบาย" คือเราก็ไม่เข้าใจไงว่า เพื่อนดีไม่ดี สังคมดีไม่ดี ไม่ให้เราได้เผชิญด้วยตัวเอง ตัดสินใจเองไม่ได้ แล้วเราจะรู้ได้ไงว่ามันดีไม่ดี คือครอบครัวตัดปัญหาโดยการ เพื่อนไม่ดีก็ไม่ต้องคบต้องเจอ ครอบครัวจะชอบพูดประจำว่า "สังคมข้างนอกมันอยู่ยากต้องดิ้นรน ต้องสู้ ต้องลำบาก คนนอกบ้านก็ร้อยพ่อพันแม่ กูเจอมาก่อน อาบน้ำร้อนมาก่อน เจอมาเยอะ คนแบบนี้ แบบนั้น มันไม่ทันเค้าหรอก กูถึงไม่ให้ออกไปไหนไง เพราะแบบนี้ไง""
เค้าจะชอบพูดแบบนี้ประมาณนี้เป็นประจำ และชอบพูดตอนกินข้าวด้วยนะ เราก็งง คือไม่ให้เราเจอเราเผชิญ เราจะรู้ได้ไงว่ามันเป็นแบบไหน ดีร้ายแค่ไหน บางครั้งเราก็อิจฉาบางครอบครัว ที่พ่อแม่ลูก สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง ลูกอยากทำอะไรทำ อยากไปไหนไป แต่ถ้าอะไรไม่ดีไม่งามก็ตักเตือน ว่าไม่ควรทำ แบบนี้ไม่ดี แบบนี้ไม่ได้ ไม่ใช่ห้ามแบบเราไปทุกอย่าง
แต่ครอบครัวเราก็ดีนะ อยากได้อะไรก็ให้ ขออะไรก็ให้ เพราะเราก็มีฐานะในระดับนึง เพราะเค้าซัพพอร์ทเราด้วยเงิน แต่ไม่ให้เวลา😨😩
ตอนนี้เราสามารถใช้คำนี้ได้เลย
"ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน"
ขอใช้ที่ตรงนี้ระบายหน่อยคะ เราอึดอัดมากไม่รู้จะไปคุยกับใคร และ ขกลจ. ด้วยค่ะ
หรือถ้าใครมีคำแนะนำดีๆขอหน่อยค่ะ เผื่อจะไปพูดกับครอบครัวบ้าง เพราะพูดที่ไรก็ทะเลาะกันตลอด เราก็เป็นคนใจร้อนระดับนึง เบื่อจะทะเลาะ
แล้วค่ะ
ที่บ้านไม่ยอมปล่อย...???
ต้องออกไปหางานทำนอกบ้านแบบบ้านอื่น ตรงนี้ก็มีข้อดีนะค่ะ แต่บางครั้งเราก็อึดอัด เหมือนไม่มีอิสระเลยอ่ะ แล้วก็เหมือนเราไม่มีความเป็นส่วนตัวอ่ะค่ะ ที่บ้านก็เป็นเหมือนกับระบบกงสี มีงานหน้าที่ใครหน้าที่มัน มีเงินเดือนเป็นของตัวเอง ทำงาน2โมงเช้าถึง6โมงเย็น แล้วก็นอน นอนตื่นก็ทำงาน โทรศัพย์อยากเล่นแค่ไหนก็ได้ แต่ห้ามเอาโทรศัพย์เข้าห้องนอน ฟ้ามืดปุ๊ปโทรศัพย์ต้องวางไว้ที่โต๊ะทำงาน นี่เคยถามนะว่าทำไมเอาเข้าไม่ได้เขาตอบแบบนี้ค่ะ "มันคนหัวอ่อน ใจอ่อน เดี๋ยวไปคุยกับคนนี้คนนั้นก็เชื่อเขาไปหมด ผู้ชายนะมันเชื่อไม่ได้หรอกไม่ต้องไปคุยให้เสียเวลาทำมาหากินหรอก และไม่ต้องไปมีมันนะ ฟงแฟนอ่ะ ไม่ต้องไปหานะแฟนน่ะ ถ้ามันจะมี หรือมันรักจริงมันมาหาแล้วไม่คุยผ่านตัวหนังสือแบบนี้""" เราเลยจนปัญญาและก็เคยทะเลาะกันด้วยนะ ถึงกับเคยไล่เราออกจากบ้าน เพราะเราแอบคุยอยู่กับรุ่นพี่คนนึง แล้วเค้ามาเจอแชทเพราะเค้าจะเช็คโทรศัพย์เราตลอด เค้าบอกว่า "ถ้าอยากมีผัวมากขนาดนั้นก็ออกจากบ้านไป ไม่ต้องมาอยู่บ้านกู"" แต่เราไปไหนไม่ได้ไง ไม่มีที่จะไป 5555🥹🥹 และประตูห้องห้ามลงกลอน หรือล็อกจากข้างในห้อง ตรงนี้ก็อึดอัดมากแต่ก็ต้องทน และไม่ให้ไปเที่ยวกับเพื่อน ไปเที่ยว ตจว.ได้นะ แต่ต้องไปเค้าเท่านั้น ไม่ให้ไปเจอเพื่อน ขนาดงานเลี้ยงรุ่นก็ไม่ให้ไป ถามเขาว่าทำไมไม่ให้ไป เขาตอบมาว่า "ไร้สาระน่าเอาเวลามาทำงานดีกว่า" เราก็เคยถามเขานะว่าทำไมไม่ให้เจอเพื่อนบ้าง ตั้งแต่เรียนจบมาไม่เคยได้เจอเพื่อนเลย เขาบอกว่า "เพื่อนอ่ะนะมีแต่คนดีๆทั้งนั้น เรียนยังไม่จบก็มีลูกเมียมีผัวกัน เพื่อนแบบนี้นะหรอจะพาเจริญ อย่าไปคบเลย อยู่บ้านนี่แหละสบาย" คือเราก็ไม่เข้าใจไงว่า เพื่อนดีไม่ดี สังคมดีไม่ดี ไม่ให้เราได้เผชิญด้วยตัวเอง ตัดสินใจเองไม่ได้ แล้วเราจะรู้ได้ไงว่ามันดีไม่ดี คือครอบครัวตัดปัญหาโดยการ เพื่อนไม่ดีก็ไม่ต้องคบต้องเจอ ครอบครัวจะชอบพูดประจำว่า "สังคมข้างนอกมันอยู่ยากต้องดิ้นรน ต้องสู้ ต้องลำบาก คนนอกบ้านก็ร้อยพ่อพันแม่ กูเจอมาก่อน อาบน้ำร้อนมาก่อน เจอมาเยอะ คนแบบนี้ แบบนั้น มันไม่ทันเค้าหรอก กูถึงไม่ให้ออกไปไหนไง เพราะแบบนี้ไง""
เค้าจะชอบพูดแบบนี้ประมาณนี้เป็นประจำ และชอบพูดตอนกินข้าวด้วยนะ เราก็งง คือไม่ให้เราเจอเราเผชิญ เราจะรู้ได้ไงว่ามันเป็นแบบไหน ดีร้ายแค่ไหน บางครั้งเราก็อิจฉาบางครอบครัว ที่พ่อแม่ลูก สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง ลูกอยากทำอะไรทำ อยากไปไหนไป แต่ถ้าอะไรไม่ดีไม่งามก็ตักเตือน ว่าไม่ควรทำ แบบนี้ไม่ดี แบบนี้ไม่ได้ ไม่ใช่ห้ามแบบเราไปทุกอย่าง
แต่ครอบครัวเราก็ดีนะ อยากได้อะไรก็ให้ ขออะไรก็ให้ เพราะเราก็มีฐานะในระดับนึง เพราะเค้าซัพพอร์ทเราด้วยเงิน แต่ไม่ให้เวลา😨😩
ตอนนี้เราสามารถใช้คำนี้ได้เลย
"ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน"
ขอใช้ที่ตรงนี้ระบายหน่อยคะ เราอึดอัดมากไม่รู้จะไปคุยกับใคร และ ขกลจ. ด้วยค่ะ
หรือถ้าใครมีคำแนะนำดีๆขอหน่อยค่ะ เผื่อจะไปพูดกับครอบครัวบ้าง เพราะพูดที่ไรก็ทะเลาะกันตลอด เราก็เป็นคนใจร้อนระดับนึง เบื่อจะทะเลาะ
แล้วค่ะ