เมื่อพ่อกับแม่เป็นที่พึ่งให้เราไม่ได้ควรทำไงดี

คือพ่อกับแม่เราแยกทางกันค่ะแม่เรามีครอบครัวไหม่ไปแล้วเรากับน้องอีกหนึ่งคนอาศัยอยู่กับย่าและพ่อซึ่งตอนนี้ย่าเราเสียแล้วตั้งแต่ที่ย่าเราเสียเรารู้สึกเหมือนเราต้องรับหน้าที่ทุกอย่างภายในบ้านเลยค่ะทั้งเร่องของงานบ้านและค่าใช้จ่ายต่างๆตอนนี้เราาจบม.6มาประณปีกว่าๆแล้วไม่ได้เรียนต่อเพราะที่บ้านไม่มีตังครอบครัวเรากรีดยางเป็นอาชีพหลักซึ่งรายได้ทั้งหมดมาจากตรงนี้แต่มันก็ไม่เคยที่จะพอกินเลยค่ะเพราะสวนที่เรามีแค่สวนเดียวและก็ไม่ได้เยอะมากใช้เงินแบบเดือนชนเดือนซึ่งเรารู้สึกว่าชีวิตเราลำบากมาก  คือพ่อเราจะเป็นคนไปกรีดและเราเป็นแบบว่าไปหยอดคือพอเราจะไกับพ่อบ้างพ่อก็ไม่ค่อยให้เราไปเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันเราต้องบอกก่อนนะว่าพ่อเราคือคนที่ไมค่อยมีความรับผิดชอบอะไรเลยเหมือนชีวิตหยุดอยู่ที่ค่าข้าวจานล่ะ20อ่ะไม่มีความกระตือรือล้นที่จะหาตังเลยค่ะเหมือนยากทำก็ทำไม่อยากทำก็ไม่ทำซึ่งสถานะไม่ได้อยู่ในจุดที่ทำแบบนั้นได้คือเรารู้สึกว่าพ่อเราไม่มีความเป็นพ่อเลยไม่คิดที่สนับสนุนอนาคตลูกตัวเองเลยค่ะ
   น้องเราตอนนี้อยู่ม.2ค่าใช้จ่ายตรงนี้ก็เยอะมากเราบออกน้องเราเรียนโรงเรียนที่ค่าใช้จ่ายน้อยกว่านี้มันก็ไม่ไปเพราะไม่มีเพื่อน ในว่วนของแม่เราก็ลำบากเหมือนกันคือตอนนี้เราเหมือนปรึกษาใครไม่ได้เลยค่ะพ่อกับแม่ควรเป็นบุคคลท่เราหันไปเวลาลำบากก็ควรเป็นคนแรกที่เราเจอแต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราต้องพึ่งตัวเองซึ่งเรารู้สึกเหนื่อยเราไม่อยากรับผิดชอบชีวิตใคร เราเข้าใจว่าเป็นพี่ต้องรักน้องแต่พ่อกับแม่ก็ควรทำหน้าที่ตรงนี้ด้วยหรือป่าวไม่ใช่มาโยนให้เราหมดเหมือนกับว่าเราต้องมารับผิดชอบอะไรก็ไม่รู้ซึ่งเราไม่พร้อมมากๆเราอยากใช้ชีวิตตัวเองแบบคิดถึงแค่ตัวเองไม่อยากรับผิดชอบอะไรมากมายแบบตอนนี้เลย
ถ้าพ่อกับแม่คอยเป็นที่ปรึกษาให้เราได้ก็คงจะดี