เรากับแม่ไม่ค่อยถูกกัน แม่ไม่ได้เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด คนที่เลี้ยงเรามาคือน้องสาวยายเรา ตั้งแต่เล็กจนโตมา แม่ไม่เคยชอบเราเลย เพราะเรานิสัยห้าวๆ จนตอนนี้เราอายุ26ปี ทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองได้ เราก็เป็นทอมนั่นแหละ เราทำงานเองไม่เคยขอเงินสักบาท อยากได้อะไรเราก็ซื้อเอง ซึ่งแตกต่างจากน้องเรา วันเกิดน้องสาวเขาก็จัดงานวันเกิดให้ อยากได้อะไรก็ซื้อให้ น้องสาวคนนี้คือเป็นลูกแม่เรากับพ่อเลี้ยง แม่ไม่เคยโทรหาเราเลย ถ้าเราไม่โทรไปคือเขาจะไม่โทรมาเลย พอเราไม่โทรไปหาแม่ แม่ก็ว่าเราสารพัด ไม่คิดจะติดต่อมาเลย เขาไม่เคยโทรถามเราเลยว่าเราอยู่ยังไง ใช้ชีวิตยังไง ก็มีบ้างนะที่เราไม่ติดต่อไปเลย เขาไม่เคยยอมรับในสิ่งที่เราเป็น เราเป็นทอม เราไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้แม่เลย เราทำงานหาเงินสร้างชีวิตของตัวเอง พิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเราเป็นแบบนี้ เราก็มีอนาคตได้ แต่แม่ก็ไม่ยอมรับเราเลย เราเหนื่อยมาก เวลากลับไปบ้านโคนรอึดอัด เราเป็นเด็กต่างจังหวัด เวลาเทศกาลก็อยากกลับบ้าน แต่กลับไปแล้วไม่มีความสุขเลย แม่ชอบด่าชอบว่าเราที่เราเป็นทอม เขาไม่ยอมรับ เรามีบ้านเราก็ไม่สามารถกลับไปได้ กลับไปก็ไม่มีความสุข นี่คือสาเหตุที่เราไม่ติดต่อแม่ ไม่กลับบ้าน คิดว่าบ้านคือเซฟโซน แต่มันไม่ใช่ ต้องทำยังไงถึงจะยอมรับ พิสูจน์ทุกอย่างแล้วก็ไม่เป็นผล มีหน้าที่การงาน มีเงินให้ใช้ ก็ไม่มีประโยชน์ เเม่ไม่ยอมรับ เราเลยเลิกติดต่อแม่ ไม่โทรไปหาไม่กลับบ้าน แบบนี้เราผิดไหม
ถ้าเราไม่ติดต่อพ่อกับแม่เลย จะดีไหม