มันเจ็บปวดเหลือเกินค่ะทุกคน หนูเหนื่อยจังเลยค่ะ เหนื่อยที่ต้องมานั่งร้องให้คนเดียวในห้องน้ำทุกวัน บางทีก็เคยคิด ว่าทำไมเราไม่เข้มแข็งให้มากกว่านี้ แม่บอกว่าลำบากเพราะเรา เรียนไม่ได้เรื่อง ติด0,ร แต่เราตามแก้ด้วยตัวเองมาตลอด และแทบจะไม่ใช้เงินแม่ พอเราไปทำงาน เราให้เค้าไป70-80%จากเงินเดือน  เค้าให้เราเริ่มลองทำงานหาเงินตั้งแต่ป.5 ไม่ใช่เป็นงานช่วยธรรดา แต่เป็นงานแบบผู้ใหญ่ทำ ได้เงินเดือนหน้าที่ทำเหมือนผู้ใหญ่ เสริฟ ออเดอร์ ล้างจาน เตรียมของฯ จนตอนนี้เรา18-19 ก็ยังต้องเข้าๆออกๆงานเพราะยิ่งโต ยิ่งค่าใช้จ่ายเยอะ เค้าเริ่กดดันและคาดหวังมากขึ้น ทุกๆท้ายประโยคจะมีคำว่า รีบโต รีบหาเงินมา ถ้าไม่เรียนก็ไปทำงาน ทำงาน ทำงาน หาเงินหาเงิน และหาเงินมาให้กู  ทำให้พ่อแม่ได้สุขสบาย หนูเหนื่อยจังเลยค่ะ เหตุการณ์ในชีวิตมันชั่งเยอะแยะ บางเรื่องก็ระบายได้ แต่ต้องเก็บมาร้องไห้คนเดียวซะส่วนใหญ่ ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเขาก็ไม่ให้ไปพบแพทย์ ก็ต้องมานั่งบำบัดตัวจนดีขึ้น แต่ช่วงเวลานั้นมันทรมารมากเลย ณ ตอนนี้ก็เช่นกัน อยากเรียนที่ชอบก็ไม่ได้ เดินตามฝันเหมือนจะได้ แต่ก็ไกลเกินกำลังใจ ข้าราชการเขาว่าดีต้องสอบให้ติด แม่คะ พอก่อนได้มั้ย แค่นี้หนูก็จะไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว ถ้าเราเศร้า กลั้นน้ำตาไม่อยู่หน่อยก็ว่าสำออย ชีวิตหนอชีวิต หนูต้องเข้มแข็งให้ได้ขึ้นอีก เพราะหนูรักพวกเค้า ถึงหนูจะรู้ว่าพวกเค้า ไม่ใช่ผู้ให้กำเนิดหนูและทุกคนพยายามปิดบังก็เถอะ.. แต่หนูรักทุกคนนะ หนูจะผ่านมันไปให้ได้