สวัสดีค่ะ ขอโทษล่วงหน้าด้วยนะคะ เราอาจจะเขียนยาวไป รึ อาจเขียนงงๆ มันคือครั้งแรกนะคะ ไม่รู้ว่าจะวาง จัด หน้า เขียนยังไง ให้สวย และอ่านเข้าใจได้ง่ายค่ะ😣 เป็นเรื่องปัญหาในครอบครัวเรานะคะ.
เราอายุ22ปีค่ะ ส่วนแฟนอายุ24 ปีค่ะ เราคบมาได้เกือบ7ปีแล้ว ไม่เคยมีเรื่องชู้สาวเลย ครอบครัวเราทั้ง2ฝ่าย ต่างรับรู้ และอยู่ในสายตาครอบครัวมาโดยตลอด ช่วงแรก ครอบครัวของเราก็กีดกัน เรากับแฟน นะคะ เพราะตอนนั้นเราอายุ 16 เอง เราเข้าใจได้ ว่าคงกลัวว่า เราจะเสียการเรียน เสียคน หรือท้องก่อนแต่ง แต่เราขอร้อง และสัญญากับตากับยายว่าจะไม่ใช่คน แบบนั้น(เพราะพ่อแม่เรา แยกทางกัน ตั้งแต่เราอายุ 4-5ขวบ และเรามีพี่ชายแท้ๆ 1คน ห่างกัน6ปี ทั้งพี่ชายและเรา ตากับยายเป็นคนเลี้ยงมาค่ะ แม่ก้ส่งเงินมาให้ เดือนละ1,500 บางทีก้ไม่ได้ แต่กับตากับยายก็เลี้ยงดูแลเรากับพี่มาอย่างดี) สุดท้ายตากับยายก็ใจอ่อน เพราะเห็นความดีแฟนของเราที่คอยช่วยงานที่บ้านอยู่ตลอด เราดีใจมาก เราทำคำสัญญาที่ไว้ การเรียนเราไม่เคยตก สอบได้ที่2ตลอดทุกปี ไม่เคยนอกลู่นอกทาง ช่วยเหลืองานบ้านตลอด
และช่วงที่เราอายุ17ย่าน18 พ่อกับแม่กลับมาดีกัน มาอยู่ด้วยกันที่บ้านอีกครั้ง พอพ่อกับแม่รู้ว่าเรามีแฟน ก็ไม่เห็นด้วย กีดกันกับแฟนเรา แต่ได้ตากับยาย ที่ช่วยพูดให้ เพราะได้เห็นความดี ความพยายามของเรากับแฟน พ่อกับแม่ก็ยอม (พ่อจะชอบตามแม่ แม่ว่าไง พ่อก็ตามแม่) แต่ครั้งนี้เราแทบจะไม่ได้มีอิสระอะไรเลย หลังจากที่พ่อแม่กลับมาดีกัน เราโดนกดดัน และมีคำพูดกอกในหูเราอยู่ตลอดว่า "ต้องทนแทนค่าน้ำนมกู,กูเจ็บ...เพื่อคลอดเอาออกมา!,ทำงานได้ ต้องส่งเงินให้กู!" มีอีกสารพัดคำพูด ที่ทำร้ายจิตใจ ทำร้ายความรู้สึกเรา เราคิดแง่บวกมาตลอด ให้กำลังใจตัวเอง เพราะการที่แม่ เป็นแบบนี้ เพราะเป็นห่วงแหล่ะ ถ้าเราโตกว่านี้ มีวุฒิภาวะ เอาตัวเองรอด ก็คงไม่มาอะไรกับเรา
จนเราอายุ18 ย่าน19 พ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมาก แม่หนีออกจากบ้านไปยุเชียงใหม่ ส่วนพ่อเสียใจหนักมากแทบจะวูบ และก็โกรธแม่มากอีกเอาเสื้อผ้าแม่ไปเผา ส่วนเราได้แต่เสียใจ ร้องไห้ หลังจากนั้นพ่อก้แยกออกไปเหมือนเดิม (ส่วนพี่ชายเรา ออกไปอยู่กับแฟน ครอบครัวเราจะไม่อะกับผช. ปล่อยเลยแหล่ะ ถ้าเป็นผช. เพราะให้เหตุผลว่า ผช.ออกไปอยู่ข้างนอก รึทำอะไร มันไม่ได้เสียหายเหมือนผญ.) เราก็กลับมาอยู่กับตากับยายเหมือนเดิม เราที่คิดจะเข้ามหาลัย ก็ต้องเปลี่ยน มาเรียนต่อปวส. เพราะค่าเทอมมันถูกกว่า และเราก้หางานทำ ส่งตัวเองเรียน ค่ากิน ค่าใช้จ่ายในบ้าน เราเรียนทุกวันอาทิตย์ พ่อแม่ก็ติดต่อ ก็ช่วยส่งเงินมาให้เรา เพราะยายขู่ว่า ถ้าไม่ส่งเงินมา ก็ไม่ให้เราส่งเสียพ่อแม่ ถ้าเกิดเรียนจบ (ป.ตรี)
จนเราอายุ20 เรียนจบปวส.แล้ว พ่อแม่กลับมาดีกัน และกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง เราภาวนาว่า ครั้งนี้ขอเป็นครั้งสุดท้าย ที่พ่อแม่เราจะเป็นแบบนี้ เพราะต่างอายุ50 กันแล้ว ไม่ใช่วัยรุ่น หนุ่มสาว ที่จะมาเลิกๆคบๆ เราอยากมีครอบครัว พร้อมหน้าพร้อมตา ที่อบอุ่น เหมือนคนอื่น พยายามตั้งใจเรียนให้จบปริญญาตรี ให้ครอบครัวเรา เพราะไม่มีใครจบปริญญาตรีเลย อยากเป็นความภาคภูมิใจให้ครอบครัว อยากสบคำดูถูก คนอื่น อยากให้ครอบครัวอยู่สุขสบาย หลังจากที่แม่กลับมาครั้งนี้ แม่คาดหวัง และกดดันเรามากๆ และใช้ชี้นิ้วสั่งการเรา ให้ทำทุกอย่าง ดั่งใจแม่ ไม่ได้ดั่งใจ ก็ด่า ว่าเราเสียหาย เป็นคำด่า ที่แสบปวดมาก อารมณ์เหมือนเราไปฆ่าคนตาย และจะมีพวกชาวบ้าน ชี้ด่า คำแรงๆ ที่จะหามาได้ เพราะแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ที่ไม่น่าจะด่าขนาดนี้ได้(ตั้งแต่เด็กยันจนถึงตอนนี้ ถึงเราจะโดนตี ด่าขนาดไหน เราไม่เคยด่าพ่อแม่ ใช้คำหยาบคาย ทำร้ายทุบตีกลับเลย) แฟนเรารับรู้ และสงสารเรามากๆ ที่ชีวิตเรา ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เขาคอยให้กำลังใจ ซัพพอร์ตเราตลอด ถ้าไม่มีแฟนหรือตากับยาย เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เราคงไม่บ้า ก็คิดสั้น จบชีวิตไปแล้ว
จนตอนนี้ วัย22แล้ว ก็ยังไม่มีอิสระเป็นของตัวเอง ถึงเราจะทำงานแล้วนะ กำลังจะเรียนต่อป.ตรี แต่ต้องมาโดนแบบนี้ เราโดนตี ทำร้ายบ่อย จนเริ่มคิดได้ เริ่มเห็นชัดขึ้น ตอนที่แม่เอานิ้ว ชี้สั่งๆ ให้เราซักผ้า ทำงานบ้านทุกอย่าง เยี่ยงทาส เราทำไม่ดี ไม่พอใจ ก็จะด่าว่า ถ้าเราเถียงแม้แต่คำนึง ก็เริ่มทุบตี มันไม่ใช่ความรักแล้วแหล่ะ คนเป็นแม่ ไม่ควรทำร้ายร่างกายลูกขนาดนี้ ล่าสุดหนักมาก เพราะเรื่องเล็กๆอีกแล้ว โกรธพ่อที่ไม่ได้พาแม่ไปกินหมูกระทะ พ่อบอกว่าเราว่า เพราะพ่อแกล้งแม่เฉยๆ ว่าไปกินครัวยายแกะ(ชื่อยายเรา) แต่แม่ไม่เล่นด้วย เลยด่าพ่อ ด่าพ่อไม่หยุด จนพ่อรำคาญ เลยไม่พาไป เลยมาพลามาหาเรา เราเลยบ่นแม่กลับไปว่า "เพราะว่าแม่ เป็นแบบนี้แหล่ะ เรื่องแค่นี้ทำไมต้องด่าต้องบ่นกันด้วย"
และเราก็เดินหนีแม่ไปหายาย เพื่อที่จะมาได้ยินคำด่าจากแม่อีก แม่ก็ยังตามขึ้นมาด่าเราต่อหน้ายาย ยายก็ช่วยห้าม ว่าให้แม่กลับไปที่ห้อง เเม่ก็ชี้นิ้วด่าๆ จนพลาถึงแฟนเราอีกแล้ว (แม่เราเวลาด่า ชอบพลา และพูดร้ายเสียหาย) เราเริ่มไม่มีความอดทนแล้ว เลยเถียงแม่ไป(จริงๆแค่อธิบายให้แม่ฟังมากกว่า ว่าสิ่งที่แม่พูดมาคือผิดๆ อยากให้เข้าใจตรงกัน) แต่แม่ไม่ฟัง เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ สั่งการเรา ว่าให้เราเลิกคบกับแฟนเรา และกีดกัน ไม่ให้แฟนมาบ้านอีก ต่อว่าแฟนเรา ว่าตั้งแต่ที่คบกับเรามา ไม่เคยซื้ออะไรให้กูแด* ทั้งๆที่ความจริง แม่เราซื้อให้ตลอด แต่ส่วนมากจะเป็นตากับยาย ที่แฟนเราซื้อให้บ่อย ฐานะแฟนเราก็ไม่ได้มีตัง ถ้าซื้อที ต้องเยอะ เพื่อความพอใจของคนเป็นแม่เรา มาบ้านเราทีไร ไม่เคยได้พัก ช่วยทำงานบ้านอยู่ตลอด ใช้ให้ไปทำงานอะไรข้างนอก ก็ไปตลอด งานก่อสร้าง ขนดิน ก็ช่วยทำ ทั้งๆงานบ้านที่ครอบครัวของแฟนเรา ไม่มีอะไรเยอะแบบบ้านของเราเลย เราสงสารแฟนเรานะ ชีวิต
แฟนเรา ถึงจะฐานะไม่ได้ดีอะไร แต่มีครอบครัวที่น่ารัก คอยซัพพอร์ตลูกตัวเอง ไม่เคยเจอปัญหาแย่ๆ ทำร้ายจิตใจแบบบ้านเรา แต่ต้องมาเจอจากครอบครัวเราเอง สงสารเขา เหมือนพาเขามาลำบาก พามาเจอปัญหาหนักร่วมกับเราไปด้วย ทั้งๆที่เขาควรไปเจอคนที่ดีกว่าเรา แต่แฟนเราไม่ยอมไปจากเราเลย เขาพยายามเก็บเงินมาขอ เพื่อให้เราไปอยู่ด้วย แต่แม่เราเรียกสินสอดแพงมาก เงิน4แสน ทอง4บาท แฟนเราแทบทรุดเลย แฟนเราเครียดมาก เราเลยช่วยกันเป็นพลัง คิดบวก ว่าเราจะรีบเรียนจบทำงานประจำ มีเงินเดือนที่มั่นคงจะช่วยเก็บเงินกัน อดออม ประหยัดที่สุด ถึงจะคบกับกันมาจะ7ปี แล้ว อยู่สายตาผู้ใหญ่ตลอด ไม่เคยทำให้เสียหายกัน แต่ผู้ใหญ่ฝั่งเราไม่ยอมก็ตาม เราจะช่วยกันเก็บเงิน เพื่อให้แม่พอใจ และเราจะได้อยู่ด้วยกันสักที
แต่ทว่า เหตุการณ์ครั้งล่าสุด ที่แม่ตามขึ้นมาด่า และเราเถียงกลับไป แม่โกรธและทำร้ายร่างกาย จิกหัว ลากเราเอาหัวเรากระแทกๆกับขอบเตียง ดึงเสื้อผ้าเรายืดไปหมด ลำตัวฟกช้ำ รอยเล็บที่แม่เอาเล็บขูดบนต้นขาเราที่รากยาว ใบหน้ามีรอยจิก จะเอามีดมาแทงเรา เกือบโดนที่น่อง ตากับยายห้ามไว้ มีแค่เสียงที่ช่วยห้าม เพราะไม่มีแรงไปห้าม อายุตากับยาย76-77แล้ว ส่วนพ่อก็ไม่รู้เรื่องอะไร เพราะแม่ปิดประตู ล็อค พ่ออยู่ข้างล่าง ตรงหน้าบ้านอีก แม่ขู่เรา ว่าเลือดก้อนหนึ่ง "กูก็ตัดได้,กูจะเอามีดแทงกลางอก,เห็นผช.ดีกว่ากู ก็ให้มันรู้ไป" มีอีกเยอะมากคำพูดของแม่ มันเป็นคำพูด ที่เราฟังและทรมานมาก เพราะเรื่องแค่นี้ ต้องเป็นขนาดนี้เลยหรอ เราเสียใจมาก สิ่งที่เราอยากจะให้แม่ครอบครัวเรามีความสุข อยู่ดีกินดี มีบ้านสวยๆมีรถขับ มันพังทลายไปเลย เราเลยอยากหนีออกจากบ้าน แต่เป็นห่วงยายกับตา ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ได้ไหม ถ้าเราหนีไป เราจะแอบส่งเงินไว้ให้ตากับยาย ถ้าขาดเหลือไร ก็ให้บอก เราจะยินดีช่วย แต่เราก็ห่วงเรื่องสุขภาพ ตากับยายมาก ไหนจะลูกแมวที่กำลังโต อีก4ตัว แม่โตอีก3 ตัว ที่ช่วยเก็บมาเลี้ยง สงสารพวกมัน หรือจะยอมไปยืมเงินแฟนของพี่ชาย มาเป็นค่าสินสอดให้แม่ และเราไปอยู่กินกับแฟน ช่วยกันส่งใช้หนี้ จริงๆเราพยายามทำอะไรตั้งแต่เรียน ไม่ให้มีหนี้สินเลยนะ เราหามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรง แต่ถึงเราจะแต่งอยู่กับแฟน เราก็ต้องเงินให้แม่ทุกเดือน และต้องออกค่าไฟที่บ้าน ทั้งๆที่ก็ไม่ได้อยู่แล้ว ถ้ายืมมา เราต้องจ่ายหลายทาง แต่ก็อยากไปมีชีวิต อยากมีอิสระ อยากหลุดพ้นครอบครัวแบบนี้ เราเหนื่อย เครียดมาก ไม่รุ้จะต้องตัดสินใจยังไง
เรื่องราวมันเยอะมากกว่านี้นะคะ แต่รู้สึกว่า จะเขียนบรรยายเยอะไปแล้ว ขอความคิดเห็นจากทุกคนค่ะ ว่าเราควรเดินไปทางไหนดีคะ ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ เรื่องของเนื้อหาที่เยอะมากไป ไม่รุ้ว่าจะจับใจความตรงไหน นำมาเล่าค่ะ😣 และขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน และชี้แนะแนวทางด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ🙇🏻♀️ ""ตอนนี้ได้หาวิธีแก้ไขปรับปรุงเรื่องจัดเนื้อหา ให้ดูอ่านเข้าใจขึ้นแล้วนะคะ ทำเต็มที่แล้วนะคะ ไม่รู้จะทำให้พออ่านเข้าใจได้ดีขึ้นไหมคะ555+😓""
หนีออกจากบ้านหรือยอมเป็นหนี้ ไปยืมเงินมาแต่งดีคะ
เราอายุ22ปีค่ะ ส่วนแฟนอายุ24 ปีค่ะ เราคบมาได้เกือบ7ปีแล้ว ไม่เคยมีเรื่องชู้สาวเลย ครอบครัวเราทั้ง2ฝ่าย ต่างรับรู้ และอยู่ในสายตาครอบครัวมาโดยตลอด ช่วงแรก ครอบครัวของเราก็กีดกัน เรากับแฟน นะคะ เพราะตอนนั้นเราอายุ 16 เอง เราเข้าใจได้ ว่าคงกลัวว่า เราจะเสียการเรียน เสียคน หรือท้องก่อนแต่ง แต่เราขอร้อง และสัญญากับตากับยายว่าจะไม่ใช่คน แบบนั้น(เพราะพ่อแม่เรา แยกทางกัน ตั้งแต่เราอายุ 4-5ขวบ และเรามีพี่ชายแท้ๆ 1คน ห่างกัน6ปี ทั้งพี่ชายและเรา ตากับยายเป็นคนเลี้ยงมาค่ะ แม่ก้ส่งเงินมาให้ เดือนละ1,500 บางทีก้ไม่ได้ แต่กับตากับยายก็เลี้ยงดูแลเรากับพี่มาอย่างดี) สุดท้ายตากับยายก็ใจอ่อน เพราะเห็นความดีแฟนของเราที่คอยช่วยงานที่บ้านอยู่ตลอด เราดีใจมาก เราทำคำสัญญาที่ไว้ การเรียนเราไม่เคยตก สอบได้ที่2ตลอดทุกปี ไม่เคยนอกลู่นอกทาง ช่วยเหลืองานบ้านตลอด
และช่วงที่เราอายุ17ย่าน18 พ่อกับแม่กลับมาดีกัน มาอยู่ด้วยกันที่บ้านอีกครั้ง พอพ่อกับแม่รู้ว่าเรามีแฟน ก็ไม่เห็นด้วย กีดกันกับแฟนเรา แต่ได้ตากับยาย ที่ช่วยพูดให้ เพราะได้เห็นความดี ความพยายามของเรากับแฟน พ่อกับแม่ก็ยอม (พ่อจะชอบตามแม่ แม่ว่าไง พ่อก็ตามแม่) แต่ครั้งนี้เราแทบจะไม่ได้มีอิสระอะไรเลย หลังจากที่พ่อแม่กลับมาดีกัน เราโดนกดดัน และมีคำพูดกอกในหูเราอยู่ตลอดว่า "ต้องทนแทนค่าน้ำนมกู,กูเจ็บ...เพื่อคลอดเอาออกมา!,ทำงานได้ ต้องส่งเงินให้กู!" มีอีกสารพัดคำพูด ที่ทำร้ายจิตใจ ทำร้ายความรู้สึกเรา เราคิดแง่บวกมาตลอด ให้กำลังใจตัวเอง เพราะการที่แม่ เป็นแบบนี้ เพราะเป็นห่วงแหล่ะ ถ้าเราโตกว่านี้ มีวุฒิภาวะ เอาตัวเองรอด ก็คงไม่มาอะไรกับเรา
จนเราอายุ18 ย่าน19 พ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมาก แม่หนีออกจากบ้านไปยุเชียงใหม่ ส่วนพ่อเสียใจหนักมากแทบจะวูบ และก็โกรธแม่มากอีกเอาเสื้อผ้าแม่ไปเผา ส่วนเราได้แต่เสียใจ ร้องไห้ หลังจากนั้นพ่อก้แยกออกไปเหมือนเดิม (ส่วนพี่ชายเรา ออกไปอยู่กับแฟน ครอบครัวเราจะไม่อะกับผช. ปล่อยเลยแหล่ะ ถ้าเป็นผช. เพราะให้เหตุผลว่า ผช.ออกไปอยู่ข้างนอก รึทำอะไร มันไม่ได้เสียหายเหมือนผญ.) เราก็กลับมาอยู่กับตากับยายเหมือนเดิม เราที่คิดจะเข้ามหาลัย ก็ต้องเปลี่ยน มาเรียนต่อปวส. เพราะค่าเทอมมันถูกกว่า และเราก้หางานทำ ส่งตัวเองเรียน ค่ากิน ค่าใช้จ่ายในบ้าน เราเรียนทุกวันอาทิตย์ พ่อแม่ก็ติดต่อ ก็ช่วยส่งเงินมาให้เรา เพราะยายขู่ว่า ถ้าไม่ส่งเงินมา ก็ไม่ให้เราส่งเสียพ่อแม่ ถ้าเกิดเรียนจบ (ป.ตรี)
จนเราอายุ20 เรียนจบปวส.แล้ว พ่อแม่กลับมาดีกัน และกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง เราภาวนาว่า ครั้งนี้ขอเป็นครั้งสุดท้าย ที่พ่อแม่เราจะเป็นแบบนี้ เพราะต่างอายุ50 กันแล้ว ไม่ใช่วัยรุ่น หนุ่มสาว ที่จะมาเลิกๆคบๆ เราอยากมีครอบครัว พร้อมหน้าพร้อมตา ที่อบอุ่น เหมือนคนอื่น พยายามตั้งใจเรียนให้จบปริญญาตรี ให้ครอบครัวเรา เพราะไม่มีใครจบปริญญาตรีเลย อยากเป็นความภาคภูมิใจให้ครอบครัว อยากสบคำดูถูก คนอื่น อยากให้ครอบครัวอยู่สุขสบาย หลังจากที่แม่กลับมาครั้งนี้ แม่คาดหวัง และกดดันเรามากๆ และใช้ชี้นิ้วสั่งการเรา ให้ทำทุกอย่าง ดั่งใจแม่ ไม่ได้ดั่งใจ ก็ด่า ว่าเราเสียหาย เป็นคำด่า ที่แสบปวดมาก อารมณ์เหมือนเราไปฆ่าคนตาย และจะมีพวกชาวบ้าน ชี้ด่า คำแรงๆ ที่จะหามาได้ เพราะแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ที่ไม่น่าจะด่าขนาดนี้ได้(ตั้งแต่เด็กยันจนถึงตอนนี้ ถึงเราจะโดนตี ด่าขนาดไหน เราไม่เคยด่าพ่อแม่ ใช้คำหยาบคาย ทำร้ายทุบตีกลับเลย) แฟนเรารับรู้ และสงสารเรามากๆ ที่ชีวิตเรา ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เขาคอยให้กำลังใจ ซัพพอร์ตเราตลอด ถ้าไม่มีแฟนหรือตากับยาย เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เราคงไม่บ้า ก็คิดสั้น จบชีวิตไปแล้ว
จนตอนนี้ วัย22แล้ว ก็ยังไม่มีอิสระเป็นของตัวเอง ถึงเราจะทำงานแล้วนะ กำลังจะเรียนต่อป.ตรี แต่ต้องมาโดนแบบนี้ เราโดนตี ทำร้ายบ่อย จนเริ่มคิดได้ เริ่มเห็นชัดขึ้น ตอนที่แม่เอานิ้ว ชี้สั่งๆ ให้เราซักผ้า ทำงานบ้านทุกอย่าง เยี่ยงทาส เราทำไม่ดี ไม่พอใจ ก็จะด่าว่า ถ้าเราเถียงแม้แต่คำนึง ก็เริ่มทุบตี มันไม่ใช่ความรักแล้วแหล่ะ คนเป็นแม่ ไม่ควรทำร้ายร่างกายลูกขนาดนี้ ล่าสุดหนักมาก เพราะเรื่องเล็กๆอีกแล้ว โกรธพ่อที่ไม่ได้พาแม่ไปกินหมูกระทะ พ่อบอกว่าเราว่า เพราะพ่อแกล้งแม่เฉยๆ ว่าไปกินครัวยายแกะ(ชื่อยายเรา) แต่แม่ไม่เล่นด้วย เลยด่าพ่อ ด่าพ่อไม่หยุด จนพ่อรำคาญ เลยไม่พาไป เลยมาพลามาหาเรา เราเลยบ่นแม่กลับไปว่า "เพราะว่าแม่ เป็นแบบนี้แหล่ะ เรื่องแค่นี้ทำไมต้องด่าต้องบ่นกันด้วย"
และเราก็เดินหนีแม่ไปหายาย เพื่อที่จะมาได้ยินคำด่าจากแม่อีก แม่ก็ยังตามขึ้นมาด่าเราต่อหน้ายาย ยายก็ช่วยห้าม ว่าให้แม่กลับไปที่ห้อง เเม่ก็ชี้นิ้วด่าๆ จนพลาถึงแฟนเราอีกแล้ว (แม่เราเวลาด่า ชอบพลา และพูดร้ายเสียหาย) เราเริ่มไม่มีความอดทนแล้ว เลยเถียงแม่ไป(จริงๆแค่อธิบายให้แม่ฟังมากกว่า ว่าสิ่งที่แม่พูดมาคือผิดๆ อยากให้เข้าใจตรงกัน) แต่แม่ไม่ฟัง เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ สั่งการเรา ว่าให้เราเลิกคบกับแฟนเรา และกีดกัน ไม่ให้แฟนมาบ้านอีก ต่อว่าแฟนเรา ว่าตั้งแต่ที่คบกับเรามา ไม่เคยซื้ออะไรให้กูแด* ทั้งๆที่ความจริง แม่เราซื้อให้ตลอด แต่ส่วนมากจะเป็นตากับยาย ที่แฟนเราซื้อให้บ่อย ฐานะแฟนเราก็ไม่ได้มีตัง ถ้าซื้อที ต้องเยอะ เพื่อความพอใจของคนเป็นแม่เรา มาบ้านเราทีไร ไม่เคยได้พัก ช่วยทำงานบ้านอยู่ตลอด ใช้ให้ไปทำงานอะไรข้างนอก ก็ไปตลอด งานก่อสร้าง ขนดิน ก็ช่วยทำ ทั้งๆงานบ้านที่ครอบครัวของแฟนเรา ไม่มีอะไรเยอะแบบบ้านของเราเลย เราสงสารแฟนเรานะ ชีวิต
แฟนเรา ถึงจะฐานะไม่ได้ดีอะไร แต่มีครอบครัวที่น่ารัก คอยซัพพอร์ตลูกตัวเอง ไม่เคยเจอปัญหาแย่ๆ ทำร้ายจิตใจแบบบ้านเรา แต่ต้องมาเจอจากครอบครัวเราเอง สงสารเขา เหมือนพาเขามาลำบาก พามาเจอปัญหาหนักร่วมกับเราไปด้วย ทั้งๆที่เขาควรไปเจอคนที่ดีกว่าเรา แต่แฟนเราไม่ยอมไปจากเราเลย เขาพยายามเก็บเงินมาขอ เพื่อให้เราไปอยู่ด้วย แต่แม่เราเรียกสินสอดแพงมาก เงิน4แสน ทอง4บาท แฟนเราแทบทรุดเลย แฟนเราเครียดมาก เราเลยช่วยกันเป็นพลัง คิดบวก ว่าเราจะรีบเรียนจบทำงานประจำ มีเงินเดือนที่มั่นคงจะช่วยเก็บเงินกัน อดออม ประหยัดที่สุด ถึงจะคบกับกันมาจะ7ปี แล้ว อยู่สายตาผู้ใหญ่ตลอด ไม่เคยทำให้เสียหายกัน แต่ผู้ใหญ่ฝั่งเราไม่ยอมก็ตาม เราจะช่วยกันเก็บเงิน เพื่อให้แม่พอใจ และเราจะได้อยู่ด้วยกันสักที
แต่ทว่า เหตุการณ์ครั้งล่าสุด ที่แม่ตามขึ้นมาด่า และเราเถียงกลับไป แม่โกรธและทำร้ายร่างกาย จิกหัว ลากเราเอาหัวเรากระแทกๆกับขอบเตียง ดึงเสื้อผ้าเรายืดไปหมด ลำตัวฟกช้ำ รอยเล็บที่แม่เอาเล็บขูดบนต้นขาเราที่รากยาว ใบหน้ามีรอยจิก จะเอามีดมาแทงเรา เกือบโดนที่น่อง ตากับยายห้ามไว้ มีแค่เสียงที่ช่วยห้าม เพราะไม่มีแรงไปห้าม อายุตากับยาย76-77แล้ว ส่วนพ่อก็ไม่รู้เรื่องอะไร เพราะแม่ปิดประตู ล็อค พ่ออยู่ข้างล่าง ตรงหน้าบ้านอีก แม่ขู่เรา ว่าเลือดก้อนหนึ่ง "กูก็ตัดได้,กูจะเอามีดแทงกลางอก,เห็นผช.ดีกว่ากู ก็ให้มันรู้ไป" มีอีกเยอะมากคำพูดของแม่ มันเป็นคำพูด ที่เราฟังและทรมานมาก เพราะเรื่องแค่นี้ ต้องเป็นขนาดนี้เลยหรอ เราเสียใจมาก สิ่งที่เราอยากจะให้แม่ครอบครัวเรามีความสุข อยู่ดีกินดี มีบ้านสวยๆมีรถขับ มันพังทลายไปเลย เราเลยอยากหนีออกจากบ้าน แต่เป็นห่วงยายกับตา ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ได้ไหม ถ้าเราหนีไป เราจะแอบส่งเงินไว้ให้ตากับยาย ถ้าขาดเหลือไร ก็ให้บอก เราจะยินดีช่วย แต่เราก็ห่วงเรื่องสุขภาพ ตากับยายมาก ไหนจะลูกแมวที่กำลังโต อีก4ตัว แม่โตอีก3 ตัว ที่ช่วยเก็บมาเลี้ยง สงสารพวกมัน หรือจะยอมไปยืมเงินแฟนของพี่ชาย มาเป็นค่าสินสอดให้แม่ และเราไปอยู่กินกับแฟน ช่วยกันส่งใช้หนี้ จริงๆเราพยายามทำอะไรตั้งแต่เรียน ไม่ให้มีหนี้สินเลยนะ เราหามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรง แต่ถึงเราจะแต่งอยู่กับแฟน เราก็ต้องเงินให้แม่ทุกเดือน และต้องออกค่าไฟที่บ้าน ทั้งๆที่ก็ไม่ได้อยู่แล้ว ถ้ายืมมา เราต้องจ่ายหลายทาง แต่ก็อยากไปมีชีวิต อยากมีอิสระ อยากหลุดพ้นครอบครัวแบบนี้ เราเหนื่อย เครียดมาก ไม่รุ้จะต้องตัดสินใจยังไง
เรื่องราวมันเยอะมากกว่านี้นะคะ แต่รู้สึกว่า จะเขียนบรรยายเยอะไปแล้ว ขอความคิดเห็นจากทุกคนค่ะ ว่าเราควรเดินไปทางไหนดีคะ ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ เรื่องของเนื้อหาที่เยอะมากไป ไม่รุ้ว่าจะจับใจความตรงไหน นำมาเล่าค่ะ😣 และขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน และชี้แนะแนวทางด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ🙇🏻♀️ ""ตอนนี้ได้หาวิธีแก้ไขปรับปรุงเรื่องจัดเนื้อหา ให้ดูอ่านเข้าใจขึ้นแล้วนะคะ ทำเต็มที่แล้วนะคะ ไม่รู้จะทำให้พออ่านเข้าใจได้ดีขึ้นไหมคะ555+😓""