เรากับแฟนคบกันมา 7 ปีกว่าแล้วค่ะ ช่วงปีแรกก็ยังใช้เวลาร่วมกันแทบทุกวัน พอต้องย้ายไปต่างจังหวัดจะได้เจอกันแค่วันอาทิตย์เท่านั้น หรือบางอาทิตย์ก็ไม่ได้กลับเลย ช่วงที่ย้ายไปแรกๆ เราก็อดทนค่ะ พยายามให้กำลังใจเขา และก็ให้กำลังใจตัวเอง โทรคุยกันก่อนนอนทุกวัน ช่วงพักกลางวันมีบ้างบางวัน พอมาปีหลังๆ มันค่อยๆหายไปในส่วนนี้ ยอมรับว่าเป็นด้วยกันทั้งคู่ ทะเลาะกันก็มีบ้าง แต่หลังๆมาก็ทะเลาะกันแรงมากเหมือนกัน กลับมาบ้านวันอาทิตย์เขาก็จะใช่เวลาที่มีในการอยู่กับตัวเองซะมากกว่า โดนการสังสรรค์กับครอบครัวของเขา หรือเพื่อนๆ (ดื่มเหล้า) ถ้าเราอยากได้เวลาจากเขา เราต้องเข้าไปอยู่ตรงนั้นค่ะ จนมากระทั่งปีที่ 6 เริ่มมีความรู้สึกอยากให้เขากลับมาอยู่ด้วยกัน ไม่อยากเจอแค่วันอาทิตย์แล้ว อยากเจอ อยากอยู่ด้วยกันทุกๆวัน กลับมาหางานทำที่ใกล้ๆมั้ย? แต่ด้วยภาระหน้าที่ หนี้สินที่มี เขาไม่สามารถกลับมาได้ เราเลยต้องอดทนต่อไป จนเข้าปีที่ 7 เรารู้สึกว่าเราถามตัวเองว่าเรายังโอเคกับตรงนี้อยู่มั้ย  หรือจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ตรงนี้ให้เต็มที่กันไปเลย โดยที่ตัดความสัมพันธ์ตรงนี้ออกไปดี จะได้ไม่ต้องมาพะวง โหยหา ให้รำคาญใจกันทั้ง 2 ฝ่าย เพราะยอมรับค่ะว่าเราคงรู้สึกเหงาแหละ ถ้าจะเหงาอย่างนี้ เราอยู่คนเดียวแบบไม่มีพันธะกับใครดีกว่ามั้ย เพราะกลัวเหลือเกินค่ะ ว่าในวันข้างหน้าหากความรักมันต้องจบลง กลัวมันจะจบกันไม่ดี จากความรักที่รู้สึกในตอนนี้ก็คงเป็นเพียงความห่วงใย เหมือนคนในครอบครัวมากกว่าค่ะ

     อยากรู้ความคิดเพื่อนๆในนี้เหมือนกันค่ะว่า ถ้าใครที่เจอเรื่องคล้ายๆกันแบบนี้ เพื่อนๆตัดสินใจ หรือผ่านช่วงเวลาเหล่านี้ไปได้ยังไงคะ