สวัสดีค่ะ เราชื่อบรีม อายุ19-20 ส่วนแฟนเราชื่อ โบ๊ท อายุ22 อายุห่างกัน2ปี เรากับแฟนคบกันมาได้เกือบ2ปีแล้วค่ะ
เรามีเรื่องอยากจะมาสอบถาม/แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเพื่อนๆพี่ๆค่ะ
เรากับแฟนคบกันตั้งแต่เราเรียนอยู่ปวช.2จะเข้าปวช.3 เราเรียนระบบทวิภาคีที่ทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วยที่กทม.
ช่วงคบกันจนถึงช่วงเราเรียนจบ แฟนจะมาหาอาทิตย์ละครั้ง สลับกับเรานั่งMRTไปหาเขาช่วงที่หยุดเสาร์-อาทิตย์
เวลากลับเขาก็มาส่งที่หอเราก็จะร้องไห้เกือบทุกครั้งเพราะต้องห่างกัน5555 เป็นอยู่อย่างนี้จนถึงเรียนจบ พอเรียนจบเราเลยตัดสินใจ
ขอทางครอบครัวย้ายไปอยู่กับเขาที่นนทบุรี(เขาทำงานที่นั่น เป็นร้านทำรถชื่อดัง)เพราะคิดว่าจะไปทำงานที่นั่นและจะได้อยู่ด้วยกันทุกวัน
ไม่ต้องเศร้าเวลาเขามาส่งกลับ555 พอขนของมาอยู่ที่นนทบุรี เราก็ขอเขาพัก1เดือน เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเราก็มีรายได้จากการขายของออนไลน์
หลังจากนั้น1เดือนเราก็ไปสมัครทำ7-11ได้10กว่าวัน ก็เลยออกเพราะได้เข้ากะบ่าย ยืนเครื่องทั้งวันเหนื่อยมาก เลิก5ทุ่มทุกวันซึ่งเราไม่เคยทำงานแบบนี้
บางคนอาจคิดว่าเราไม่ทนงาน(แต่ก็ไม่ทนจริงๆแหละ)แต่มีเหตุผลหนึ่งคือ ช่วงเทศกาลไม่ได้หยุด โดยปกติเรากลับตจว.ทุกเทศกาลเพราะที่ รง.เก่าหยุดเทศกาล10กว่าวันทุกปี เราเลยตัดสินใจออกมาและไม่ได้ทำงานเลยแต่ก็ยังพอมีรายได้งานออนไลน์อยู่บ้าง
ทีนี้เรามานอนคิดๆดู เราเป็นภาระแฟนรึเปล่า เพราะค่าใช่จ่ายเกือบทุกอย่างแฟนจ่ายหมด ยกเว้นค่าของกินซึ่งเราจะหารกับเขาตลอด
เราเลยตัดสินใจกลับมาทำงานที่โรงงานเดิม และจุดนี้จะทำให้เราห่างกันอีก เราเป็นคนติดแฟนมาก เพราะอยู่กับเขา อยากไปไหน
ทำอะไรมีเขาอยู่ด้วยตลอด ซึ่งพอย้ายมาที่เดิมหลังจากที่เขามาส่งและกลับห้องเขาเราร้องไห้หนักมาก มองไปทางไหนก็ว่างเปล่าไปหมด
เคยเห็นเขาอยู่ทุกวัน พอวันนึงไม่เห็นเราก็เป็นอย่างที่บอก มันเป็นความรู้สึกแบบเดิมๆเหมือนตอนที่เรียนอยู่
แล้วต้องเจอกันอาทิตย์ละครั้งเขาจะมาหาและถ้าหยุดเสาร์อาทิตย์เขาจะมารับไปเล่นด้วยเหมือนแต่ก่อน
เราก็ได้แต่คิดว่าเราคิดถูกหรือคิดผิดที่ตัดสินใจแบบนี้ แต่ก็คิดว่าต่างคนต่างมีหน้าที่เป็นของตัวเอง ทำได้แค่อดทนเพื่อจะได้เจอกันทุกๆอาทิตย์
ทุกคนคิดว่าเราติดแฟนหรืองี่เง่าเกินไปไหมคะ
**อย่าด่านะคะ อยากรู้ความคิดเห็นทุกคนค่ะ ว่าคิดยังไง หรือมีอะไรแนะนำไม่ให้รู้สึกแบบนี้ไหม **
ได้ห่างกับแฟนเพราะต่างคนต่างทำงาน
เรามีเรื่องอยากจะมาสอบถาม/แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเพื่อนๆพี่ๆค่ะ
เรากับแฟนคบกันตั้งแต่เราเรียนอยู่ปวช.2จะเข้าปวช.3 เราเรียนระบบทวิภาคีที่ทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วยที่กทม.
ช่วงคบกันจนถึงช่วงเราเรียนจบ แฟนจะมาหาอาทิตย์ละครั้ง สลับกับเรานั่งMRTไปหาเขาช่วงที่หยุดเสาร์-อาทิตย์
เวลากลับเขาก็มาส่งที่หอเราก็จะร้องไห้เกือบทุกครั้งเพราะต้องห่างกัน5555 เป็นอยู่อย่างนี้จนถึงเรียนจบ พอเรียนจบเราเลยตัดสินใจ
ขอทางครอบครัวย้ายไปอยู่กับเขาที่นนทบุรี(เขาทำงานที่นั่น เป็นร้านทำรถชื่อดัง)เพราะคิดว่าจะไปทำงานที่นั่นและจะได้อยู่ด้วยกันทุกวัน
ไม่ต้องเศร้าเวลาเขามาส่งกลับ555 พอขนของมาอยู่ที่นนทบุรี เราก็ขอเขาพัก1เดือน เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเราก็มีรายได้จากการขายของออนไลน์
หลังจากนั้น1เดือนเราก็ไปสมัครทำ7-11ได้10กว่าวัน ก็เลยออกเพราะได้เข้ากะบ่าย ยืนเครื่องทั้งวันเหนื่อยมาก เลิก5ทุ่มทุกวันซึ่งเราไม่เคยทำงานแบบนี้
บางคนอาจคิดว่าเราไม่ทนงาน(แต่ก็ไม่ทนจริงๆแหละ)แต่มีเหตุผลหนึ่งคือ ช่วงเทศกาลไม่ได้หยุด โดยปกติเรากลับตจว.ทุกเทศกาลเพราะที่ รง.เก่าหยุดเทศกาล10กว่าวันทุกปี เราเลยตัดสินใจออกมาและไม่ได้ทำงานเลยแต่ก็ยังพอมีรายได้งานออนไลน์อยู่บ้าง
ทีนี้เรามานอนคิดๆดู เราเป็นภาระแฟนรึเปล่า เพราะค่าใช่จ่ายเกือบทุกอย่างแฟนจ่ายหมด ยกเว้นค่าของกินซึ่งเราจะหารกับเขาตลอด
เราเลยตัดสินใจกลับมาทำงานที่โรงงานเดิม และจุดนี้จะทำให้เราห่างกันอีก เราเป็นคนติดแฟนมาก เพราะอยู่กับเขา อยากไปไหน
ทำอะไรมีเขาอยู่ด้วยตลอด ซึ่งพอย้ายมาที่เดิมหลังจากที่เขามาส่งและกลับห้องเขาเราร้องไห้หนักมาก มองไปทางไหนก็ว่างเปล่าไปหมด
เคยเห็นเขาอยู่ทุกวัน พอวันนึงไม่เห็นเราก็เป็นอย่างที่บอก มันเป็นความรู้สึกแบบเดิมๆเหมือนตอนที่เรียนอยู่
แล้วต้องเจอกันอาทิตย์ละครั้งเขาจะมาหาและถ้าหยุดเสาร์อาทิตย์เขาจะมารับไปเล่นด้วยเหมือนแต่ก่อน
เราก็ได้แต่คิดว่าเราคิดถูกหรือคิดผิดที่ตัดสินใจแบบนี้ แต่ก็คิดว่าต่างคนต่างมีหน้าที่เป็นของตัวเอง ทำได้แค่อดทนเพื่อจะได้เจอกันทุกๆอาทิตย์
ทุกคนคิดว่าเราติดแฟนหรืองี่เง่าเกินไปไหมคะ
**อย่าด่านะคะ อยากรู้ความคิดเห็นทุกคนค่ะ ว่าคิดยังไง หรือมีอะไรแนะนำไม่ให้รู้สึกแบบนี้ไหม **