เราอายุ21ปีค่ะ ขึ้นมาทำงานที่กรุงเทพได้1ปี โดยที่งานที่ทำเป็นญาติเราที่เเนะนำให้ ซึ่งญาติเราก็อยู่ที่นี่ทำงานที่นี่ เเตกต่างกับเราเเค่เขามีครอบครัวที่นี่มีบ้านที่นี่แล้ว เเต่เราก็ไม่ได้ไปวุ่นวายไปสนิทสนมกับเขานะคะ ถึงเขาจะพร้อมช่วยเหลือเราตลอดเวลา อาจจะเป็นเพราะว่าเราเป็นคนที่ไม่ค่อยยุ่งกับใครอยู่เเล้ว โลกส่วนตัวสูงเเบบ100% ตอนเเรกเราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่านะ เเต่ก็ไม่เคยไปตรวจสักที
เราเป็นคนไม่ยุ่งกับใครเลย เป็นมาตั้งเเต่สมัยเรียนเเล้ว เลิกเรียนกลับบ้าน จนมาเป็นวัยทำงาน ก็คือทำงานเสร็จก็กลับห้องเลย ไม่มีเพื่อนเลยในที่ทำงาน เเค่คุยกับปกติเรื่องงานทั่วไป แล้วก็ไม่ได้มีเเฟน หรือมีคนคุยเลย สมมุติถ้ามีใครทักมาเราก็เลือกที่จะไม่ตอบไปสะงั้น เเล้วกลับมานั่งถามตัวเองว่า เมื่อไหร่ฉันจะมีแฟนเหมือนคนอื่นนะ ฉันเหงามากเลย ชีวิตฉันดูไม่มีใคร โดดเดี่ยวมากๆตอนที่ไม่รู้จะกเส่งเเชทหาใครดี หรือจะกดโทรออกหาใคร
ทำงานได้ครึ่งปีเราได้รู้จักกับรุ่นพี่คนนึงค่ะ เป็นพี่ที่เราเคารพ ดูเเลเรา สอนเราในการใช้ชีวิต สนิทกับพี่เขามากๆช่วงนึงจนเพื่อนที่ทำงานเรียกว่าเเม่กับลูก พี่คนนี้เหมือนเป็นคนที่เข้ามาเปิดโลกให้เรา สอนเราทุกอย่าง ยื่นมือช่วยเหลือทุกเรื่อง เปิดโลกพาเราไปเที่ยวในที่ที่เราไม่เคยไป ภูเขา ทะเล ขึ้นเหนือ ล่องใต้ ตอนเเรกก็ไม่คิดจะไป เพราะเราเป็นคนติดที่จะอยู่คนเดียวมากๆ แบบฉันไม่ยุ่งกับใครใครก็อย่ามายุ่งกับฉัน เเต่มีพี่คนนี้ที่สอนเราชวนเราให้เราลองเปิดใจ ลองออกไปดูโลกภายนอกสิมันสวยยังไง มันดียังไง พอเราเริ่มลองไปกับพี่เขา ทุกอย่างมันดีจริงๆค่ะมันทำให้เรารู้สึกดีขึ้น ทำให้เราชอบทะเลขึ้นมาเลยหลังจากตอนเเรก เราไม่คิดจะไปด้วยซ้ำ ได้รู้อะไรมากมายว่านอกกรอบนอกโลกส่วนตัวของเรานั้น มันสวยงามจริงๆ เเต่พอทำงานได้สักพักพี่คนนั้นเขามีน้องค่ะ เลยต้องลาออกจากงานกลับไปอยู่บ้าน เราสองคนต่างคนต่างไปใช้ชีวิตของตัวเอง ตอนเเรกเราก็คิดใจหายคะ ว่าโลกของฉันพึ่งสดใส มันจะกลับมาเป็นแบบเดิมอีกเเล้วเหรอนี่ แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ
ส่วนเรื่องครอบครัวเรานะคะ เราก็อาจจะเป็นลูกที่เเย่มากๆ เเต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันให้เราดีกว่านี้ เราไม่เคยติดต่อพ่อกับเเม่เลย เเม่โทรมาเราก็ไม่รับ ทั้งที่ตอนนั้นเราเล่นโทรศัพท์อยู่ก็ตาม เพราะเรารับไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น คุยไปก็มีน้ำโหเปล่าๆ เราเลยเลือดที่จะไม่รับเลย เเต่เราก็ส่งเงินให้นะคะ ส่งของกินบ้าง เเต่ให้เรารับโทรศัพท์หรือคุย เราไม่ทำเลย เราไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์มากๆ จะเน้นพิมพ์คุยมากกว่า เพราะว่าส่วนมากเราไม่มีคนคุยอยู่เเล้ว อย่างที่บอกค่ะ ไม่เคยมีใครโทรหาเรา เราก็ไม่รู้จะโทรหาใคร โดดเดี่ยวมานานจนมันกลายเป็นว่าไม่ชอบคุยโทรศัพท์ไปเลย คุยไม่เป็น เวลาใครโทรมาเราขึ้นชื่อเลยค่ะ เป็นคนติดต่อยากมาก
สุดท้ายนะคะ เราก็เเค่อยากจะขอคำเเนะนำจากทุกคน ว่าเราควรจะทำยังไงดีคะ ในเมื่อเราเป็นแบบนี้ เราอยากหนีไปให้ไกลที่สุด อยากท่องเที่ยวแบบที่รุ่นพี่คนนั้นพาไป เเต่ก็ติดปัญหาตรงที่เราต้องทำงานหาเงินกินเงินใช้ ถ้ามีเงินมากพอ เราก็คงไม่อยากทำงานค่ะ อยากหนีไปให้ไกล ไปที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ เที่ยวดูทะเล กินอะไรอร่อยๆ อยากไปอยู่กับตัวเองใช้เวลากับตัวเอง แบบไม่ต้องคิดอะไรเหมือนให้ทะเลให้ภูเขาสายน้ำต่อชีวิตเรา ทุกวันนี้ก็ทำงานไปเรื่อยๆค่ะ คิดว่าจะพยายามเก็บเงินสักก้อนลงไปอยู่สุราษฎร์สักพัก ไปเที่ยว เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากไป เเต่มันคงไกลมากพอที่ทุกคนจะหาเราไม่เจอ
เป็นคนแบบนี้ผิดไหมคะ??
เราเป็นคนไม่ยุ่งกับใครเลย เป็นมาตั้งเเต่สมัยเรียนเเล้ว เลิกเรียนกลับบ้าน จนมาเป็นวัยทำงาน ก็คือทำงานเสร็จก็กลับห้องเลย ไม่มีเพื่อนเลยในที่ทำงาน เเค่คุยกับปกติเรื่องงานทั่วไป แล้วก็ไม่ได้มีเเฟน หรือมีคนคุยเลย สมมุติถ้ามีใครทักมาเราก็เลือกที่จะไม่ตอบไปสะงั้น เเล้วกลับมานั่งถามตัวเองว่า เมื่อไหร่ฉันจะมีแฟนเหมือนคนอื่นนะ ฉันเหงามากเลย ชีวิตฉันดูไม่มีใคร โดดเดี่ยวมากๆตอนที่ไม่รู้จะกเส่งเเชทหาใครดี หรือจะกดโทรออกหาใคร
ทำงานได้ครึ่งปีเราได้รู้จักกับรุ่นพี่คนนึงค่ะ เป็นพี่ที่เราเคารพ ดูเเลเรา สอนเราในการใช้ชีวิต สนิทกับพี่เขามากๆช่วงนึงจนเพื่อนที่ทำงานเรียกว่าเเม่กับลูก พี่คนนี้เหมือนเป็นคนที่เข้ามาเปิดโลกให้เรา สอนเราทุกอย่าง ยื่นมือช่วยเหลือทุกเรื่อง เปิดโลกพาเราไปเที่ยวในที่ที่เราไม่เคยไป ภูเขา ทะเล ขึ้นเหนือ ล่องใต้ ตอนเเรกก็ไม่คิดจะไป เพราะเราเป็นคนติดที่จะอยู่คนเดียวมากๆ แบบฉันไม่ยุ่งกับใครใครก็อย่ามายุ่งกับฉัน เเต่มีพี่คนนี้ที่สอนเราชวนเราให้เราลองเปิดใจ ลองออกไปดูโลกภายนอกสิมันสวยยังไง มันดียังไง พอเราเริ่มลองไปกับพี่เขา ทุกอย่างมันดีจริงๆค่ะมันทำให้เรารู้สึกดีขึ้น ทำให้เราชอบทะเลขึ้นมาเลยหลังจากตอนเเรก เราไม่คิดจะไปด้วยซ้ำ ได้รู้อะไรมากมายว่านอกกรอบนอกโลกส่วนตัวของเรานั้น มันสวยงามจริงๆ เเต่พอทำงานได้สักพักพี่คนนั้นเขามีน้องค่ะ เลยต้องลาออกจากงานกลับไปอยู่บ้าน เราสองคนต่างคนต่างไปใช้ชีวิตของตัวเอง ตอนเเรกเราก็คิดใจหายคะ ว่าโลกของฉันพึ่งสดใส มันจะกลับมาเป็นแบบเดิมอีกเเล้วเหรอนี่ แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ
ส่วนเรื่องครอบครัวเรานะคะ เราก็อาจจะเป็นลูกที่เเย่มากๆ เเต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันให้เราดีกว่านี้ เราไม่เคยติดต่อพ่อกับเเม่เลย เเม่โทรมาเราก็ไม่รับ ทั้งที่ตอนนั้นเราเล่นโทรศัพท์อยู่ก็ตาม เพราะเรารับไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น คุยไปก็มีน้ำโหเปล่าๆ เราเลยเลือดที่จะไม่รับเลย เเต่เราก็ส่งเงินให้นะคะ ส่งของกินบ้าง เเต่ให้เรารับโทรศัพท์หรือคุย เราไม่ทำเลย เราไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์มากๆ จะเน้นพิมพ์คุยมากกว่า เพราะว่าส่วนมากเราไม่มีคนคุยอยู่เเล้ว อย่างที่บอกค่ะ ไม่เคยมีใครโทรหาเรา เราก็ไม่รู้จะโทรหาใคร โดดเดี่ยวมานานจนมันกลายเป็นว่าไม่ชอบคุยโทรศัพท์ไปเลย คุยไม่เป็น เวลาใครโทรมาเราขึ้นชื่อเลยค่ะ เป็นคนติดต่อยากมาก
สุดท้ายนะคะ เราก็เเค่อยากจะขอคำเเนะนำจากทุกคน ว่าเราควรจะทำยังไงดีคะ ในเมื่อเราเป็นแบบนี้ เราอยากหนีไปให้ไกลที่สุด อยากท่องเที่ยวแบบที่รุ่นพี่คนนั้นพาไป เเต่ก็ติดปัญหาตรงที่เราต้องทำงานหาเงินกินเงินใช้ ถ้ามีเงินมากพอ เราก็คงไม่อยากทำงานค่ะ อยากหนีไปให้ไกล ไปที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ เที่ยวดูทะเล กินอะไรอร่อยๆ อยากไปอยู่กับตัวเองใช้เวลากับตัวเอง แบบไม่ต้องคิดอะไรเหมือนให้ทะเลให้ภูเขาสายน้ำต่อชีวิตเรา ทุกวันนี้ก็ทำงานไปเรื่อยๆค่ะ คิดว่าจะพยายามเก็บเงินสักก้อนลงไปอยู่สุราษฎร์สักพัก ไปเที่ยว เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากไป เเต่มันคงไกลมากพอที่ทุกคนจะหาเราไม่เจอ