คุณยายพลอย วัย 61 ปี กำลังกลับบ้าน บนถนนสายนึง ที่มีชื่อว่า Long Road
คุณยายใช้ถนนสายนี้มาตลอดอายุขัย ตั้งแต่เด็กเล็กๆ คุณยายไปโรงเรียนก็ถนนสายนี้ จนเป็นสาว คุณยายก็ผ่านถนนสายนี้
คุณยายยังจำได้ ตอนนั้นถนนสว่างสไว มีแสงสีมากมาย ร้านค้าต้อนรับคุณยาย เสมอ หลายร้านนับไม่ถ้วน ผู้คนคึกคัก เพื่อนฝูงมากมาย ช่างเป็นถนนที่สวยมากๆ คุณยายระรึกถึงวัยเยาว์
จนยายเข้าวัยทำงาน คุณยายก็สนุกกับงาน ถนนสายนี้ก็ ขวักไขว่ ไปด้วยผู้คน คุณยายเป็นคนสวย มีหนุ่มๆมาจีบมากมาย คนรู้จักคุณยายตอนยังสาวๆมากมาย คุณยายนึกถึงวัยทำงาน คุณยาย มีความปลื้มใจ กับผลงาน ที่ยายได้ทำไว้ตอนสาวๆ ถนนสายนี้มีสีสันต์ มากมายเหลือคณานับ
จนคุณยายเข้าวัย 45 คุณยายเป็นหัวหน้างาน คุณยายต้องดูแล เด็กรุ่นใหม่ คุณยาย สอนงาน ดูคนว่าคนไหน น่าอวยยศ ให้เป็นออกยา หรือว่าให้ออกไป 555
คุณยายชอบทำให้คนอารมณ์ดี คุณยายพูดเล่นเสมอ จน พอ 50 คุณยายก็ค่อยไปต่อบนถนนสายนี้ คุณยายพบว่า มีข่าวคนรุ่นเดียวกัน เพื่อนฝูง ล้มตาย ยายไปงานศพได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เพราะ ความจำเป็นไม่สะดวกบางครั้ง คุณยายพบว่า ถนนสายนี้ ค่อยๆมืดแสงลง เหลือแสงน้อยลงนะ ยายนึกในใจ
ยายยังคงใช้ถนนสายนี้ต่อ จนใกล้วัยเกษียณ ยายเหลือเพื่อนฝูง คนรู้จักน้อยลง เกือบครึ่งจากที่เคยมี สมัยสาวๆ ด้วยเหตุมีครอบครัว แยกย้ายอาศัยบ้านพัก
จนกระทั่ง ยาย 60 เกษียณ ยายใจหายไม่ได้หาอาชีพรองรับ แต่ยายก็พอมีตังค์เก็บบ้าง ถนนสายนี้ ดูเปล่าเปลี่ยวเหลือใจ ยายนึกนะ
แถมยังอันตรายมากขึ้นสำหรับ ผู้อาวุโสเช่นยาย ลูกหลานก็ แยกย้าย ไม่อยู่ด้วย ยายเหงามากอยู่ลำพัง แต่ยายก็เข้าใจ คนรุ่นใหม่ไหนเลยจะมาเสียเวลาอยู่กับยาย ที่ไม่มีทรัพย์ร่ำรวยอะไร ยายอยู่คนเดียวบ้านเก่าๆ ลูกอยู่ ต่างจังหวัด หลานอยู่ไกล
ยายมองย้อนกลับไป ด้วยวัย 61 ทำไมถนนสายนี้มัน ลมแรงเหลือกำลัง ร้านค้าที่เคยต้อนรับยาย ตอนนี้ ก็ไม่ค่อยจะต้อนรับแล้ว หยุดบ้าง ไปทำอย่างอื่นบ้าง ยายทั้งผ่านร้อน ผ่านหนาวมามาก ยายเห็นคนหนุ่มสาว ตรงหัวถนน ตรงนั้นยังมีแสงสว่างเรืองรอง งดงามมากเหมือนสมัยที่ยายผ่านหัวถนนบ่อยๆ แต่ตอนนี้ยายไม่ผ่านไปอีกแล้ว ยายได้แต่มองดู หนุ่มสาว กับช่วงหัวถนนที่งดงาม แล้วนึกในใจ เหมือนโลกทั้งใบ ไม่ต้อนรับยาย อีกแล้ว
แต่อย่างน้อย ยายก็ยังโชคดี ที่ผ่านมาได้ถึงตรงนี้ เพื่อนฝูงคนรู้จักมากมาย ตายจากไป ตั้งแต่ 20 30 40 50 ทุกวัย ยายนับว่ามีบุญแล้ว ที่ 61 ยังไม่มีโรคภัย มีแต่ ออดๆ แอดๆ หน่อยเรื่องความเสื่อมชราตามวัย ยายทำใจสงบ รอพบกับวันจากไป แต่ถนนที่ยายผ่านยังคงมีให้ยายไปต่อ ยายผ่านอะไรมามาก จน ไม่ได้มีอะไร ต้องห่วงแล้ว ลูกหลานก็มีอนาคตของเขา เขาเลือกของเขาเอง ส่วนยายคงไม่อยู่อีกนานนัก คนเรา จะอยู่กันถึงอายุเท่าไหร่ 70 - 80 หรือ 90 ก็แล้วแต่ว่า อยู่อย่างมีความสุขไหม
เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ยายก็มองกลับไปแล้วมีความสุขก็บางครั้ง ส่วนเรื่องอื่นที่ขัดแย้ง ยายมองว่า ไม่มีอะไรในใจยายแล้ว ยายปล่อยไป แม้คนบางคน บอกยายว่า เดี๋ยวเขาจะช่วยยายเอง ยายไม่ต่อต้านอะไร แค่นึกในใจ ยายได้เคยฟังเรื่องแบบนี้มาตลอดอายุขัย ไม่เคยมีใครทำอะไรให้ยายเลย มีแต่ ยายทำเองหมด
อย่างนึงที่ยายนึกคือ ตลอดเวลาของคนเรา ไม่มีใครมาช่วยเหลือเราหรอก นอกจากตัวเราเอง หากมีความช่วยเหลือ ก็อาจเจือไว้ด้วย ความคาดหวัง ตอบแทน ในบางครั้ง จะหาน้ำในใจแท้ ก็ได้เพียงเล็กน้อย
ยายพลอย จะอยู่ถึงอายุเท่าไหร่หนอ บางทียายก็นึกถึงวันสุดท้ายว่า ถ้ามันจะมาถึง ก็คงทำอะไรไม่ได้ แค่นั้นเอง ว่าแล้ว ยายก็สวดมนต์ เข้านอน ในบ้านที่อยุ่บนถนน Long Road ที่ยายสัญจรตลอดมา และตลอดไป
จบแล้วครับ
คุณยายพลอย
คุณยายใช้ถนนสายนี้มาตลอดอายุขัย ตั้งแต่เด็กเล็กๆ คุณยายไปโรงเรียนก็ถนนสายนี้ จนเป็นสาว คุณยายก็ผ่านถนนสายนี้
คุณยายยังจำได้ ตอนนั้นถนนสว่างสไว มีแสงสีมากมาย ร้านค้าต้อนรับคุณยาย เสมอ หลายร้านนับไม่ถ้วน ผู้คนคึกคัก เพื่อนฝูงมากมาย ช่างเป็นถนนที่สวยมากๆ คุณยายระรึกถึงวัยเยาว์
จนยายเข้าวัยทำงาน คุณยายก็สนุกกับงาน ถนนสายนี้ก็ ขวักไขว่ ไปด้วยผู้คน คุณยายเป็นคนสวย มีหนุ่มๆมาจีบมากมาย คนรู้จักคุณยายตอนยังสาวๆมากมาย คุณยายนึกถึงวัยทำงาน คุณยาย มีความปลื้มใจ กับผลงาน ที่ยายได้ทำไว้ตอนสาวๆ ถนนสายนี้มีสีสันต์ มากมายเหลือคณานับ
จนคุณยายเข้าวัย 45 คุณยายเป็นหัวหน้างาน คุณยายต้องดูแล เด็กรุ่นใหม่ คุณยาย สอนงาน ดูคนว่าคนไหน น่าอวยยศ ให้เป็นออกยา หรือว่าให้ออกไป 555
คุณยายชอบทำให้คนอารมณ์ดี คุณยายพูดเล่นเสมอ จน พอ 50 คุณยายก็ค่อยไปต่อบนถนนสายนี้ คุณยายพบว่า มีข่าวคนรุ่นเดียวกัน เพื่อนฝูง ล้มตาย ยายไปงานศพได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เพราะ ความจำเป็นไม่สะดวกบางครั้ง คุณยายพบว่า ถนนสายนี้ ค่อยๆมืดแสงลง เหลือแสงน้อยลงนะ ยายนึกในใจ
ยายยังคงใช้ถนนสายนี้ต่อ จนใกล้วัยเกษียณ ยายเหลือเพื่อนฝูง คนรู้จักน้อยลง เกือบครึ่งจากที่เคยมี สมัยสาวๆ ด้วยเหตุมีครอบครัว แยกย้ายอาศัยบ้านพัก
จนกระทั่ง ยาย 60 เกษียณ ยายใจหายไม่ได้หาอาชีพรองรับ แต่ยายก็พอมีตังค์เก็บบ้าง ถนนสายนี้ ดูเปล่าเปลี่ยวเหลือใจ ยายนึกนะ
แถมยังอันตรายมากขึ้นสำหรับ ผู้อาวุโสเช่นยาย ลูกหลานก็ แยกย้าย ไม่อยู่ด้วย ยายเหงามากอยู่ลำพัง แต่ยายก็เข้าใจ คนรุ่นใหม่ไหนเลยจะมาเสียเวลาอยู่กับยาย ที่ไม่มีทรัพย์ร่ำรวยอะไร ยายอยู่คนเดียวบ้านเก่าๆ ลูกอยู่ ต่างจังหวัด หลานอยู่ไกล
ยายมองย้อนกลับไป ด้วยวัย 61 ทำไมถนนสายนี้มัน ลมแรงเหลือกำลัง ร้านค้าที่เคยต้อนรับยาย ตอนนี้ ก็ไม่ค่อยจะต้อนรับแล้ว หยุดบ้าง ไปทำอย่างอื่นบ้าง ยายทั้งผ่านร้อน ผ่านหนาวมามาก ยายเห็นคนหนุ่มสาว ตรงหัวถนน ตรงนั้นยังมีแสงสว่างเรืองรอง งดงามมากเหมือนสมัยที่ยายผ่านหัวถนนบ่อยๆ แต่ตอนนี้ยายไม่ผ่านไปอีกแล้ว ยายได้แต่มองดู หนุ่มสาว กับช่วงหัวถนนที่งดงาม แล้วนึกในใจ เหมือนโลกทั้งใบ ไม่ต้อนรับยาย อีกแล้ว
แต่อย่างน้อย ยายก็ยังโชคดี ที่ผ่านมาได้ถึงตรงนี้ เพื่อนฝูงคนรู้จักมากมาย ตายจากไป ตั้งแต่ 20 30 40 50 ทุกวัย ยายนับว่ามีบุญแล้ว ที่ 61 ยังไม่มีโรคภัย มีแต่ ออดๆ แอดๆ หน่อยเรื่องความเสื่อมชราตามวัย ยายทำใจสงบ รอพบกับวันจากไป แต่ถนนที่ยายผ่านยังคงมีให้ยายไปต่อ ยายผ่านอะไรมามาก จน ไม่ได้มีอะไร ต้องห่วงแล้ว ลูกหลานก็มีอนาคตของเขา เขาเลือกของเขาเอง ส่วนยายคงไม่อยู่อีกนานนัก คนเรา จะอยู่กันถึงอายุเท่าไหร่ 70 - 80 หรือ 90 ก็แล้วแต่ว่า อยู่อย่างมีความสุขไหม
เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ยายก็มองกลับไปแล้วมีความสุขก็บางครั้ง ส่วนเรื่องอื่นที่ขัดแย้ง ยายมองว่า ไม่มีอะไรในใจยายแล้ว ยายปล่อยไป แม้คนบางคน บอกยายว่า เดี๋ยวเขาจะช่วยยายเอง ยายไม่ต่อต้านอะไร แค่นึกในใจ ยายได้เคยฟังเรื่องแบบนี้มาตลอดอายุขัย ไม่เคยมีใครทำอะไรให้ยายเลย มีแต่ ยายทำเองหมด
อย่างนึงที่ยายนึกคือ ตลอดเวลาของคนเรา ไม่มีใครมาช่วยเหลือเราหรอก นอกจากตัวเราเอง หากมีความช่วยเหลือ ก็อาจเจือไว้ด้วย ความคาดหวัง ตอบแทน ในบางครั้ง จะหาน้ำในใจแท้ ก็ได้เพียงเล็กน้อย
ยายพลอย จะอยู่ถึงอายุเท่าไหร่หนอ บางทียายก็นึกถึงวันสุดท้ายว่า ถ้ามันจะมาถึง ก็คงทำอะไรไม่ได้ แค่นั้นเอง ว่าแล้ว ยายก็สวดมนต์ เข้านอน ในบ้านที่อยุ่บนถนน Long Road ที่ยายสัญจรตลอดมา และตลอดไป