สวัสดีค่ะ เราอายุ18ปี ใช่ค่ะอายุน้อยมากเลย55
เราอยากจะขอความเห็นทุกคน ตอนนี้ทุกอย่างมันแย่มากเลยค่ะ
เราเจอปัญหาแทบทุกด้าน ทั้งครอบครัวที่ทะเลาะกันถึงขั้นทำร้ายกัน
จนบาดเจ็บเราไม่ได้โดนแต่เราเห็นตัวสั่นไม่รู้จะทำไงเลยค่ะตอนนี้ครอบครัว
ก็อยู่ในจุดที่เรารู้สึกมันเหมือนบ้านแตกมากๆ แล้วทั้งการเรียนเราเป็นคนเรียนไม่เก่ง
ครอบครัวเป็นคนที่หัวโบรานเราได้เกรดแค่ 3.26 เขาก็จะว่าไม่ได้เรื่องอาจจะกดดัน
ยิ่งต้องเข้ามหาลัยตอนนี้ยังไม่ติดอะไรก็ยิ่งกดดันมากขึ้น ก็เครียดมากๆเลยเราเข้าใจ
ส่าอยากให้เรียนสูงๆเราเองก็อยากเรียนต่อ จนตอนนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าเราไม่ได้ครอบครัว
มา 2-3เดือน เราแอบไปหาหมอเราจ่ายค่ายาเองพ่อแม่ไม่ได้มีค่าขนมหรือเงิน เราต้องหาเอง
เราแอบทำงานเพราะเขาไม่อยากให้ทำ จนแม่รู้เรื่องจากครูที่ปรึกษาเพราะเราลา
ไปหาหมอบ่อยครูเห็นแย่ลงเลยแจ้งแม่ แม่เราทำงานที่โรงพยาบาลค่ะ ก็บอกเราว่าโรคนี้
ไม่ต้องกินยาก็หาย แม่เอายามาเปลี่ยนเป็นวิตามินแทน ปกตินอนแทบไม่ได้ถ้าไม่กินยา
กลายเป็นว่าเรานอนไม่หลับต้องคิดหลายเรื่องจนร้องไห้นอนไม่ได้ มันทรมานมากเลยค่ะ
ที่เราทำเหมือนเราโอเคต่อหน้าพวกเขา ในขณะที่เราเองก็อยากจะตายไปสักทีมันแย่มาก
เราไม่สามารถไปหาหมอได้เพราะทุกครั้งที่ออกก็จะมีปัญหา เขาไม่ค่อยอยากให้ออกจากบ้าน
เราเองก็เข้าใจว่าเขาเป็นห่วง แต่มันทรมานมากเลยค่ะตอนนี้เหนื่อยมากๆ อยากอยู่ต่อแต่ก็ทรมาน
เหลือเกิน เราเป็นเด็กแค่อายุ18 แต่ปัญหาหาที่เล่ามาแค่นิดเดียวที่เจอเองค่ะ ไม่รู้เลยค่ะ
ว่าที่เราอยู่ต่อแล้วทรมานแบบนี้เจอปัญหาทุกอย่างควรทำตัวยังไงถึงจะดีขึ้นบ้าง
หรือเราไม่อยู่เจอความทรมานแบบนี้ดี เรารักตัวเองนะคะ แต่เราก็รู้สึกว่าไม่อยู่
อาจจะดีกว่า ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ อยากรู้ว่าควรทำยังไงต่อ มันทรมานมาก
ควรทำยังไงคะ
เราอยากจะขอความเห็นทุกคน ตอนนี้ทุกอย่างมันแย่มากเลยค่ะ
เราเจอปัญหาแทบทุกด้าน ทั้งครอบครัวที่ทะเลาะกันถึงขั้นทำร้ายกัน
จนบาดเจ็บเราไม่ได้โดนแต่เราเห็นตัวสั่นไม่รู้จะทำไงเลยค่ะตอนนี้ครอบครัว
ก็อยู่ในจุดที่เรารู้สึกมันเหมือนบ้านแตกมากๆ แล้วทั้งการเรียนเราเป็นคนเรียนไม่เก่ง
ครอบครัวเป็นคนที่หัวโบรานเราได้เกรดแค่ 3.26 เขาก็จะว่าไม่ได้เรื่องอาจจะกดดัน
ยิ่งต้องเข้ามหาลัยตอนนี้ยังไม่ติดอะไรก็ยิ่งกดดันมากขึ้น ก็เครียดมากๆเลยเราเข้าใจ
ส่าอยากให้เรียนสูงๆเราเองก็อยากเรียนต่อ จนตอนนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าเราไม่ได้ครอบครัว
มา 2-3เดือน เราแอบไปหาหมอเราจ่ายค่ายาเองพ่อแม่ไม่ได้มีค่าขนมหรือเงิน เราต้องหาเอง
เราแอบทำงานเพราะเขาไม่อยากให้ทำ จนแม่รู้เรื่องจากครูที่ปรึกษาเพราะเราลา
ไปหาหมอบ่อยครูเห็นแย่ลงเลยแจ้งแม่ แม่เราทำงานที่โรงพยาบาลค่ะ ก็บอกเราว่าโรคนี้
ไม่ต้องกินยาก็หาย แม่เอายามาเปลี่ยนเป็นวิตามินแทน ปกตินอนแทบไม่ได้ถ้าไม่กินยา
กลายเป็นว่าเรานอนไม่หลับต้องคิดหลายเรื่องจนร้องไห้นอนไม่ได้ มันทรมานมากเลยค่ะ
ที่เราทำเหมือนเราโอเคต่อหน้าพวกเขา ในขณะที่เราเองก็อยากจะตายไปสักทีมันแย่มาก
เราไม่สามารถไปหาหมอได้เพราะทุกครั้งที่ออกก็จะมีปัญหา เขาไม่ค่อยอยากให้ออกจากบ้าน
เราเองก็เข้าใจว่าเขาเป็นห่วง แต่มันทรมานมากเลยค่ะตอนนี้เหนื่อยมากๆ อยากอยู่ต่อแต่ก็ทรมาน
เหลือเกิน เราเป็นเด็กแค่อายุ18 แต่ปัญหาหาที่เล่ามาแค่นิดเดียวที่เจอเองค่ะ ไม่รู้เลยค่ะ
ว่าที่เราอยู่ต่อแล้วทรมานแบบนี้เจอปัญหาทุกอย่างควรทำตัวยังไงถึงจะดีขึ้นบ้าง
หรือเราไม่อยู่เจอความทรมานแบบนี้ดี เรารักตัวเองนะคะ แต่เราก็รู้สึกว่าไม่อยู่
อาจจะดีกว่า ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ อยากรู้ว่าควรทำยังไงต่อ มันทรมานมาก