ที่บ้านใช้งานจนไม่มีเวลาส่วนตัว

สวัสดีค่ะเรื่องที่เล่าต่อไปนี้เป็นเพียงแค่ประสบการณ์ที่พบในชีวิตค่ะเราอายุ15จะ16เราช่วยพ่อแม่ทำงานทุกวันพ่อกับแม่ให้ทำอะไรเราก็ทำเราไม่กล้าบ่นไม่กล้าพูดว่าไม่อยากทำเลยถ้าเราพูดไปแม่ก็คงบ่นปัจจุบันเราทำงานแม่ก็ยังบ่นเราอยู่เลยค่ะบ่นทุกวันเราเงียบอย่างเดียวค่ะไม่กล้าพูดอะไรงาที่ทำให้ที่บ้านก็งานขายของค่ะงานบ้านบ้านเราทำร้ายขายเนื้อหมูเราก็ช่วยพ่อแม่ขายทุกวันชีวิตประจำวันก็ตื่น6โมงเช้าเปิดร้านทำความสะอาดร้านแล้วก็อยู่หน้าร้านยาวเลยค่ะถึงปิดร้านเลยบางวันส่วนใหญ้าแม่ก็จะมาอยู่แทนช่วงบ่ายเราก็รอให้เขามาอาบนํ้าเสร็จแล้วก็ผลัดกันถามว่าพ่อแม่หายไปไหนก็ไปทำงานสวนของเขาแต่บางทีเราก็รู้สึกเหนื่อยค่ะเราอยู่หน้าร้านให้เขาตั้งแต่เช้าจนบางวันไม่มีเวลาอาบนํ้าเลยค่ะเนื้อหมูเราก็เป็นคนขายเอาง่ายๆเลยงานที่อยู่ในบ้านเราทำทุกอย่างเลยค่ะตอนเย็นประมาณ4โมงเราก็เอาของออกขายแม่ก็ของไปขายของส่วนพ่อกว่าจะกลับมาทำก็5โมงขายของจนถึงทุ่มเราก็ปิดร้านเราก็ล้างพวกถาดปิดร้านเองกวาดย้านถูบ้านส่วนแม่ก็ไปทำงานในครัวแม่ก็จะบ่นด้วยว่ามีลูกลูกก็เหมือนไม่ได้ช่วยทุกครั้งที่แม่บ่นหรือพูดถึงเราเราไม่กล้าตอบโต้เลยค่ะเราก็เเค่เงียบทำงานบ้านเสร็จกินข้าวนอนก็เกือบ4ทุ่มแล้วเราเป็นที่ชอบอยุ่เรารู้สึกว่ามีความสุขมากที่ได้อยู่ในห้องนอนความรู้แบบเราได้พักผ่อนแต่ก็พักผ่อนได้แปปๆก็ตื่นมาทำงานแล้วค่ะเรารู้สึกว่าเราไม่มีเวลาส่วนตัวเลยชีวิตเราวนอยู่แบบมาตั้งแต่ม2ตอนเราก็ม4แล้วเรารู้สึกว่าเรายิ่งโตยิ่งเหนื่อยก็เหมือนที่พ่อแม่เลี้ยงเรามาแล้วตอนเราไปโรงเรียนเราก็ต้องตื่นเช้ากว่าเดิมตื่นตี5อาบนํ้าแต่งตัวเปิดร้านช่วง6โมงทำความสะอาดเอาของออกแล้วก็ไปเรียนกลับบ้านมาเปลี่ยนเสื้อผ้ามาอยู่ร้านปิดแต่กว่าจะนอนได้ก็ดึกแต่เราพูดอะไรมากไม่ได้เดี๋ยวก็โดนว่าเราจนตัวเองชินจะแล้วค่ะแต่ก็เหนื่อยแต่พ่อแม่เหนื่อยกว่าเราอีกมีอะไรเราช่วยได้ก็ช่วยค่ะอยากให้ทุกคนมาคนกระทู้นี้มาแชร์ประสบการณ์ของตัวเองให้เราฟังได้นะคะหรือแสดงความคิดเห็นมาได้นะคะเราพร้อมรับฟังค่ะ🥰