ทำไมสมัยนี้ คนที่พริ้วหน่อยๆถึงอยู่ได้ดีกว่าคนที่ตรงไปตรงมาครับ

เป็นมาทุกสมัยนั่นแหละค่ะในสังคมไทย ไม่ใช่เพิ่งมาเป็นสมัยนี้

เราเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ไม่ทำก็คือไม่ทำ บางครั้งโดนมองว่าเป็นคนไร้น้ำใจ
เรามองว่าบอกไปตรงๆ ตั้งแต่แรกเลยดีกว่า อีกฝ่ายจะได้เตรียมรับมือทัน

อย่างสมมติ
มีคนชวนไปเที่ยวต่างจังหวัด แล้วเราไม่ไปแน่ๆ ก็บอกเขาไปว่าไม่ไป
เราคิดว่าในเมื่อเขาอยากไป เราบอกเขาไปตรงๆ เขาจะได้ไปชวนคนอื่นแทน
บางคนกลับไม่คิดแบบนั้น
กลับคิดว่าไหนๆ เขาก็มาชวนแล้ว ควรจะเออๆ ออๆ ไปก่อน ทั้งๆ ที่ไม่คิดจะไป
แล้วพอวันใกล้ๆ จะถึงเวลาไป ค่อยบอกเขาว่าไม่สะดวกไป  นี่คือการมีมารยาทและรักษาน้ำใจอีกฝ่าย
แต่เราว่ามันจอมปลอม และน่าขนลุก
ไม่ไปก็ไม่ไปสิ จะมาหลอกลวงว่าจะไป ทำคนอื่นเขาเสียเวลาทำไม

หรือ
เวลามีคนมาขอให้ช่วยอะไร ถ้าเราไม่สะดวกช่วยก็จะบอกไปเลยว่าไม่สะดวก
เขาจะได้ไปหาวิธีอื่นในการแก้ปัญหานั้นๆ
แต่บางคนกลับรับปากส่งๆ ไป คิดว่าพูดไปตามมารยาท แต่ไม่ได้สนใจช่วยเขาจริงๆ

รู้จักคำว่า ตรงไปตรงมาเป็นขวานผ่าซากพูดจากไม่ระวังปากระวังคำ คนที่ฟังไม่ทันระวังก็นึกว่าด่า

กลับคนที่ ปรับตัวเก่งมากๆ มีลีลาที่ดี เขาเรียกว่า flexible สูงจัด เขาจะทำได้ไม่ใช่แค่ มีทักษะสูง แต่จะรวมไปถึง วาจามีวาทะศิล ความคิดเป็นเลิศ

ชนะเหนือความมนุษย์ใดๆทุกแบบเลยหละครับ 555 คนลองดูคนเป็นอัจฉริยะดิ เก่งนะ แต่เก่งเกินไปจนเกินความจำเป็นขาดด้านอื่น