แม่พยายามเปลี่ยนเราให้เป็นแบบที่เขาต้องการจนบางครั้งก็คิดว่าถ้าตายไปก็คงไม่ต้องมาคอยทำตามใคร

เราอายุ 19 ค่ะ ตอนเด็กจนโตตากับยายเลี้ยงจนตอนนี้มาเรียนมหาลัยอยู่กทม. เลยได้มาอยู่กับแม่ เราเป็นคนชอบอยู่คนเดียว มีความสุขกับโลกของตัวเองแต่แม่ไม่เคยเข้าใจเรา พยายามเปลี่ยนให้เราเป็นแบบที่เขาอยากให้เป็นทั้งการเดิน การนั่ง การแต่งตัว การออกไปเจอผู้คน แม้แต่ท่านอน แล้วก็ใช้คำว่าหวังดีมาอ้างตลอด อยากให้เราเป็นคนใหม่ คนที่ดีขึ้น ทั้งที่เราเราไม่อยากเปลี่ยนตัวเองเลยสักนิด เราชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ เวลาอยู่ด้วยกันเขาจะชอบเอาเรื่องนี้มาพูดตลอด มันทำให้หลายครั้งเราไม่มีความสุขแล้วก็คิดถึงเรื่องการตายได้ง่ายๆ คิดว่าตายแบบไหนจะทรมานน้อยที่สุด  สำหรับเรา ตายก้แค่ตาย ไม่ต้องมาแบกรับความหวังใครอีก ไม่ต้องรอใครมาทวงบุญคุณ แบบรับความรู้สึกคนอื่นมันโคตรเหนื่อยเลยค่ะ เราอยากมีชีวิตทำสิ่งที่ชอบมากๆแต่มันหยุดคิดเรื่องตายไม่ได้เลยค่ะ คิดว่าตัวเองน่าจะมีภาวะซึมเศร้าเหมือนกัน แต่ก้ทำไรไม่ได้555555