ประเทศผลิตอาหารได้เยอะกว่าความต้องการ แต่ ก็เป็นเพื่อการส่งออกซะส่วนใหญ่ เจ้าสัวนายทุนรวย คนกินจน เกษตรยิ่งจน และทำให้ราคาอาหารในประเทศสวนทางกับรายได้ โดยเฉพาะเนื้อสัตว์ ที่หลังๆ แพงแบบไม่สมเหตุสมผล ยิ่งเทียบกับค่าแรง แพงแล้วแพงเลย 

เวลาไปต่างประเทศ มักเจอสินค้าเกษตรนำเข้าจากประเทศไทย ราคาแพง คุณภาพพรีเมียม ในขณะที่คนปลูก คนกิน ในประเทศ กิน มาม่า สามมื้อก็ไม่ไหวเหมือนกัน

 ขึ้นชื่อว่า เป็นประเทศส่งออกอาหาร อู่ข้าวอู่น้ำ แต่ คนส่วนใหญ่ กินไม่ครบสามมื้อ เด็กขาดสารอาหารเยอะมาก โดยเฉพาะเด็กเล็ก โรคอ้วน เบาหวาน พุ่งกระจาย เพราะ อาหารราคาถูก มีแต่แป้งและน้ำตาล ย้อนกลับมา ภาคสาธารณสุขที่ต้องแบกรับผู้ป่วยพวกนี้ ที่เพิ่มขึ้นอีก และ อาหารที่วางขายในตลาดคุณภาพต่ำ มีสารเคมี อาหารคุณภาพดี ราคาเกินเอื้อม นี่ เป็นอะไรที่ย้อนแย้งมาก

ดูง่ายๆ กุ้งขาว ผลิตเพื่อส่งออกซะ 90 % จากผลผลิตทั้งหมด ราคาขายปลีกโลละประมาณ 300 บาท ซึ่งไม่ใช่ราคาที่คนทั่วไป จะหาซื้อกินได้บ่อยๆแน่นอน คนจน ชนบท อย่าพูดถึง เขียดปูนาแย้อึ่งอ่าง วนๆไป  ถ้าใครมองสิ่งนี้เป็นเรื่องปกติ แปลว่า ประเทศนี้ไม่ปกติอย่างมากแล้ว

เพราะฉะนั้น เสนอ เก็บภาษี ส่งออกสินค้าเกษตรทุกชนิด 50 - 100 % เพื่อให้ นายทุนเจ้าสัว ยอมขายแจกจ่ายอาหารคุณภาพ ให้คนในประเทศ มากกว่าที่จะโฟกัส ไปที่ต่างประเทศ เพื่อเอาแต่กำไรเป็นหลัก

ถ้าบริษัทอาหารล้มละลายทั้งประเทศ  แลก กับ คนทั้งประเทศ ได้บริโภคอาหารคุณภาพสูง ดีต่อสุขภาพ ราคาไม่แพง เข้าถึงง่าย ยังไงก็คุ้ม