กระทู้นี้เป็นกระทู้ระบายความเหนื่อยและความเห็นแก่ตัวของเจ้าของกระทู้เอง**
เรื่องคือเราเป็นคนต่างจังหวัดเป็นเด็กครอบครัวยากจนอาชีพทางบ้านคือการทำนา มีน้องผู้ชาย1คนอายุห่างกัน5ปี ตั้งแต่เด็กเราต้องช่วยที่บ้านทำงานไม่ว่าที่บ้านจะทำอะไรก็ต้องทำด้วยทั้งนั้น ในวันที่ไม่ได้ไปโรงเรียนไม่ว่าจะเป็นการไถนา ดำนา เกี่ยวข้าว ปลูกมัน ขุดมัน กรีดยาง เป็นบางสิ่งที่ครอบครัวรอบข้างไม่ได้เป็นแบบนี้อาจจะเป็นเพราะคนเป็นพ่อเราทำไม่ได้เหมือนพ่อคนอื่นภาระการทำงานเลยกระจายทั้งบ้าน แต่ เราเป็นเด็กไม่แข็งแรงจะเป็นลมแทบตลอด ฟื้นขึ้นมาก็ทำงานต่อ ไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่น วัยเด็ก เหมือนเด็กปกติ เรียนก็กู้ กยศ ได้เดือน2200มาใช้ก็ซื้อปุ๋ยบ้าง ใช้จ่ายเรื่องเรียนบ้าง เราเป็นเด็กเรียนกลางๆ แต่ขยัน ไม่ได้ฉลาดมาก จัดอันดับ30คนเราจะอยู่ประมาณไม่เกิน10มาตลอด เพราะความขยัน ทุกระดับชั้นที่เรียนจบก็ไปทำงานก่อนค่อยกลับมาเรียนต่อ กว่าจะจบป.ตรีได้ เราเคยได้ทำงาน รับจ้างเกี่ยวข้าว ทำงานโรงงาน ล้างจาน ร้านหมูกะทะ พนักงาน7 รับจ้างขายของ งานร้านเหล้า พนักงานเสริฟ พีอาร์ อาชีพที่เราหาเงินได้มากสุดคือตอนทำงานพีอาร์ กลางวันเสริฟ กลางคืนทำพีอาร์เราพยายามหาเงินให้ได้มากที่สุดเพื่อใช้หนี้ ที่บ้านมีหนี้เยอะ ทั้งนอกระบบ หนี้หมู่บ้าน หนี้ธกส เราต้องทนกับการดูถูก รังแก จากคนรอบข้างและบรรดาลูกค้าบางที จนในที่สุดหนี้นอกระบบและหนี้หมู่บ้านหมดไป หนี้ธกส เหลือบางส่วน เราจ่ายปีละแสนสองแสนมา4-5ปี เราอดทนอยากออกจากจุดนี้ให้ได้เพราะมันเหนื่อยและกดดันมาก เราเลยเลือกวางภาระไป2ปี พยายามสร้างครอบครัวของตัวเอง เรามีแฟนหวังสร้างอนาคตด้วยกัน เรายังคงตั้งใจหาเงินแต่ไม่ฝืนมากเท่าแต่ก่อน เรายังคงเป็นลมบ่อยทุกเดือนอยู่ ผ่านไป2ปี น้องเรากู้เงินซื้อรถหลายแสน ติดพนัน เรียนไม่จบเพราะติดเกม น้องไม่กู้กยส แม่เลี้ยงได้ พอติดพนันมากหมุนไม่ได้แม่เข้าช่วยโดยการกู้เงินช่วย นอกระบบ หนี้หมู่บ้าน ธกส กลับมาเยอะ เราถูกแฟนทิ้งเพราะเราเป็นภาระเขามากและข้อเสียเราบางอย่างสังคมเขาเปลี่ยนเขาอายที่ทำงานที่จะเปิดเผยว่าเราทำงานกลางคืน ตอนนี้ชีวิตเราแย่และเหนื่อยที่จะวนลูปกลับไปทำงานใช้หนี้ไม่มีจุดหมายแบบเดิม เราไม่รู้เมื่อไหร่จะหลุดพ้นออกจากตรงนี้ จากที่เคยศรัทธาความกตัญญู อยากให้แม่สบายมีความสุข เราแอบรู้สึกไม่ดี ต่อแม่หลายอย่าง เหนื่อย ท้อ ไม่อยากมีชีวิตต่อไปเลย แต่ละวันมีแต่ต้องอดทนที่ไม่รู้เพื่ออะไร เราใช้ชีวิตมาเกือบครึ่งชีวิตหวังว่าอีกครึ่งนึงจะได้อิสระหาความหมายชีวิต มันกลับยังไม่จบยังต้องอดทนใช้หนี้พวกนั้นทั้งๆหนี้ส่วนตัวไม่มีโอกาสได้เครียร์ ไม่มีโอกาสได้หาความหมายของชีวิต เราเริ่มรู้สึกอยู่กับการมีแม่คนนี้ เราไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย ทางข้างหน้าเรามีแต่สีดำไม่มีโอกาสทำเพื่อตัวเอง ไม่รู้วิธี ทางออกอยู่ไหน
ลูกอกตัญญูคนนี้สู้ไม่ไหวแล้ว
เรื่องคือเราเป็นคนต่างจังหวัดเป็นเด็กครอบครัวยากจนอาชีพทางบ้านคือการทำนา มีน้องผู้ชาย1คนอายุห่างกัน5ปี ตั้งแต่เด็กเราต้องช่วยที่บ้านทำงานไม่ว่าที่บ้านจะทำอะไรก็ต้องทำด้วยทั้งนั้น ในวันที่ไม่ได้ไปโรงเรียนไม่ว่าจะเป็นการไถนา ดำนา เกี่ยวข้าว ปลูกมัน ขุดมัน กรีดยาง เป็นบางสิ่งที่ครอบครัวรอบข้างไม่ได้เป็นแบบนี้อาจจะเป็นเพราะคนเป็นพ่อเราทำไม่ได้เหมือนพ่อคนอื่นภาระการทำงานเลยกระจายทั้งบ้าน แต่ เราเป็นเด็กไม่แข็งแรงจะเป็นลมแทบตลอด ฟื้นขึ้นมาก็ทำงานต่อ ไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่น วัยเด็ก เหมือนเด็กปกติ เรียนก็กู้ กยศ ได้เดือน2200มาใช้ก็ซื้อปุ๋ยบ้าง ใช้จ่ายเรื่องเรียนบ้าง เราเป็นเด็กเรียนกลางๆ แต่ขยัน ไม่ได้ฉลาดมาก จัดอันดับ30คนเราจะอยู่ประมาณไม่เกิน10มาตลอด เพราะความขยัน ทุกระดับชั้นที่เรียนจบก็ไปทำงานก่อนค่อยกลับมาเรียนต่อ กว่าจะจบป.ตรีได้ เราเคยได้ทำงาน รับจ้างเกี่ยวข้าว ทำงานโรงงาน ล้างจาน ร้านหมูกะทะ พนักงาน7 รับจ้างขายของ งานร้านเหล้า พนักงานเสริฟ พีอาร์ อาชีพที่เราหาเงินได้มากสุดคือตอนทำงานพีอาร์ กลางวันเสริฟ กลางคืนทำพีอาร์เราพยายามหาเงินให้ได้มากที่สุดเพื่อใช้หนี้ ที่บ้านมีหนี้เยอะ ทั้งนอกระบบ หนี้หมู่บ้าน หนี้ธกส เราต้องทนกับการดูถูก รังแก จากคนรอบข้างและบรรดาลูกค้าบางที จนในที่สุดหนี้นอกระบบและหนี้หมู่บ้านหมดไป หนี้ธกส เหลือบางส่วน เราจ่ายปีละแสนสองแสนมา4-5ปี เราอดทนอยากออกจากจุดนี้ให้ได้เพราะมันเหนื่อยและกดดันมาก เราเลยเลือกวางภาระไป2ปี พยายามสร้างครอบครัวของตัวเอง เรามีแฟนหวังสร้างอนาคตด้วยกัน เรายังคงตั้งใจหาเงินแต่ไม่ฝืนมากเท่าแต่ก่อน เรายังคงเป็นลมบ่อยทุกเดือนอยู่ ผ่านไป2ปี น้องเรากู้เงินซื้อรถหลายแสน ติดพนัน เรียนไม่จบเพราะติดเกม น้องไม่กู้กยส แม่เลี้ยงได้ พอติดพนันมากหมุนไม่ได้แม่เข้าช่วยโดยการกู้เงินช่วย นอกระบบ หนี้หมู่บ้าน ธกส กลับมาเยอะ เราถูกแฟนทิ้งเพราะเราเป็นภาระเขามากและข้อเสียเราบางอย่างสังคมเขาเปลี่ยนเขาอายที่ทำงานที่จะเปิดเผยว่าเราทำงานกลางคืน ตอนนี้ชีวิตเราแย่และเหนื่อยที่จะวนลูปกลับไปทำงานใช้หนี้ไม่มีจุดหมายแบบเดิม เราไม่รู้เมื่อไหร่จะหลุดพ้นออกจากตรงนี้ จากที่เคยศรัทธาความกตัญญู อยากให้แม่สบายมีความสุข เราแอบรู้สึกไม่ดี ต่อแม่หลายอย่าง เหนื่อย ท้อ ไม่อยากมีชีวิตต่อไปเลย แต่ละวันมีแต่ต้องอดทนที่ไม่รู้เพื่ออะไร เราใช้ชีวิตมาเกือบครึ่งชีวิตหวังว่าอีกครึ่งนึงจะได้อิสระหาความหมายชีวิต มันกลับยังไม่จบยังต้องอดทนใช้หนี้พวกนั้นทั้งๆหนี้ส่วนตัวไม่มีโอกาสได้เครียร์ ไม่มีโอกาสได้หาความหมายของชีวิต เราเริ่มรู้สึกอยู่กับการมีแม่คนนี้ เราไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย ทางข้างหน้าเรามีแต่สีดำไม่มีโอกาสทำเพื่อตัวเอง ไม่รู้วิธี ทางออกอยู่ไหน