เราสิ้นกับชีวิตนิดหน่อยค่ะ

คือเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเรื้อรังค่ะรักษามาราวๆ5ปีกว่าแล้วตอนนนี้ก็ยังไม่หายค่ะ ตอนแรกที่ไม่หายคิดว่าเพราะเราตอนเด็กเราไม่ค่อยเปิดใจคุยกับหมอจิตค่ะ เรากลัวเค้าจะเอาเรื่องที่คุยกับเราไปบอกแม่แน่ๆ แต่พอโตย้ายรพหมอคนนี้ส่งเราไปคุยกับนักจิตค่ะ ตอนเราเราสิ้นหวังค่ะเราอยากเป็นเหมือนคนปกติเราไม่บอกเราไม่อยากให้ใครรู้เลยค่ะว่าเราเป็นซึมเศร้าเรากลัวโดนด่าว่าวะนนาบีค่ะพเมีเรื่องไรไม่สบายใจอยากบ่นเราก็จะเก็บไปบ่นในแอ็คหลุดตลอดค่ะ จนนักจิตมาพูดให้กําลังใจค่ะว่า เราหายได้แน่นอนเราดีใจนะคะที่ได้ยินแบบนั้นแต่ว่าที่บ้านเรา เราคิดว่าป่าวยจิตกันทั้งบ้านค่ะ ที่บ้านไม่ได้ไปหานะคะแต่เราสังเกตเอา แม่เราเป็นคนเซนซีทีฟค่ะห่วงเรามากจนแทบจะวงการชีวิตเราค่ะถึงมามีอิสระก็ตอนหมอคุยกับแม่ให้ค่ะถึงพอจะเริ่มทําอะไรตามใจได้แล้ว ส่วนพ่อเป็นคนไม่ค่อยเอาไหนพ่ออารมณ์ร้อนตอนคุยอะไรจริงจังยิ่งตอนนี้ทางบ้านเรามีปัญหาเรื่องเงินกัน แม่คุยกับพ่อแม่จะเป็นฝ่ายโดยตะคอกตลอดค่ะ แม่เราต้องรับผิดชอบทุกๆอย่างในบ้าน เราไม่ชอบแม่นะคะแต่เราก็เข้าใจว่าทำไมเค้าถึงเครียด จนบางทีก็มาลงทีเรา เราอยากให้พ่อไปคุยกับหมอจิตมากค่ะ แต่เค้าไม่ยอมไปเลย ไม่ก็อยากให้พ่อเลิกกับแม่ค่ะ เพราะทุกวันนี้ บ้านแม่ก็เป็นคนซื้อค่าเทอมแม่เรา ค่าทุกๆอย่างในบ้านแม่เราแทบจะเป็นคนจ่ายค่ะ เราสงสารแม่ค่ะ แม่เราเปิดธุรกิจส่วนตัวพึ่งมาเปิดช่วงนี้ไม่ดีค่ะมีปัญหาเยอะแม่เลยอยากให้พาอไปช่วยงานด้วยแต่พ่อก็ไม่เอาอะไรค่ะบางทีก็ช่วยนะคะแต่ตะคอกก่อนค่ะ เราก็ช่วยนานๆทีค่ะพอติดเรียน เราควรแก้ปัญหาตรงนี้ยังไงดีหรอคะ หรือบางทีเราควรเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับนักจิตเราคิดว่าเราคงไม่หายเพราะเรายังอยู่ในครอบครัวแบบนี้ล่ะค่ะ