เราขาดแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตอยู่

เราไม่อยากทำงานไม่อยากหายใจไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นรู้สึกเหนื่อยกับชีวิตไม่มีเป้าหมายในชีวิตปากบอกว่าทำเพื่อพ่อแม่ทำเพื่อคนอื่น แต่มันไม่สำคัญมากพอที่จะทำให้เรารู้สึกอยากมีชีวิตอยู่ มันเหนื่อยมากๆเลยที่ต้องหายใจไปแต่ละวันอยากมีความสุขแต่ความสุขที่เข้ามาในแต่ละวันมันเป็นความสุขจอมปลอม เรารู้สึกว่าโลกใจร้ายกับเรามาก ทุกครั้งที่ไปทำงานภาวนาให้เราตายสักที  ทั้งโดนรถชนตายโดนคนบ้าแทงตายหรือโดนยิงตาย หลังๆมาแล้วเริ่มเก็บเงินเพื่อหวังว่าสักวันถ้าเราตายจะได้ไม่เป็นภาระใครให้มาจากการศพเรา เราทำเรื่องบริจาคร่างกายถึงคนอื่นจะคัดค้านยังไงเราก็ไม่ฟัง อวัยวะของเราให้คนที่เขาอยากมีชีวิตที่ดีต้องการมันจริงๆจะดีกว่า ใจจริงเราโทษพ่อแม่ว่าทำให้เราเกิดมาทำไม โลกใบนี้มันไม่ได้น่าอยู่เลย ทุกครั้งที่มองหน้าพ่อแม่เราได้แต่ยิ้มและพูดทุกครั้งว่าไม่เป็นไร เราเคยพูดทีเล่นทีจริงกับพ่อแม่ว่าถ้าพวกเขาไม่อยู่แล้วแล้วอาจจะชีวิตพังทลายไปก็ได้ เราผิดไหมที่มีความคิดแบบนี้