รู้สึกแรงกระตุ้น ความฝัน ความอยาก ความรักตัวเอง/คนอื่น หลายๆอย่างที่ทำให้คนเราใช้ชีวิต มันแทบไม่มีอยู่ในตัวผมเลยครับ
ต้องปั้นหน้ายิ้ม ทั้งๆที่ไม่รู้สึกอะไรเลยเพื่อให้เข้ากับสังคมได้ ต้องทำตัวเป็นเด็กดีเพื่อคนในบ้านสบายใจ ทุกวันที่ต้องออกไปเจอผู้คนก็ต้องไหลกับกระแสสังคมนิยมเพื่อให้ตัวเองอยู่ได้ พอกับมาห้องอยู่ตัวคนเดียวความสนใจงานอดิเรกก็นับได้ด้วยมือเดียว ความรู้สึกเหมือนเป็นตัวเองเป็นหุ่นยนตร์ที่ ลงโปรแกรมอารมณ์ความรู้สึกมาไม่ครบ ค่านิยมความสนใจในคนวัยเดียวกันแทบจะเป็น 0 มีให้ใช้ได้ก็พอ เพื่อนที่คุยกันได้แบบเต็มที่ก็มีแค่หลักหน่วยมี แค่เรื่องเกี่ยวกับหนังสือที่ให้ความสนใจเป็นพิเศษ และแค่ช่วงที่อ่านหนังสือก็เป็นแค่ช่วงเดียวที่มีความสุขจริงๆ ยิ่งเรื่องความรู้สึกรักไม่ว่าจะแง่ครอบครัว หรือคนรักเรียกได้ว่าเข้าขั้น ไร้หัวใจไปแล้ว
ทุกๆครั้งที่คนในครอบครัวถามเกี่ยวกับตัวผม ก็แค่ยิ้มๆรับแล้วบอกไปว่าสบายดี ทั้งๆที่จริงผมมีปัญหาแต่ก็ไม่อยากบอก ไม่อยากให้ตัวผมเป็นปัญหาให้เค้าห่วง แต่ก็แค่นั้นไม่มีความรู้สึกอื่นใด ความรู้สึกเหมือนแค่ไม่อยากรบกวนคนรอบข้างก็เลยบอกๆปัดไป ทั้งๆที่รู้ว่าหลายๆคนในครอบครัวรักและเป็นห่วงผมมากตัวผมรู้ข้อนั้นดี้ แต่ปัญหาอยู่ที่ตัวผมเองผมแทบไม่มีความรู้สึกผูกพันธ์หรือรู้สึกร่วมใดๆเลยรู้สึกเลี้ยนซะด้วยซ้ำ มุมมองต่อคนในครอบครัวสำหรับผม มองว่าเป็นแค่บุญคุญที่เลี้ยงดูมาเท่านั้น
เรื่องการเรียนนี้ยิ่งแย่ ผมเรียนมหาลัยครับแต่ไม่มีกะจิตกะใจเรียนแล้วครับอยากออก แต่ก็รู้ว่าที่บ้านต้องมีปัญหาแน่ๆ ความรู้สึกแบบนี้ตีกันทุกวัน ผมอยากอยู่คนเดียวไม่ต้องยุ่งกับใครใครก็ไม่ต้องยุ่งกับผมยิ่งมาแสดงความรักความเป็นห่วงด้วยยิ่งไม่เอาผมไม่อยากมีความสัมพันธ์กับใครยิ่งมีมากเท่าไหร่ผมยิ่งอึดอัด ผมอยากหายไปเงียบๆ ผมเริ่มมีความคิดว่าตัวเองจะขาย/ทิ้งของในห้องพักตัวเองแล้วไปหาสถานที่เงียบๆไม่รบกวนใครแล้วตาย ความคิดนี้เริ่มเวียนอยู่ในหัวผมมาเกือบอาทิตย์แล้ว ผมไม่รู้ผมเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยแต่ผมมีสติดี ดีขนาดรู้ว่าตัวผมอยากให้เป็นจริงๆให้ตัวผมสบายใจเพื่อหนีปัญหาเลยด้วยซ้ำ ในห้องเรียนอ.เคยบอกว่าตัวตนมนุษย์ในปัจจุปันไม่ใช่ธรรมชาติสร้างขึ้นแต่เป็นสัมคมมนุษย์ ที่สร้างและกำหนดพฤติกรรมและกฎขึ้นมา แล้วผมละถ้าอารมณ์ที่เป็นธรรมชาติของคนผมยังมีมันไม่สมบูรณ์ และกฏที่สังคมกำหนดผมก็ยังทำไม่ได้ ตัวผมจะมีค่าอะไร
ถ้าการสืบพันธุ์และปกป้องฝูงถือเป็นธรรมชาติแล้วสังคมกำหนดให้นั้นคือครอบครัว ผมที่ไม่ที่ไม่ความรู้สึกที่ว่ามันดูแย่มั้ย ผมที่ตอบสนองหรือตอบแทนที่บ้านไม่ได้สักอย่างในขณะเดียวกันผมก็ต้องอาศัยเงินจากที่บ้านเพื่อมีชีวิตความรู้สึกเหมือนผมเป็น ปลิง,ปรสิต(เดรัจฉานไม่ใช่เพื่อนรักเขมือบโลกนะ)
รู้สึกยาวพอสมควร ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ. (แท็กผิดขออภัยพึ่งเคยตั้งเป็นครั้งแรก)
ไม่มีแรงจูงใจในการดำเนินชีวิตมองหลายๆอย่างไร้ความหมายไปหมด
ต้องปั้นหน้ายิ้ม ทั้งๆที่ไม่รู้สึกอะไรเลยเพื่อให้เข้ากับสังคมได้ ต้องทำตัวเป็นเด็กดีเพื่อคนในบ้านสบายใจ ทุกวันที่ต้องออกไปเจอผู้คนก็ต้องไหลกับกระแสสังคมนิยมเพื่อให้ตัวเองอยู่ได้ พอกับมาห้องอยู่ตัวคนเดียวความสนใจงานอดิเรกก็นับได้ด้วยมือเดียว ความรู้สึกเหมือนเป็นตัวเองเป็นหุ่นยนตร์ที่ ลงโปรแกรมอารมณ์ความรู้สึกมาไม่ครบ ค่านิยมความสนใจในคนวัยเดียวกันแทบจะเป็น 0 มีให้ใช้ได้ก็พอ เพื่อนที่คุยกันได้แบบเต็มที่ก็มีแค่หลักหน่วยมี แค่เรื่องเกี่ยวกับหนังสือที่ให้ความสนใจเป็นพิเศษ และแค่ช่วงที่อ่านหนังสือก็เป็นแค่ช่วงเดียวที่มีความสุขจริงๆ ยิ่งเรื่องความรู้สึกรักไม่ว่าจะแง่ครอบครัว หรือคนรักเรียกได้ว่าเข้าขั้น ไร้หัวใจไปแล้ว
ทุกๆครั้งที่คนในครอบครัวถามเกี่ยวกับตัวผม ก็แค่ยิ้มๆรับแล้วบอกไปว่าสบายดี ทั้งๆที่จริงผมมีปัญหาแต่ก็ไม่อยากบอก ไม่อยากให้ตัวผมเป็นปัญหาให้เค้าห่วง แต่ก็แค่นั้นไม่มีความรู้สึกอื่นใด ความรู้สึกเหมือนแค่ไม่อยากรบกวนคนรอบข้างก็เลยบอกๆปัดไป ทั้งๆที่รู้ว่าหลายๆคนในครอบครัวรักและเป็นห่วงผมมากตัวผมรู้ข้อนั้นดี้ แต่ปัญหาอยู่ที่ตัวผมเองผมแทบไม่มีความรู้สึกผูกพันธ์หรือรู้สึกร่วมใดๆเลยรู้สึกเลี้ยนซะด้วยซ้ำ มุมมองต่อคนในครอบครัวสำหรับผม มองว่าเป็นแค่บุญคุญที่เลี้ยงดูมาเท่านั้น
เรื่องการเรียนนี้ยิ่งแย่ ผมเรียนมหาลัยครับแต่ไม่มีกะจิตกะใจเรียนแล้วครับอยากออก แต่ก็รู้ว่าที่บ้านต้องมีปัญหาแน่ๆ ความรู้สึกแบบนี้ตีกันทุกวัน ผมอยากอยู่คนเดียวไม่ต้องยุ่งกับใครใครก็ไม่ต้องยุ่งกับผมยิ่งมาแสดงความรักความเป็นห่วงด้วยยิ่งไม่เอาผมไม่อยากมีความสัมพันธ์กับใครยิ่งมีมากเท่าไหร่ผมยิ่งอึดอัด ผมอยากหายไปเงียบๆ ผมเริ่มมีความคิดว่าตัวเองจะขาย/ทิ้งของในห้องพักตัวเองแล้วไปหาสถานที่เงียบๆไม่รบกวนใครแล้วตาย ความคิดนี้เริ่มเวียนอยู่ในหัวผมมาเกือบอาทิตย์แล้ว ผมไม่รู้ผมเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยแต่ผมมีสติดี ดีขนาดรู้ว่าตัวผมอยากให้เป็นจริงๆให้ตัวผมสบายใจเพื่อหนีปัญหาเลยด้วยซ้ำ ในห้องเรียนอ.เคยบอกว่าตัวตนมนุษย์ในปัจจุปันไม่ใช่ธรรมชาติสร้างขึ้นแต่เป็นสัมคมมนุษย์ ที่สร้างและกำหนดพฤติกรรมและกฎขึ้นมา แล้วผมละถ้าอารมณ์ที่เป็นธรรมชาติของคนผมยังมีมันไม่สมบูรณ์ และกฏที่สังคมกำหนดผมก็ยังทำไม่ได้ ตัวผมจะมีค่าอะไร
ถ้าการสืบพันธุ์และปกป้องฝูงถือเป็นธรรมชาติแล้วสังคมกำหนดให้นั้นคือครอบครัว ผมที่ไม่ที่ไม่ความรู้สึกที่ว่ามันดูแย่มั้ย ผมที่ตอบสนองหรือตอบแทนที่บ้านไม่ได้สักอย่างในขณะเดียวกันผมก็ต้องอาศัยเงินจากที่บ้านเพื่อมีชีวิตความรู้สึกเหมือนผมเป็น ปลิง,ปรสิต(เดรัจฉานไม่ใช่เพื่อนรักเขมือบโลกนะ)
รู้สึกยาวพอสมควร ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ. (แท็กผิดขออภัยพึ่งเคยตั้งเป็นครั้งแรก)