จากประสบการณ์ความรักของผม จนตอนนี้อายุจะครบ19ปี ผมยังไม่รู้เลยว่าผมต้องการอะไรจากรักกันแน่
ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความกล้าที่จะ
คุยกับผญ.เท่าไหร่ คุยแล้วก็จะประหม่า พอมีการโทรหากันก็แทบจะไม่พูดพิมแชทแทน ผมเลยลองพยายามคุยกับผญ.หลายวิธีมาก แต่ก็ไม่ได้อยู่ดี
มันดูไม่เข้ากับผม และคนที่คุยด้วยก็เบื่อแล้วก็เลิกคุยกัน เป็นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า มีบางคนที่ผมเสียดายมากที่เราปล่อยเขาไป ทั้งๆที่เขาเป็นคุยง่ายและอารมณ์ดี แต่ผมไม่สามารถทำให้เขามีความสุขได้ มันทำให้ผมคิดมาก ว่ามีโอกาสแล้วทำไมถึงทำมันไม่ได้ ผมจึงเริ่มออกห่างจากความรักไปเรื่อยๆ แล้วมีเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ผมกลัวกับการคุยกับผญ.ทำให้ผมไม่กล้าคุยกับผญ.อีกเลยจนถึงตอนนี้
ผมเลยกลับมาคิดว่า เราต้องการอะไรจากความรัก ทำไมเราต้องพยายามขนาดนี้ จนตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้คำตอบของมันเลย ผมควรทำยังไงต่อไปดี?
ผมควรต้องปรับปรุงตรงไหน?
ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความกล้าที่จะ
คุยกับผญ.เท่าไหร่ คุยแล้วก็จะประหม่า พอมีการโทรหากันก็แทบจะไม่พูดพิมแชทแทน ผมเลยลองพยายามคุยกับผญ.หลายวิธีมาก แต่ก็ไม่ได้อยู่ดี
มันดูไม่เข้ากับผม และคนที่คุยด้วยก็เบื่อแล้วก็เลิกคุยกัน เป็นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า มีบางคนที่ผมเสียดายมากที่เราปล่อยเขาไป ทั้งๆที่เขาเป็นคุยง่ายและอารมณ์ดี แต่ผมไม่สามารถทำให้เขามีความสุขได้ มันทำให้ผมคิดมาก ว่ามีโอกาสแล้วทำไมถึงทำมันไม่ได้ ผมจึงเริ่มออกห่างจากความรักไปเรื่อยๆ แล้วมีเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ผมกลัวกับการคุยกับผญ.ทำให้ผมไม่กล้าคุยกับผญ.อีกเลยจนถึงตอนนี้
ผมเลยกลับมาคิดว่า เราต้องการอะไรจากความรัก ทำไมเราต้องพยายามขนาดนี้ จนตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้คำตอบของมันเลย ผมควรทำยังไงต่อไปดี?