เราเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง เป็นคนปรับตัวยากมากเลยค่ะ เราไม่ได้หยิ่ง แต่เราพูดไม่เก่ง และอึดอัดเวลาต้องพบเจอกับคนใหม่ ๆ
เราจะมีอาการประหม่าทุกที บางทีพูดผิดพูดถูก เรากลัวและกังวลเรื่องการสัมภาษณ์งานมากเลยค่ะ กลัวตอบคำถามไม่ได้
กลัวจะไปแสดงอากัปกิริยาอะไรที่บ่งบอกให้รู้ว่าเรากลัว ไม่มั่นใจ เรากลัวไปซะทุกอย่าง
อีกอย่างที่ทำให้เราไม่มั่นใจ เพราะบุคลิคด้วยค่ะ เราผมบางหัวล้าน (ลองไปหากระทู้เก่าๆอ่านดูค่ะ)
งานที่เราทำทุกวันนี้ ต้องได้พบเจอลูกค้าทุกวัน เราสามารถพูดคุยกับลูกค้าได้ แต่ยังไงเราก็อึดอัดอยู่ดีค่ะ
เหมือนเราต้องใช้ร่างที่ 2 เป็นอีกคนเวลาคุยกับลูกค้า เราถนัดทำงานกับคอม มากกว่ากับคน
ทุกวันนี้เราไม่โอเคกับเงินเดือนที่ได้รับ เราได้รับเงินเดือนน้อยมาก ทั้งที่ทำงานเยอะกว่าเงินเดือนที่ได้รับ แต่มีจุดอ่อนตรงพูดคุยไม่เก่ง
เรารู้ตัวอยู๋เสมอว่าชีวิตเราทุกวันนี้ไม่ดีเลยค่ะ เหมือนเราอยากอยู่ใน Comfort Zone ทั้งที่มันก็ไม่ได้น่าอยู่สักเท่าไหร่
ทำให้เราไม่กล้าหางานใหม่สักที คนรอบข้างก็มักจะตั้งคำถามกับเราเสมอ ว่าทำไมเราไม่หางานใหม่
ทำไมเรายังทำงานที่นี่ ทำไมเราถึงยังใช้ชีวิตแบบนี้  ทั้งที่เราก็รู้อยู่แก่ใจว่าเราควรจะหางานใหม่ได้แล้ว
ถ้าเราได้งานใหม่ เราอาจจะได้เงินเดือนเยอะขึ้น มีชีวิตที่ดีขึ้น
แต่เราหลุดจากกรอบของตัวเองไม่ได้สักที เราชอบคิดว่าถ้าไปอยู่ที่ใหม่เราจะอยู่ได้มั้ย เพราะเราปรับตัวยาก คิดมาก
กลัวว่าทำไปได้ไม่ถึงเดือนจะต้องลาออก ชอบคิดว่าถ้าเราได้เงินเยอะกว่าที่เก่า 3,000 - 5,000 บ. เราจะมีเงินพอใช้มั้ย จะมีเงินเก็บมั้ย
ยอมรับว่าเบื่อและรำคาญตัวเองมาก  ตอนนี้เราอายุ 27 อีกไม่กี่ปีอายุเราก็ใกล้จะเลข 3 แล้ว แต่ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยค่ะ
ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีสินทรัพย์อะไรสักชิ้น เราไม่รู้จะทำอย่างไรค่ะ เราคิดเรื่องนี้ทุกวัน แต่เราก็ไม่ทำ
ปัจจุบันนี้เราก็ยังไม่ได้เริ่มหางานใหม่แบบจริงๆจังๆสักที เพราะเราชอบคิดมาก คิดลบเสมอ ชอบมองโลกในแง่ร้ายไว้ก่อนอ่ะค่ะ
กลุ้มใจมากค่ะ เราคิดว่าถ้าปีนี้เรายังไม่ยอมเปลี่ยนแปลง ยังคงทำตัวแบบนี้ ใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป มันคงจะสายเกินแก้แล้วค่ะ
ทำยังไงเราถึงจะคิดได้ และกล้าที่จะเริ่มอะไรใหม่ ๆ สักที กลุ้มใจมากค่ะ
ขอบคุณที่รับฟังและขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ