Chalun Ch
14 กุมภาพันธ์มันคือวันอะไรเหรอ ทำไมตามร้านรวงต่าง ๆ ถึงพากันขายช่อดอกไม้ ดอกกุหลาบ การ์ด ตุ๊กตา และอื่น ๆ อีกมากมายที่เอ่ยออกมาไม่หมด 'อุปทานหมู่หรือไง' แพรวพรรณบ่น นึกถึงวันนี้ที่บรรยากาศมันดูแปลกตาไปกว่าทุกวัน หัวเราะหึหึในลำคอ
"เช๊อะ! ก็แค่วันที่ 14 กุมภาพันธ์ มันวิเศษตรงไหน" สาวร่างบาง ผมยาวดำขลับ มีการดัดเป็นลอนสวยงาม สวมแว่นสายตาหนาเตอะ หล่อนนั่งบ่นอุบอิบให้กับวันนี้อยู่คนเดียวที่โต๊ะทำงาน
แพรวพรรณเป็นสาวไม่โสดที่อิจฉาคนมีคู่มาก ชีวิตคู่ของเธอแทบไม่ต่างไปจากคนโสดเท่าไหร่นัก เพราะต่างคนต่างทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาให้กันเหมือนช่วงปั๊ปปี้เลิฟ เธอนั่งมองพนักงานรุ่นน้อง รุ่นพี่ รุ่นเดียวกันถือช่อดอกไม้เข้ามาในออฟฟิศแทบจะทุกคน
บ้างก็ได้เป็นช่อใหญ่ บ้างก็ได้เป็นดอกเดี่ยว ๆ นอกจากดอกไม้ที่บานสะพรั่งแล้ว ก็หน้าคนถือดอกไม้นั่นแหละ บานยิ่งกว่าเป็นสองเท่า แพรวพรรณทำหน้าหงิกให้กับคนที่เดินผ่านโต๊ะทำงานของตน
"โอ้ย!!! ตายแล้วแต่ละคน มีดอกม้งดอกไม้ติดมือมาทำงาน นี่จะไปเยี่ยมญาติกันเหรอจ๊ะ" แพรวพรรณถามประชด ทว่าเป็นไปในทางขำขัน เนื่องจากทุกคนในออฟฟิศสนิทกันมาก รักกันอย่างกับพี่น้อง แนวกาสะลองกับช้องปีบน่ะ เอื้อยอ้ายก็เข้าที แพรวพรรณพูดเมื่อเห็นปกรณ์เพื่อนรุ่นพี่ เดินนวยนาดถือช่อดอกไม้เข้ามา แถมยังยกอวดคนนั้นคนนี้อีก คนไม่ได้ดอกไม้มันอิจฉานัก
"นี่นังแม่มด นังขี้อิจฉา แฟนฉันให้มายะ วันวาเลนไทน์น่ะรู้จักมั้ย ไหนดอกไม้ของแก ผัวให้มาหรือเปล่า" ปกรณ์สาวประเภทสองที่ยังคงแต่งตัวเป็นผู้ชาย แถมยังมีซิกแพคและกล้ามล่ำบึก ทำให้สาว ๆ กรี๊ดแตกมาหลายคน ที่มองผิด! เลยต้องกรี๊ดแตกเพราะรู้ว่าเป็นตุ๊ด
"หื้อ!!!!" อยู่ดี ๆ แพรวพรรณก็ร้องไห้ออกมาซะอย่างนั้น ทำให้ปกรณ์เลิ่กลั่กเพราะทำอะไรไม่ถูก หันลีหันขวงว่าจะเอาอย่างไรดี วางช่อดอกไม้ไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วถามเธอว่าเป็นอะไร "หื้อ!!!!" แพรวพรรณร้องหนักกว่าเดิม
"อี่สวยแกเป็นอะไร ใครทำอะไร" ปกรณ์ถาม หน้าเด๋อด๋าเพราะทำอะไรไม่ถูก ที่จู่ ๆ เพื่อนรุ่นน้องก็ร้องไห้จ้าออกมาดื้อ ๆ แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"แพรวอิจฉาพี่กรณ์ แพรวไม่ได้ดอกไม้เลย เอามาแบ่งแพรวเดี๋ยวนี้เลยนะ" แพรวพรรณตอบ จากร้องไห้อยู่ก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะ หัวเราะตนเองกับปกรณ์ พวกเธอสองคนสนิทกันมาก
"โถ!!! อี่บ้า! ฉันก็นึกว่าเป็นอะไร" ปกรณ์เอ็ด "ไม่ได้หรอก คุณทดแฟนฉันให้มา" สาวประเภทสองพูดทั้งรอยยิ้ม หวงไม่ยอมแบ่งให้เธอ แพรวพรรณก็ยิ้มตาม เพราะเคยเจอคุณทดมาบ้างแล้ว ทั้งคู่เป็นคู่รักที่หวานแหววมาก "อ่ะแกเอาสติ๊กเกอร์ไปเลย ถ้าอยากได้ดอกไม้ก็บอกสามีสิยะหล่อน มาแย่งฉันทำไม" ปกรณ์พูดแล้วก็หยิบสติ๊กเกอร์รูปหัวใจทั้งแผงให้เธอ
แพรวพรรณเบะปาก กลองตามองเพดานนิดหน่อย เมื่อนึกถึงแฟน ก่อนจะเดินเอาสติ๊กเกอร์รูปหัวใจที่ปกรณ์ให้ นำไปแปะให้กับทุกคน วันนี้ในออฟฟิศก็จะครึกครื้นกว่าวันไหน ๆ เมื่อวานยังเคร่งเครียดกับงานที่ถูกชวดไปอยู่เลย แต่มาวันนี้... 'อุปทานหมู่เห็น ๆ' ก็แค่วันธรรมดา ที่สังคมกำหนดให้มันพิเศษเท่านั้นแหละ 'ชิ! ใครได้ดอกไม้สาธุขอให้นอนไม่หลับคืนนี้ ไม่ต้องนอนกันเลย หึหึ' แพรวพรรณสาปแช่ง สายตาวาววับ จ้องมองคนที่ถือดอกไม้
พอทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ แต่ยังไม่สงบสุขเหมือนทุกวัน ทว่าก็ยังดีกว่าเมื่อเช้า แพรวพรรณกลับมาที่โต๊ะทำงาน หลังจากเดินแปะสติ๊กเกอร์ให้กับทุกคนจนครบในแผนก นั่งทำงานไปนึกถึงอะไรบางอย่างไป ลุ้นว่าปีนี้จะมีเหมือนเดิมไหมนะ... แล้วเธอเองจะทำเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า... ทว่าพอนึกถึงคำพูดของบางคนเมื่อคืน
'อะไรนะ! เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เงินเดือนก็เอาไปหมด ให้เงินเราไปทำงานวันละร้อย ยังจะอยากได้ของขวัญวันวาเลนไทน์ ฝันไปเถอะ'
'อ้าว! ตัวเองก็รู้จักเก็บบ้างสิ ร้อยนึงก็เก็บห้าสิบ กินห้าสิบก็ได้แล้วมั้ย ตัวเองไม่รักเค้า'
'เอ้า!' เธอเห็นสายตาที่มองมาอย่างอาฆาตมาก แต่เธอไม่สน
พอนึกถึงเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อคืนแพรวพรรณก็เบะปากอีก 'ไม่สมควร! ไม่สมควรต้องได้รับ ชิ' จากนั้นก็ทำงานของตนต่อ มองไปทางไหนก็เจอแต่ช่อดอกกุหลาบ ไม่ว่าจะด้านหน้า ด้านหลัง ด้านซ้าย ด้านขวา ตั้งแต่ รปภ. ยันผู้จัดการ ทุกคนได้ดอกไม้กันหมด ยกเว้นเธอ! หึหึ
ยิ่งนึกก็ยิ่งแค้น ยิ่งแค้นก็ยิ่งสูน ยิ่งสูนก็ยิ่งน้อยใจ ไม่ต้องกินข้าวกันเลยนะเย็นนี้สำหรับคนที่ได้ชื่อว่าแฟน ส่วนคนในออฟฟิศใครที่ได้ดอกไม้ อย่าหวังว่าแพรวพรรณจะเซ็นต์ลายเซ็นต์ให้ หากมีอะไรต้องเซ็นต์ ถ้ามีงานต้องส่งแพรวพรรณจะไม่ส่ง เอาเป็นว่าวันนี้แพรวพรรณจะไม่ทำงาน เอาซี้!! หึหึ
เคยได้ยินคำนี้มั้ย แพ้แล้วพาล แต่วันนี้สำหรับแพรวพรรณ 'ไม่ได้ดอกไม้แล้วพาล' เหอะเหอะ ใครหน้าไหนอย่าเอางานมาให้ทำ บอกเลยว่า แพรวพรรณไม่ทำ!!!!
"แพรวพรรณ"
"ขา... มีอะไรให้แพรวรับใช้คะ" แพรวพรรณจิบปากจิบคอยิ้มฉอเลาะ ทำเสียงอ่อนเสียงหวานหันไปมองคนเรียก สบตาหลับตาปิ๊ง ๆๆๆ ให้ ถ้าเลียแข้งเลียขาได้เลียไปแล้ว เผื่อได้เลื่อนตำแหน่งกับเขาบ้าง
"จัดการเขียนรายงานการประชุมให้ผมด้วย เอาตอนนี้นะ ไม่ได้เอาชาติหน้า"
"ได้ค่ะ! รูดปรื๊ดรูดปรื๊ดเลยค่ะ รอสามสิบนาทีค่ะ"
"ดี! งั้นทำเลย" คนสั่งเดินหายเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว แพรวพรรณก็ถอนหายใจ รีบพิมพ์รายงานการประชุมตามคำสั่งทันที ฝากไว้ก่อนเถอะงาน! ตอนนี้ภายในใจร้อนเป็นไฟสุมทรวง อุตส่าห์ว่าจะไม่ทำงานประชดวันแห่งความรักแล้วเชียว
ตอนเที่ยงถึงเวลาพักทานข้าว แพรวพรรณทำหน้ามุ่ย ไม่อยากไปทานข้าวกับปกรณ์ อิจฉาคนได้ดอกไม้ ได้ตุ๊กตา ได้อะไรก็แล้วแต่ที่มันสามารถทำให้คนไม่ได้ตาร้อนไปด้วย กลัวทนความอิจฉาไม่ได้แล้วกระโดดงับคอคนอื่น
"สวย... แกอย่าเสียใจไปเลย แกต้องทำใจนะว่าแกหมดโปรแล้วอะไรงี้ ดูอย่างฉันสิ คุณทดไม่มีวันหมดโปรแน่นอน" ปกรณ์ปลอบใจเธอ สาวเจ้ากลอกตามองท้องฟ้าจนตาจะถลนออกมาจากเบ้าอยู่แล้ว 'ใช่ซี้! คนได้ก็พูดได้หนิ' บางทีแพรวพรรณก็คิดว่า การไม่ได้รับคำปลอบใจเลย อาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดก็ได้ "ปะกินข้าว ในฐาแนะ"
"ฐานะ"
"เออ! ฐานะวันนี้เป็นวันแห่งความรัก และฉันก็รักแกเหมือนน้องเหมือนุ่งสวย ฉันเลี้ยงเอง" ปกรณ์เพื่อนสาวประเภทสองของเธอพูดทั้งโน้มตัวของเธอมากอด เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอเลยล่ะ เล่นกินเที่ยวด้วยกันเสมอ
"แต่แพรวรักพี่กรณ์เยี่ยงผัว"
"ตบปากตัวเองตามอายุของแกเดี๋ยวนี้ มาว่าฉันเป็นผัวได้ไง ฉันเป็นเมียคุณทดนะยะ" ชายร่างหนาล่ำบึกกล่าว "จะทานมั้ยข้าวมื้อเที่ยงเนี่ย จะเลี้ยงให้ว่อง ๆ"
"จริงนะ!"
"เอ้าจริงสิ"
"แน่นะ"
"เอ้าแน่สิ โอ้ย!!! นังสวย" ปกรณ์เอ็ดตะโรที่เล่นไม่เลิก ทว่าพวกเธอก็หัวเราะให้กัน แพรวพรรณตาลุกวาว ถึงวันนี้ไม่ได้ช่อดอกไม้ แต่ได้กินข้าวฟรีหนึ่งมื้อก็เอา ในใจก็ยังลุ้นว่าจะมีแบบปีที่แล้วไหม พอนึกถึงก็แอบยิ้มเจื่อน ๆ แบบปลงและทำใจคนเดียว คงจะหมดโปรอย่างปกรณ์ว่า จากนั้นพวกเธอสองคนจึงไปทานข้าวกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวไก่
หลังทานมื้อเที่ยงเสร็จ พวกเธอสองคนก็กลับมาที่ออฟฟิศ รปภ. หน้าออฟฟิศเห็นเธอเดินมาก็กวักมือเรียกให้เข้าไปหา 'แฟนไม่ให้ ลุ่งหล่าม รปภ.ให้ก็เอาวะ' แพรวพรรณนึก ก่อนจะรีบเดินดุ่ม ๆ แซงปกรณ์ไปที่ป้อมยาม
"อ่ะ มีคนฝากมาให้คุณแพรวพรรณครับ" รปภ.ว่า พร้อมยื่นดอกกุหลาบหนึ่งดอกให้เธอ แพรวพรรณยิ้มหน้าบาน ตื่นเต้น นึกว่าปีนี้จะไม่มีเสียแล้ว ทำใจแล้วแท้ ๆ ว่าปีนี้คงไม่มี เธอรับดอกไม้จาก รปภ. มา มีการ์ดเขียนให้ด้วย
'ให้... ที่เหลือรอรับชุดใหญ่ไฟกะพริบที่ห้องนะจ๊ะ from ชู้ของเธอทูลหัว'
แพรวพรรณหัวเราะพอใจ ก่อนจะด่าเจ้าของการ์ดเบา ๆ ด้วยความรัก 'บักปอบ!' ปกรณ์กำลังจะเดินมาดูว่าใครส่งมาให้ เธอรีบดึงการ์ดออกไม่ให้เพื่อนรุ่นพี่เห็น "นี่ไง ได้แล้ว" สาวเจ้าชูดอกกุหลาบให้เพื่อนดู "พี่กรณ์ แพรวขอหนึ่งชั่วโมง เดี๋ยวแพรวมา ขอเลทหนึ่งชั่วโมง"
"อี่สวยแกต้องบอกฉันมาก่อน ว่าหนึ่งชั่วโมงแกจะไปไหน"
"สามสิบนาที!" แพรวพรรณต่อเวลาลง "เอาแค่สามสิบนาทีพอ แลกกับการที่แพรวจะไม่บอกพี่กรณ์ว่าแพรวจะไปไหน" ไม่รอฟังคำตอบแพรวพรรณก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังรถของตนและขับออกไป
แพรวพรรณซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ไว้แล้ว แต่ไม่ยอมให้เพราะอยากรู้ว่าปีนี้จะยังเหมือนเดิมไหม สุดท้ายคำตอบก็ยังเหมือนเดิม และเธอก็ยังเหมือนเดิมเช่นกัน แพรวพรรณขับรถไปยังที่ทำงานของแฟนหนุ่ม มาถึงสาวเจ้าก็ปรี่เข้าไปหาเพื่อนของแฟน เพราะโทรนัดไว้แล้ว และได้ฝากดอกกุหลาบไปกับเขา โดยมีการ์ดเขียนไว้เหมือนกัน
'คืนนี้จะเอาชุดอะไรดี พยาบาล หมอ ตำรวจ นักเรียน นักศึกษา ครู นักบิน อาหมวย from เมียน้อยของเธอ'
จากนั้นเธอก็กลับมาทำงาน พอมาถึงก็เห็นไลน์ของแฟนส่งข้อความมารัว ๆ แพรวพรรณเปิดอ่านทั้งหัวเราะ
"พวกเขาล้อฉานนนนนนนนนนนน"
แพรวพรรณไม่ตอบไลน์กลับไป เอาแต่นั่งหัวล่อข้อความที่ได้อ่าน เพราะทราบอยู่แล้วว่า เพื่อนต้องอ่านก่อนแฟนแน่นอน...
จากหงุดหงิดจะกินหัวเพื่อนร่วมงานเสียให้ได้ แพรวพรรณก็อารมณ์ดีขึ้นทันตาเห็น ลั่นล้ารับทำงานให้ทุกคน อารมณ์ดีที่สุด ใครมีปัญหาอะไร แพรวพรรณจัดการให้หมด แพรวพรรณตอนบ่ายต่างกับแพรวพรรณตอนเช้านัก คนที่ประสาทจะเสียไปด้วยเห็นจะเป็นปกรณ์ ทว่าเธอก็มองเพื่อนรุ่นพี่คนนี้ด้วยสายตาแห่งความเอ็นดู
...และแล้วปีนี้ก็ยังเหมือนเดิม เหมือนทุก ๆ ปีที่ผ่านมา ไม่ต้องหวานแค่ยังเหมือนเดิมก็พอ...
(จบ)
วาเลนไทน์
Chalun Ch
14 กุมภาพันธ์มันคือวันอะไรเหรอ ทำไมตามร้านรวงต่าง ๆ ถึงพากันขายช่อดอกไม้ ดอกกุหลาบ การ์ด ตุ๊กตา และอื่น ๆ อีกมากมายที่เอ่ยออกมาไม่หมด 'อุปทานหมู่หรือไง' แพรวพรรณบ่น นึกถึงวันนี้ที่บรรยากาศมันดูแปลกตาไปกว่าทุกวัน หัวเราะหึหึในลำคอ
"เช๊อะ! ก็แค่วันที่ 14 กุมภาพันธ์ มันวิเศษตรงไหน" สาวร่างบาง ผมยาวดำขลับ มีการดัดเป็นลอนสวยงาม สวมแว่นสายตาหนาเตอะ หล่อนนั่งบ่นอุบอิบให้กับวันนี้อยู่คนเดียวที่โต๊ะทำงาน
แพรวพรรณเป็นสาวไม่โสดที่อิจฉาคนมีคู่มาก ชีวิตคู่ของเธอแทบไม่ต่างไปจากคนโสดเท่าไหร่นัก เพราะต่างคนต่างทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาให้กันเหมือนช่วงปั๊ปปี้เลิฟ เธอนั่งมองพนักงานรุ่นน้อง รุ่นพี่ รุ่นเดียวกันถือช่อดอกไม้เข้ามาในออฟฟิศแทบจะทุกคน
บ้างก็ได้เป็นช่อใหญ่ บ้างก็ได้เป็นดอกเดี่ยว ๆ นอกจากดอกไม้ที่บานสะพรั่งแล้ว ก็หน้าคนถือดอกไม้นั่นแหละ บานยิ่งกว่าเป็นสองเท่า แพรวพรรณทำหน้าหงิกให้กับคนที่เดินผ่านโต๊ะทำงานของตน
"โอ้ย!!! ตายแล้วแต่ละคน มีดอกม้งดอกไม้ติดมือมาทำงาน นี่จะไปเยี่ยมญาติกันเหรอจ๊ะ" แพรวพรรณถามประชด ทว่าเป็นไปในทางขำขัน เนื่องจากทุกคนในออฟฟิศสนิทกันมาก รักกันอย่างกับพี่น้อง แนวกาสะลองกับช้องปีบน่ะ เอื้อยอ้ายก็เข้าที แพรวพรรณพูดเมื่อเห็นปกรณ์เพื่อนรุ่นพี่ เดินนวยนาดถือช่อดอกไม้เข้ามา แถมยังยกอวดคนนั้นคนนี้อีก คนไม่ได้ดอกไม้มันอิจฉานัก
"นี่นังแม่มด นังขี้อิจฉา แฟนฉันให้มายะ วันวาเลนไทน์น่ะรู้จักมั้ย ไหนดอกไม้ของแก ผัวให้มาหรือเปล่า" ปกรณ์สาวประเภทสองที่ยังคงแต่งตัวเป็นผู้ชาย แถมยังมีซิกแพคและกล้ามล่ำบึก ทำให้สาว ๆ กรี๊ดแตกมาหลายคน ที่มองผิด! เลยต้องกรี๊ดแตกเพราะรู้ว่าเป็นตุ๊ด
"หื้อ!!!!" อยู่ดี ๆ แพรวพรรณก็ร้องไห้ออกมาซะอย่างนั้น ทำให้ปกรณ์เลิ่กลั่กเพราะทำอะไรไม่ถูก หันลีหันขวงว่าจะเอาอย่างไรดี วางช่อดอกไม้ไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วถามเธอว่าเป็นอะไร "หื้อ!!!!" แพรวพรรณร้องหนักกว่าเดิม
"อี่สวยแกเป็นอะไร ใครทำอะไร" ปกรณ์ถาม หน้าเด๋อด๋าเพราะทำอะไรไม่ถูก ที่จู่ ๆ เพื่อนรุ่นน้องก็ร้องไห้จ้าออกมาดื้อ ๆ แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"แพรวอิจฉาพี่กรณ์ แพรวไม่ได้ดอกไม้เลย เอามาแบ่งแพรวเดี๋ยวนี้เลยนะ" แพรวพรรณตอบ จากร้องไห้อยู่ก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะ หัวเราะตนเองกับปกรณ์ พวกเธอสองคนสนิทกันมาก
"โถ!!! อี่บ้า! ฉันก็นึกว่าเป็นอะไร" ปกรณ์เอ็ด "ไม่ได้หรอก คุณทดแฟนฉันให้มา" สาวประเภทสองพูดทั้งรอยยิ้ม หวงไม่ยอมแบ่งให้เธอ แพรวพรรณก็ยิ้มตาม เพราะเคยเจอคุณทดมาบ้างแล้ว ทั้งคู่เป็นคู่รักที่หวานแหววมาก "อ่ะแกเอาสติ๊กเกอร์ไปเลย ถ้าอยากได้ดอกไม้ก็บอกสามีสิยะหล่อน มาแย่งฉันทำไม" ปกรณ์พูดแล้วก็หยิบสติ๊กเกอร์รูปหัวใจทั้งแผงให้เธอ
แพรวพรรณเบะปาก กลองตามองเพดานนิดหน่อย เมื่อนึกถึงแฟน ก่อนจะเดินเอาสติ๊กเกอร์รูปหัวใจที่ปกรณ์ให้ นำไปแปะให้กับทุกคน วันนี้ในออฟฟิศก็จะครึกครื้นกว่าวันไหน ๆ เมื่อวานยังเคร่งเครียดกับงานที่ถูกชวดไปอยู่เลย แต่มาวันนี้... 'อุปทานหมู่เห็น ๆ' ก็แค่วันธรรมดา ที่สังคมกำหนดให้มันพิเศษเท่านั้นแหละ 'ชิ! ใครได้ดอกไม้สาธุขอให้นอนไม่หลับคืนนี้ ไม่ต้องนอนกันเลย หึหึ' แพรวพรรณสาปแช่ง สายตาวาววับ จ้องมองคนที่ถือดอกไม้
พอทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ แต่ยังไม่สงบสุขเหมือนทุกวัน ทว่าก็ยังดีกว่าเมื่อเช้า แพรวพรรณกลับมาที่โต๊ะทำงาน หลังจากเดินแปะสติ๊กเกอร์ให้กับทุกคนจนครบในแผนก นั่งทำงานไปนึกถึงอะไรบางอย่างไป ลุ้นว่าปีนี้จะมีเหมือนเดิมไหมนะ... แล้วเธอเองจะทำเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า... ทว่าพอนึกถึงคำพูดของบางคนเมื่อคืน
'อะไรนะ! เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เงินเดือนก็เอาไปหมด ให้เงินเราไปทำงานวันละร้อย ยังจะอยากได้ของขวัญวันวาเลนไทน์ ฝันไปเถอะ'
'อ้าว! ตัวเองก็รู้จักเก็บบ้างสิ ร้อยนึงก็เก็บห้าสิบ กินห้าสิบก็ได้แล้วมั้ย ตัวเองไม่รักเค้า'
'เอ้า!' เธอเห็นสายตาที่มองมาอย่างอาฆาตมาก แต่เธอไม่สน
พอนึกถึงเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อคืนแพรวพรรณก็เบะปากอีก 'ไม่สมควร! ไม่สมควรต้องได้รับ ชิ' จากนั้นก็ทำงานของตนต่อ มองไปทางไหนก็เจอแต่ช่อดอกกุหลาบ ไม่ว่าจะด้านหน้า ด้านหลัง ด้านซ้าย ด้านขวา ตั้งแต่ รปภ. ยันผู้จัดการ ทุกคนได้ดอกไม้กันหมด ยกเว้นเธอ! หึหึ
ยิ่งนึกก็ยิ่งแค้น ยิ่งแค้นก็ยิ่งสูน ยิ่งสูนก็ยิ่งน้อยใจ ไม่ต้องกินข้าวกันเลยนะเย็นนี้สำหรับคนที่ได้ชื่อว่าแฟน ส่วนคนในออฟฟิศใครที่ได้ดอกไม้ อย่าหวังว่าแพรวพรรณจะเซ็นต์ลายเซ็นต์ให้ หากมีอะไรต้องเซ็นต์ ถ้ามีงานต้องส่งแพรวพรรณจะไม่ส่ง เอาเป็นว่าวันนี้แพรวพรรณจะไม่ทำงาน เอาซี้!! หึหึ
เคยได้ยินคำนี้มั้ย แพ้แล้วพาล แต่วันนี้สำหรับแพรวพรรณ 'ไม่ได้ดอกไม้แล้วพาล' เหอะเหอะ ใครหน้าไหนอย่าเอางานมาให้ทำ บอกเลยว่า แพรวพรรณไม่ทำ!!!!
"แพรวพรรณ"
"ขา... มีอะไรให้แพรวรับใช้คะ" แพรวพรรณจิบปากจิบคอยิ้มฉอเลาะ ทำเสียงอ่อนเสียงหวานหันไปมองคนเรียก สบตาหลับตาปิ๊ง ๆๆๆ ให้ ถ้าเลียแข้งเลียขาได้เลียไปแล้ว เผื่อได้เลื่อนตำแหน่งกับเขาบ้าง
"จัดการเขียนรายงานการประชุมให้ผมด้วย เอาตอนนี้นะ ไม่ได้เอาชาติหน้า"
"ได้ค่ะ! รูดปรื๊ดรูดปรื๊ดเลยค่ะ รอสามสิบนาทีค่ะ"
"ดี! งั้นทำเลย" คนสั่งเดินหายเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว แพรวพรรณก็ถอนหายใจ รีบพิมพ์รายงานการประชุมตามคำสั่งทันที ฝากไว้ก่อนเถอะงาน! ตอนนี้ภายในใจร้อนเป็นไฟสุมทรวง อุตส่าห์ว่าจะไม่ทำงานประชดวันแห่งความรักแล้วเชียว
ตอนเที่ยงถึงเวลาพักทานข้าว แพรวพรรณทำหน้ามุ่ย ไม่อยากไปทานข้าวกับปกรณ์ อิจฉาคนได้ดอกไม้ ได้ตุ๊กตา ได้อะไรก็แล้วแต่ที่มันสามารถทำให้คนไม่ได้ตาร้อนไปด้วย กลัวทนความอิจฉาไม่ได้แล้วกระโดดงับคอคนอื่น
"สวย... แกอย่าเสียใจไปเลย แกต้องทำใจนะว่าแกหมดโปรแล้วอะไรงี้ ดูอย่างฉันสิ คุณทดไม่มีวันหมดโปรแน่นอน" ปกรณ์ปลอบใจเธอ สาวเจ้ากลอกตามองท้องฟ้าจนตาจะถลนออกมาจากเบ้าอยู่แล้ว 'ใช่ซี้! คนได้ก็พูดได้หนิ' บางทีแพรวพรรณก็คิดว่า การไม่ได้รับคำปลอบใจเลย อาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดก็ได้ "ปะกินข้าว ในฐาแนะ"
"ฐานะ"
"เออ! ฐานะวันนี้เป็นวันแห่งความรัก และฉันก็รักแกเหมือนน้องเหมือนุ่งสวย ฉันเลี้ยงเอง" ปกรณ์เพื่อนสาวประเภทสองของเธอพูดทั้งโน้มตัวของเธอมากอด เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอเลยล่ะ เล่นกินเที่ยวด้วยกันเสมอ
"แต่แพรวรักพี่กรณ์เยี่ยงผัว"
"ตบปากตัวเองตามอายุของแกเดี๋ยวนี้ มาว่าฉันเป็นผัวได้ไง ฉันเป็นเมียคุณทดนะยะ" ชายร่างหนาล่ำบึกกล่าว "จะทานมั้ยข้าวมื้อเที่ยงเนี่ย จะเลี้ยงให้ว่อง ๆ"
"จริงนะ!"
"เอ้าจริงสิ"
"แน่นะ"
"เอ้าแน่สิ โอ้ย!!! นังสวย" ปกรณ์เอ็ดตะโรที่เล่นไม่เลิก ทว่าพวกเธอก็หัวเราะให้กัน แพรวพรรณตาลุกวาว ถึงวันนี้ไม่ได้ช่อดอกไม้ แต่ได้กินข้าวฟรีหนึ่งมื้อก็เอา ในใจก็ยังลุ้นว่าจะมีแบบปีที่แล้วไหม พอนึกถึงก็แอบยิ้มเจื่อน ๆ แบบปลงและทำใจคนเดียว คงจะหมดโปรอย่างปกรณ์ว่า จากนั้นพวกเธอสองคนจึงไปทานข้าวกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวไก่
หลังทานมื้อเที่ยงเสร็จ พวกเธอสองคนก็กลับมาที่ออฟฟิศ รปภ. หน้าออฟฟิศเห็นเธอเดินมาก็กวักมือเรียกให้เข้าไปหา 'แฟนไม่ให้ ลุ่งหล่าม รปภ.ให้ก็เอาวะ' แพรวพรรณนึก ก่อนจะรีบเดินดุ่ม ๆ แซงปกรณ์ไปที่ป้อมยาม
"อ่ะ มีคนฝากมาให้คุณแพรวพรรณครับ" รปภ.ว่า พร้อมยื่นดอกกุหลาบหนึ่งดอกให้เธอ แพรวพรรณยิ้มหน้าบาน ตื่นเต้น นึกว่าปีนี้จะไม่มีเสียแล้ว ทำใจแล้วแท้ ๆ ว่าปีนี้คงไม่มี เธอรับดอกไม้จาก รปภ. มา มีการ์ดเขียนให้ด้วย
'ให้... ที่เหลือรอรับชุดใหญ่ไฟกะพริบที่ห้องนะจ๊ะ from ชู้ของเธอทูลหัว'
แพรวพรรณหัวเราะพอใจ ก่อนจะด่าเจ้าของการ์ดเบา ๆ ด้วยความรัก 'บักปอบ!' ปกรณ์กำลังจะเดินมาดูว่าใครส่งมาให้ เธอรีบดึงการ์ดออกไม่ให้เพื่อนรุ่นพี่เห็น "นี่ไง ได้แล้ว" สาวเจ้าชูดอกกุหลาบให้เพื่อนดู "พี่กรณ์ แพรวขอหนึ่งชั่วโมง เดี๋ยวแพรวมา ขอเลทหนึ่งชั่วโมง"
"อี่สวยแกต้องบอกฉันมาก่อน ว่าหนึ่งชั่วโมงแกจะไปไหน"
"สามสิบนาที!" แพรวพรรณต่อเวลาลง "เอาแค่สามสิบนาทีพอ แลกกับการที่แพรวจะไม่บอกพี่กรณ์ว่าแพรวจะไปไหน" ไม่รอฟังคำตอบแพรวพรรณก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังรถของตนและขับออกไป
แพรวพรรณซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ไว้แล้ว แต่ไม่ยอมให้เพราะอยากรู้ว่าปีนี้จะยังเหมือนเดิมไหม สุดท้ายคำตอบก็ยังเหมือนเดิม และเธอก็ยังเหมือนเดิมเช่นกัน แพรวพรรณขับรถไปยังที่ทำงานของแฟนหนุ่ม มาถึงสาวเจ้าก็ปรี่เข้าไปหาเพื่อนของแฟน เพราะโทรนัดไว้แล้ว และได้ฝากดอกกุหลาบไปกับเขา โดยมีการ์ดเขียนไว้เหมือนกัน
'คืนนี้จะเอาชุดอะไรดี พยาบาล หมอ ตำรวจ นักเรียน นักศึกษา ครู นักบิน อาหมวย from เมียน้อยของเธอ'
จากนั้นเธอก็กลับมาทำงาน พอมาถึงก็เห็นไลน์ของแฟนส่งข้อความมารัว ๆ แพรวพรรณเปิดอ่านทั้งหัวเราะ
"พวกเขาล้อฉานนนนนนนนนนนน"
แพรวพรรณไม่ตอบไลน์กลับไป เอาแต่นั่งหัวล่อข้อความที่ได้อ่าน เพราะทราบอยู่แล้วว่า เพื่อนต้องอ่านก่อนแฟนแน่นอน...
จากหงุดหงิดจะกินหัวเพื่อนร่วมงานเสียให้ได้ แพรวพรรณก็อารมณ์ดีขึ้นทันตาเห็น ลั่นล้ารับทำงานให้ทุกคน อารมณ์ดีที่สุด ใครมีปัญหาอะไร แพรวพรรณจัดการให้หมด แพรวพรรณตอนบ่ายต่างกับแพรวพรรณตอนเช้านัก คนที่ประสาทจะเสียไปด้วยเห็นจะเป็นปกรณ์ ทว่าเธอก็มองเพื่อนรุ่นพี่คนนี้ด้วยสายตาแห่งความเอ็นดู
...และแล้วปีนี้ก็ยังเหมือนเดิม เหมือนทุก ๆ ปีที่ผ่านมา ไม่ต้องหวานแค่ยังเหมือนเดิมก็พอ...
(จบ)