อยากลาออกจากงาน ไม่มีงานรองรับ เงินเก็บมีนิดเดียว

เราเป็นพนง.ออฟฟิต งานเยอะมากอยากจะลาออกมาหลายรอบแล้ว รู้สึกท้อ ทำงานจันทร์ - เสาร์ บางวันรู้สึกแย่มากๆ ที่ต้องนั่งทำงานดึกๆ คนเดียว ทำงานไปร้องไห้ไป เหนื่อยมากๆ รู้สึกสิ้นหวังจนไม่อยากอยู่แล้ว

เงินเดือน ตอนนี้ 22,000 มีค่าเดินทาง/อาหารอีกเดือนละประมาณ 1,500 เฉลียต่อเดือนจะได้เงินอยู่ที่ 23,500.- แต่งานที่ทำตอนนี้หนักมากๆ เมื่อก่อนมีเพื่อนร่วมงานหลายคน แต่ก็อยู่ไม่ได้เพราะที่นี่ดูไม่มีอนาคตเลยค่ะ โบนัสก็ได้ช้า ข้ามปีไปจนถึงค่อนปีต่อมาถึงจะได้ แล้วก็ผลัดไปเรื่อยๆ เราทำงานมาเกือบ 5 ปี แต่ได้โบนัสเพียง 3 ปี ปีละ 1 เท่าของเงินเดือนในตอนนั้น เพราะที่ทำงานเลื่อนจ่ายออกไปหลายเดือนทุกปีไม่ตรงตามกำหนด
เราได้ปรับเงินเดือนทุกปี แต่เพื่อนร่วมงานบางคนได้ปรับครั้งเดียวตอนผ่านโปรฯ เลยไม่มีใครอยู่ได้นาน ในใจเราก็ไม่รู้ว่าปีนี้หรือปีไหนในอนาคตจะไม่ปรับให้ เพราะบางคนอยู่มาเกือบ 10 ปี ปรับให้แค่ 2-3 ครั้ง ตอนนี้ที่ทำงานเราคนลาออกกันไปเยอะมาก เหลือทำงานที่แผนกแค่ 2 คนรวมตัวเราด้วย จากตอนแรก 5 คน งานตอนนี้หนักมากๆ และเราก็ทำไม่ทัน เวลางานเริ่ม 8 โมงครึ่ง แต่กลับ 3-4 ทุ่ม ไม่มีโอที เราเหนื่อยมากๆ 

2 ปีหลังที่ผ่านมาเรามีงานเสริมเป็นเจ้าของเพจขายของมือสอง ของสะสม และรับพรีออเดอร์สินค้ามือหนึ่งค่ะ เมื่อก่อนที่งานไม่เยอะเราก็มีเวลาลงของขาย รายได้จะมากกว่าเงินเดือน 2-3 เท่า อยู่ที่ความขยัน หักคชจ.แล้วจะได้กำไรประมาณครึ่งนึงของราคาขาย แค่พอช่วงครึ่งปีหลังของปี 64 จนถึงตอนนี้งานหนักมากจนเราไม่ค่อยมีเวลาขายของ ลงของบ้างแต่ไม่ถี่เท่าเมื่อก่อนรายได้เหลือเดือนละ 5,000-15,000 กำไรครึ่งๆ เหมือนเดิม ด้วยความที่เราทำงานหนัก เลิกงานกลับถึงห้อง 4-5 ทุ่มแล้วเราต้องนั่งแพ็คของต่อกว่าจะได้นอน ตี 2-3 หกโมงเช้าตื่นไปทำงาน เป็นแบบนี้ จันทร์ - เสาร์ เหนื่อยมากๆ และนอนน้อยมากๆ วันละประมาณ 4 ช.ม. เป็นแบบนี้มาหลายเดือนมากแล้ว เราก็ไม่รู้ว่าเราพาตัวเองออกไปทำงานได้ยังไงอดนานขนาดนี้ บางวันนอนตีห้า ตื่น 7 โมงไปทำงานต่อ วิญญาณแทบจะออกจากร่าง เจ็บตามาก แต่ก็คิดว่าสู้เพื่อเงิน และเรารู้สึกว่าพักหลังๆ ที่งานเยอะขนาดนัเราเริ่มนั่งพูดกับตัวเองคนเดียวพูดแบบโต้ตอบไปมา รู้สึกว่าไม่ปกติเลยค่ะ สุขภาพจิตไม่โอเค

และเหตุที่เราตัดสินใจอยากลาออกปุบปับเลยคือคำพูดของหัวหน้าค่ะ เราบอกเขาว่าเราทำงานไม่ทัน สิ่งที่หัวหน้าตอบกลับมาคือ เธอตัองทำทุกย่างพร้อมกันให้ได้ แล้วเขาก็เดินออกไป เราฟังแบบนั้นแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ นั่งร้องไห้เพราะรู้สึกเครียดมาก และท้อไปหมด ในใจคือคิดแล้วว่า งั้นก็หาคนที่ทำทันมาทำแทนแล้วกัน อยากจะเดินกลับบ้านออกไปดื้อๆ เลย

เราอยากจะลาออกเลยแต่ไม่ได้หางานออฟฟิตรองรับไว้เพราะความที่งานหนักมาก ถ้าลาไปไหนคือกลับมาทำงานต่อไม่ทัน และด้วยความที่งานเสริมเรารายได้น้อยลงก็กลัวว่าถ้าลาออกมาจริงๆ จะได้เงินน้อยไม่พอใช้ ตอนนี้ลังเลมากๆ ว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี เพราะคนที่บ้านและแฟน อยากให้กลับไปทำงานออฟฟิตค่ะ เพราะมั่นคงกว่า แต่ใจเราชอบขายของนะคะเพราะมันไม่เครียด ไม่ตัองทำงานแข่งกับเวลา แต่ไม่มั่นใจเรื่องรายได้เลย

---