ที่จริงเราอยากจะเปิดเผยความเจ็บปวดของตัวเองนะแต่เราไม่มีความมั่นใจที่จะบอกคนที่สนิกด้วย เราก็เลยมาบ่นที่ใครๆก็ไม่รู้จักเรา เข้าเรื่องเลยดีกว่าคือเอาจริงนะเห็นคนที่ร่าเริงสดใสทำอะไรก็ยิ้มดูมีความสุขตลอดเวลาคือก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความรู้สึกเครียดนะเราก็เป็นคนนึงที่นิสัยแบบนี้เราเป็นคนใจดีปฏิเสธก็ไม่เป็นคือมันเป็นจุดอ่อนที่คนทั่วไปเขาจะไม่คิดกันคงจะเป็นแค่นิสัยอะไรแบบนี้คือมันมีคนแบบนี้อยู่จริงๆนะเราก็เป็นคือเราไม่อยากจะเป็นแบบนี้เลยมันโคตรกดดันเลยมันเป็นอะไรที่เครียดมากแต่มันเครียดแบบหัวจะระเบิดก็คนที่ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่นเลยอยากทำอะไรก็ทำแบบเนี้ยคือแบบไม่หยุดสักทีเราอยากจะสู่กลับนะแต่เราก็กลัวว่าเพื่อนมันจะเจ็บเราก็เลยปล่อยให้เขาทำไปเราก็ตามน้ำไปเรื่อยๆเราก็รู้สึกไม่สบายใจนะแต่เพื่อให้เพื่อนสนุกเราก็ต้องยอมโดนทุกไปเรื่อยจนกว่าเราจะเป็นอิสระตอนอยู่กับพ่อแม่ก็ดูปกตินะแต่เราไม่ชอบที่เวลาพ่อแม่เราบอกเรื่องที่เราไม่อยากให้ใครรู้ไปบอกญาติเราจะพูดอย่างไงดีคือเราเสียใจอ่ะเราบอกแค่พ่อแม่ไม่ได้อยากบอกคนอื่นถึงจะเป็นเรื่องที่ประสบความสำเร็จก็เถอะแล้วก็เรามีเพื่อนคนนึงที่ชอบคนน่าตาดีใครน่าตาดีก็จะเขินตัวบินเลยไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายเราก็เข้าใจนะว่าเขาก็น่าตาดีจริงแหละแต่เรื่องที่ไม่สบายใจก็คือไปนินทาคนที่เขาพิการคือเราก็ไม่เข้าใจนะว่าคนพิการน่าตาไม่ดีอย่างไงหรือไม่ใช่ที่น่าตาคือเพื่อนเราจะชอบไปนินทาแบบดังๆให้เขาได้ยินเราเคยคิดในใจนะว่าถ้าเราเป็นเขาเราคงรู้สึกแย่มากๆแต่ก็ต้องทำเป็นไม่ได้ยินเราไม่รู้หลอกนะว่าเวลาเขาอยู่คนเดียวเขาร้องไห้หรือป่าวเราก็อยากจะช่วยเขานะแต่เรากลัวว่าจะโดนนินทาจากเพื่อนเราแล้วเพื่อนเราก็ไม่อยากสนิกกับเราอีกเราก็เลยตามน้ำไปคือเราไม่เคยเจอคนดีๆเลยก็ได้หรือเราเคยเจอแล้วแต่เราจำแต่สิ่งแย่ๆหรือป่าวบ่นมาเยอะแล้วเรากลัวว่าคนอ่านจะเบื่อพอแค่นี้ก่อนก็ได้เราหวังว่าทุกคนจะเข้าใจเรานะเพราะมีคนที่บอกว่าเข้าใจเราแต่ก็ไม่ได้เข้าใจเราเลยถ้าไม่เข้าใจอะไรก็ขอโทษด้วยนะค่ะ