ตอนนี้คือทั้งเครียด ท้อก็ท้อ เหนื่อยมาก จะทำอะไรก็รู้สึกหน่วงตลอด ไม่อยากไปโรงเรียน เครียดมาก เพื่อนก็ดูจะไม่โอเคกับเราเท่าไร โฮมรูมยิ่งแล้วใหญ่ไม่โอเคมากๆ มันแบบบอกไม่ถูก คือการกระทำของเขามันแบบเป็นใครก็น้อยใจอ่ะ สนใจดูแลเด็กอยู่แค่กลุ่มๆเดียว ชีวิตเราตอนนี้คือเหนื่อย ไม่อยากออกไปไหนด้วยซ้ำอ่ะ ไม่อยากเจอหน้าใครเลยที่รู้จัก เพราะชอบรู้สึกไปเองมั้งว่าเขาไม่ชอบเรา ไม่อยากเจอหน้าเรา จากที่เล่ามาหลายคนคงคิดในใจว่าพ่อแม่เหนื่อยว่าเรามามากมายท่านไม่เคยบ่นเลย ตรงนั้นเราเข้าใจเว้ย แต่อยากให้เข้าใจและเเยกแยะนิดนึงว่าเหนื่อยที่เรารู้สึก มันคนละแบบกันอ่ะ เราจะทนอยู่กับความเครียดแบบนี้ได้จริงๆอ่อวะ ลองพยายามมาหลายวิธีเเล้วที่จะลืมมันไปอ่ะ ใครมีวิธีช่วยบอกหน่อยละกัน หรือเราจะเป็นซึมเศร้าวะ ใครรู้ก็ช่วยบอกวิธีหน่อยนะ เป็นแบบนี้มา 5 ปีแล้วอ่ะ มันอึดอัดจนทนไม่ได้แล้วจริงๆ