เมื่อไหร่ญาติจะหายไปซะที

ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่อยากทำอะไรที่ชอบแล้วญาติไม่เคยเข้ามาก้าวก่าย ซื้อหนังสือไม่ว่าจะหนังสืออะไรก็บอกไร้สาระ ให้เรียนให้อ่านแค่หนังสือจากรร. อยากซื้อของให้ตัวเองก็โดนดุ ทั้งๆเงินก็เงินเรา เลี้ยงแมวก็ห้าม เลี้ยงอะไรก็ห้าม บอกว่าเป็นภาระไม่ให้เลี้ยง  อยากทำอะไรก็โดนหัวเราะอยากเป็นนักร้องก็โดนหัวเราะเป็นเชฟก็โดนดูถูก ทั้งที่กล่าวมาทั้งหมดญาติไม่เคยเลี้ยงดู ส่งเสียเงินให้สักบาท มีแค่เงินที่ให้ตามเทศกาลต่างๆแค่ครั้งละไม่กี่บาทแต่กลับทำตัวเหมือนเจ้าชีวิต บ้านก็บ้านเราเขาไม่ได้มาอยู่ด้วย ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสีย แต่จะทำอะไรเขาก็เข้ามาวุ่นวายตลอด จนเราทำอะไรแบบที่อยากทำไม่ได้ ต้องอยู่ในขอบเขตเขา เรามีแค่แม่กับพี่ พี่สาวเราปกป้องเราเต็มที่ แต่แม่กลับไม่กล้าสู้พวกเขาเลย เพราะพวกเขาเป็นพี่สาวพี่ชายของแม่ เราเหนื่อยมากเลย เราอึดอัด กับการใช้ชีวิตงี้ บางครั้งแค่อยากจะออกไปให้ไกลจากจุดๆนี้ให้มากที่สุด จนวันนึงที่แม่บอกว่าถ้าพวกเขาไม่อยู่แล้วเราจะทำอะไรก็ได้ เราโคตรอยากหยิบปืนมายิงไอคนพวกนั้นให้ตายๆไปให้หมดอ่ะ เราพยายามไม่ยุ่งไม่คุยกับพวกเขาแต่พวกเขากลับยิ่งมาวุ่นวายกับชีวิตเรามากกว่าเดิม สิ่งที่เขาเข้ามาวุ่นวายเราสัมผัสไม่ได้ถึงความเป็นห่วง เขาแค่อยากกด ให้เราอยู่ล่างเขา ฟังเขาทุกอย่าง ถึงเราจะไม่ฟัง แต่แม่เราฟังทำไงได้ล่ะ อ่านละมันวกไปวนมาก็ขอโทษนะ เราไม่รู้จะเริ่มจากอะไรแค่อยากระบายบางสิ่งบางอย่างออกไปบ้าง แต่มันมีอีกเยอะเลยที่ระบายไม่ได้