ตามนั้นเลยค่ะ  เราถูกแม่ตำหนิและดูถูกจากสายที่เราเลือกเรียนต่อปริญญาตรี เราเสียใจมาก เราร้องให้หนักมากๆ ปกติเราจะกลั้นมันไว้ได้แต่ครั้งนี้มันควบคุมไม่ได้เลย แล้วช่วงก่อนนี้เรามีอาการโมโหร้ายมากๆค่ะ  แล้วพอเราถูกเค้นนานๆเข้า เรามีอาการสั่นค่ะ มือสั่นและชาไปเลย  รู้สึกว่าในหัวมันเบลอ แล้วก็ชาไปทั้งตัวเลยค่ะ  ตอนแรกเราถือโทรศัพท์ค่ะ ทุกครั้งที่แม่ด่าแล้วเค้นถามคำตอบจากเรา เราก็พูดไม่ออก มันเหมือนจุกอยู่ในอุก ชาจนพูดไม่ออก  พอแม่เอาเท้าเขี่ยมาสกิตเรา เรายิ่งชายิ่งเบลอแล้วรู้สึกกลัวและไม่ปลอดภัยมากๆ พอแม่กระชากแล้วแย่งโทรศัพท์ออกจากมือเราแล้วตำหนิดูถูกเราต่อ   เหมือนร่างกายมันขยับไปเอง เรานั่งชันเข่ากุมหัว อยากจะพูดออกมาแต่ในหัวมันเบลอคิดอะไรไม่ออกเลยนอกจาก "ไม่เอา ไม่เอาแล้ว" แม่ก็ตำหนิเราซักพักแล้วอยู่ๆ เราก็กรี๊ดแบบคลุ้มคลั่งเลย เราควบคุมมันไม่ได้ มันกรี๊ดออกมาเอง แล้วเรารู้สึกโล่งมากๆ แล้วแม่เราก็ตำหนิเราหนักกว่าเดิมแล้วโทรหาพ่อเรา ทั้งพ่อและแม่ขำอาการเราค่ะ มันทำให้เรายิ่งรู้สึกแย่มากๆ แล้วรู้สึกอยากหายไปจากตรงนี้เลย เราเอาผ้าห่มคลุมตัวแล้วหลบมุม ทั้งร้องไห้แล้วบอกตัวเองไม่เป็นไร เพราะในหัวคิดอยากจะตายอยากหนีไปจากตรงนี้ แล้วก็ฟุบไปเลยค่ะ พอเราตื่นมาปวดหัวมากๆ   ((ตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่เคยคิดว่าแม่เรารักเราเลยค่ะ แล้วยิ่งแม่พูดว่าที่พูดเพราะบอกสอนอยากให้เราได้ดี เวลาเราไม่อยากทำอะไรก็ไม่เคยว่า แต่สำหรับเรามันไม่ใช่ค่ะ ตั้งแต่เด็กจนโตเราต้องทำทุกอย่างที่แม่บอก จนถึงต้องทำงานช่วยจนตัวเองไปเรียนสายตรั้งแต่อยู่ ป.3 เลยค่ะ เราโตมาแบบที่ไม่มีใครให้พึง เราโดนตีบ่อยมาก เป็นพ่อเลี้ยงค่ะที่ตี ข้าวก็ไม่ค่อยได้กิน แต่แม่ไม่สนใจอะไรเลย เราถูกพ่อเลี้ยงมองเหยียดจิกกัดตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ ื  เราเคยแม้กระทั่งกินข้าวกับซอสหรือนั่งกินข้าวเปล่าไม่ก็ทาเกลืออยู่คนเดียวในครัวเพราะหิว   ตอนป.4 ก็โดนตีจนมีอาการคล้ายๆกับตอนนี้ค่ะ แต่ตอนนั้นเราเดินออกจากบ้านหายไปหลายชั่วโมงเลย แล้วเราก็ได้ไปอยู่กับยาย แต่ก็ไม่พ้นค่ะ ดีแค่ช่วงแรก เราทั้งโดนตี โดนห้ามไม่ให้ไปไหนนอกจากโรงเรียน แล้วก็ทำงานรับจ้างค่ะ  เวลายายโมโหจะถูกด่าย้ำอยู่ตลอดว่าเรามันลูกกำพร้าไม่มีพ่อแม่ เราเคยทำรายตัวเองบ่อยมากในตอนนั้น อันนี้คือเรื่องราวคร่าวไปครึ่งหนึ่งของวัยเด็กเราค่ะ)) เราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร อาการแบบนี้คืออะไรคะ