จากหัวข้อเลยครับคือตอนมัธยมต้นผมโดนบังคับให้ไปโรงเรียนประจำที่สอนศาสนาด้วย เเล้วผมไม่อยากไป (ผมติดเพื่อนมาก เพราะพ่อชอบทำร้ายร่างกายเเลจิตใจบางทีก็ส่งผมไปค่ายสอนศาสนาเพราะไม่อยากเลี้ยงผม ไล่ผมไปตายประจำเวลาเขาโมโห เขาชอบโกหกเป็นชีวิตจิตใจเลยล่ะครับ เเล้วชอบดูถูกเพื่อนผมที่เป็นคนต่างศาสนา) ตอนผมรู้จะได้เรียนผมร้องให้หนักมากถึงขั้นร้องให้ระหว่างทำพิธีทางศาสนาหลายวันเลยครับ
พอผมย้ายเข้าไป ผมไม่มีสมาธิเรียนเลยครับเเรกๆก็ร้องให้ในห้องเงียบๆคนเดียว คนอื่นรู้น่ะครับเเต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร การเรียนผมเเย่มากเเบบขั้นสุด จากปกติผมเรียนได้ระดับกลางๆคือครูถามตอบได้สะส่วนมากจากเคยเเข่งวิทยาศาสตร์ได้ที่1เเละชอบวาดรูปมากๆเลย พอย้ายเข้าไปผมรู้ตัวเเหระว่าผมไม่พยายามเเต่ผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย
พออยู่ๆไปพ่อก็ไม่ส่งเงินมาให้ทั้งทีตัวเองส่งผมมาเรียนเเท้ๆผมเลยต้องขอเงินเเม่ใช้ตรอด ครูที่นั่นเเย่มากสะส่วนใหญ่เลยทำร้ายทางคำพูดทำร้ายร่างกายเพราะผมอ่านอังกฤษไม่ออก ยึดนิยายผมทั้งทีผมเดินถือมาอยู่ดีๆมายึด ช่วงม.1 ตีกันเป็นว่าเล่นคนรู้จักบางคนถึงขั้นเลือดออกเลยครับ เคยมีช่วงนึงผมคิดสั้นเเต่มีคนมาเห็นพอดี ผมเลยเกิดอาการหายใจเร็ว นิ้วล็อก หัวใจเต้นเเรงผมไม่รู้เรียกว่าไรเเต่ประมาณนี้ เพื่อนๆที่รร.ก็มีทั้งดีเเละเเย่ผมก็เจอมาเยอะ เริ่มอยู่ไปผมก็เริ่มเหนื่อยใจเริ่มเบื่อชีวิตตัวเอง
พอผมเรียนจบผมมาต่อปวช.ที่บ้านเเม่ ผมเรียนได้เเค่เทอมเดียวผมเลยออกมาผมไม่มีสมาธิเรียนเลย วันนึงเเทบไม่คุยกับใครเลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆ หาที่นั่งต้องติดกำเเพงไม่งั้นจิตใจผมฟุ้งซ่านมาก ถึงนั่งติดกำเเพงก็ไม่มีสมาธิเลย วันๆนึงเรียนเเทบไม่รู้เรื่อง
เวลามีกิจกรรมไม่ชอบๆคนยิ่งเยอะบางครั้งก็น้ำตาครอ ตอนไปทัศนศึกษาก็ร้องให้ก่อนไปเพราะไม่อยากไป เเล้วผมชอบคิดเเง่ลบตรอดเวลาคนมาคุยด้วยหรือทำอะไรสักิย่าง ผมขาดเรียนบ่อยมากๆ เลยออกดีกว่า
เเต่ตอนนี้ผมต้องไปเรียนใหม่ที่ใหม่ ผมควรทำไงดีกับตัวผมดีครับ
อยากไปเรียนเเต่กลัวคนเยอะๆจนคิดมากไม่มีสมาธิเรียนเลยครับ
พอผมย้ายเข้าไป ผมไม่มีสมาธิเรียนเลยครับเเรกๆก็ร้องให้ในห้องเงียบๆคนเดียว คนอื่นรู้น่ะครับเเต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร การเรียนผมเเย่มากเเบบขั้นสุด จากปกติผมเรียนได้ระดับกลางๆคือครูถามตอบได้สะส่วนมากจากเคยเเข่งวิทยาศาสตร์ได้ที่1เเละชอบวาดรูปมากๆเลย พอย้ายเข้าไปผมรู้ตัวเเหระว่าผมไม่พยายามเเต่ผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย
พออยู่ๆไปพ่อก็ไม่ส่งเงินมาให้ทั้งทีตัวเองส่งผมมาเรียนเเท้ๆผมเลยต้องขอเงินเเม่ใช้ตรอด ครูที่นั่นเเย่มากสะส่วนใหญ่เลยทำร้ายทางคำพูดทำร้ายร่างกายเพราะผมอ่านอังกฤษไม่ออก ยึดนิยายผมทั้งทีผมเดินถือมาอยู่ดีๆมายึด ช่วงม.1 ตีกันเป็นว่าเล่นคนรู้จักบางคนถึงขั้นเลือดออกเลยครับ เคยมีช่วงนึงผมคิดสั้นเเต่มีคนมาเห็นพอดี ผมเลยเกิดอาการหายใจเร็ว นิ้วล็อก หัวใจเต้นเเรงผมไม่รู้เรียกว่าไรเเต่ประมาณนี้ เพื่อนๆที่รร.ก็มีทั้งดีเเละเเย่ผมก็เจอมาเยอะ เริ่มอยู่ไปผมก็เริ่มเหนื่อยใจเริ่มเบื่อชีวิตตัวเอง
พอผมเรียนจบผมมาต่อปวช.ที่บ้านเเม่ ผมเรียนได้เเค่เทอมเดียวผมเลยออกมาผมไม่มีสมาธิเรียนเลย วันนึงเเทบไม่คุยกับใครเลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆ หาที่นั่งต้องติดกำเเพงไม่งั้นจิตใจผมฟุ้งซ่านมาก ถึงนั่งติดกำเเพงก็ไม่มีสมาธิเลย วันๆนึงเรียนเเทบไม่รู้เรื่อง
เวลามีกิจกรรมไม่ชอบๆคนยิ่งเยอะบางครั้งก็น้ำตาครอ ตอนไปทัศนศึกษาก็ร้องให้ก่อนไปเพราะไม่อยากไป เเล้วผมชอบคิดเเง่ลบตรอดเวลาคนมาคุยด้วยหรือทำอะไรสักิย่าง ผมขาดเรียนบ่อยมากๆ เลยออกดีกว่า
เเต่ตอนนี้ผมต้องไปเรียนใหม่ที่ใหม่ ผมควรทำไงดีกับตัวผมดีครับ