สวัสดีค่ะ หนูอายุ 15 ปี ที่กำลังจะอยู่ม.4 ตอนนี้หนูสับสนมากค่ะว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าเเพนิคหรือเเค่สับสนทางอารมณ์เพราะอยู่ในช่วงเข้าวัยรุ่น หนูเคยอ่านว่าเด็กวัยรุ่นมักจะควบคุมอารมณ์ได้ไม่ดีนักมันเพราะตัวหนูเองหรือเพราะใครเพราะอะไร? คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ณ ตอนปัจจุบันนี้หนูรู้สึกหวาดกลัวเเละโกรธในเวลาเดียวกันตอนพ่อเเม่ขึ้นเสียงใส่ด่าหนูเเรงมากในเรื่องที่เล็กๆน้อยๆทุกครั้งที่โดนด่าหนูมักจะขึ้นมาร้องไห้ในห้องร้องหนักมากจนหลับไปเลยก็มีบางทีก็รู้สึกหวาดกลัวสุดๆหวาดกลัวเหมือนพวกเขาจะมาทำร้ายหนูเเต่พวกเขาไม่เคยทำร้ายร่างกายเเต่เป็นคำพูดที่ขู่กดดันต่างๆนาๆ
มีวันหนึ่งหนูเริ่มทนไม่ไหวเริ่มเเสดงกิริยาที่ไม่เหมาะสมพูดง่ายๆคือเหมือนเด็กเก็บกดเพราะเกิดจากความเครียดเรื่องเรียนเด็กที่กำลังจะขึ้นม.ปลายก็จะเครียดมากๆเป็นเรื่องปกติเพราะมันจะตัดสินอนาคตได้เลยว่าเราจะเป็นยังไงใช่ไหมคะบวกกับเรื่องที่มีครอบครัวเป็นเเบบนี้หนูต่อยหมอนเพื่อระบายอารมณ์หนูเก็บมันไม่ไหวเเล้วการที่หนูต่อยหมอนทำให้เกิดเสียงดังเเม่เลยขึ้นมาด่าหนูว่าถ้าเก็บกดมากก็ไม่ต้องเรียนตอนได้ยินหนูอึ้งไปเลยค่ะเเล้วน้ำตามันก็เริ่มไหลหนูเเถบจะทิ้งความฝันทุกอย่างไปความฝันที่จะเป็นสายอาชีพหมอหนูตั้งใจเรียนตั้งเเต่ม.1-ม.3มาตลอดเกรดก็ได้3.85+ทุกเทอมได้4.00เลยด้วยซ้ำ หนูเหนื่อยเกินที่จะดูเเลคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองเจ็บขนาดนี้
เเละมีอยู่ครั้งหนึ่งที่หนูเเค่โยนถุงเท้าเบาเชิงหยอกน้องเล่นเฉยๆอะคะเเม่ก็ด่าหนูนิสัยเสียถ้ากุโยนของเเบบนี้ใส่บ้างจะชอบรึเปล่าใช่ค่ะเขาพูด,กู
หนูเริ่มชินละค่ะวันนั้นเป็นตอนเช้าเป็นวันสอบที่หนูจะไปโรงเรียนหนูเสียใจมากขึ้นไปร้องบนห้องวันนั้นหนูจะลาไม่ไปสอบด้วยซ้ำเพราะหนูคิดว่าตัวเองคงไม่มีสมาธิทำข้อสอบเเน่ๆเขาไม่ได้ด่าเเค่ตอนหนูโยนเขาตามมาด่าถึงห้องเลยค่ะ
หนูโดนด่าโดนขู่มาตั้งเเต่เด็กๆเเล้วค่ะโดนกดดันเเละใช่ค่ะตอนนั้นหนูก็โดนบอกให้ลาออกไม่ต้องเรียนเหมือนกันตอนนั้นหนูน่าจะอยู่ป.6ใกล้จบค่ะ
เเละตอนที่เด็กกว่านั้นก็โดนตะคอกใส่ทั้งทีหนูถามดีๆถามด้วยความเป็นห่วงเข้าใจค่ะว่าเขาเหนื่อยหาเงินเเต่ทำไมต้องตะคอกใส่หนูด้วยหนูขวัญผวาไปเลยหลังจากนั้นหนูก็ไม่เคยถามไรเขาอีกเลยจนโตมาเขาก็เอาเเต่บ่นว่าทำไมไม่ถามเขาบ้างว่าเหนื่อยไหม
เเละตอนที่หนูอยู่ประมาณป.6รึม.1นี้เเหละค่ะตอนนั้นหนูใส่เสื้อให้น้องอยู่เเล้วอยู่ดีๆน้องก็เอารถของเล่นปาไปโดนจอโทรทัศน์เเตกเป็นโทรทัศน์จอเเบนหนูจำขนาดของโทรทัศน์ไม่ได้ค่ะตอนนั้นหนูไม่ทันเห็นเลยห้ามไม่ทันเเม่ด่าหนูเเรงเเละตีหนูหลายทีบอกว่าทำไมดูน้องไม่ดีไม่ได้ดูน้องเหรอหนูก็บอกไปทั้งน้ำตาว่าหนูดูเเล้วหนูห้ามไม่ทันหนูเคยเหล่าให้เเม่ฟังว่าหนูรู้สึกยังไงเขาตอบเชิงว่าจำเเต่ในสิ่งที่ไมดีเเต่สิ่งดีๆที่กุทำให้ไม่จำหนูเลยเงียบไม่พูดอะไรอีกเลยค่ะ
เเม่ค่อนข้างรักน้องมากค่ะเพราะน้องเป็นเด็กพูดเก่ง(พูดมากพูดตลอดเวลา)ส่วนหนูเเข็งกระด้านเอาใจเก่งเขาเลยเอาเเต่ชมน้องเเล้วหาว่าหนูไม่เคยเป็นห่วงเขาเพราะหนูเป็นคนพูดไม่เก่งเเต่จะเเสดงออกทางการกระทำมากกว่าหนูคอยช่วยงานบ้านทุกอย่างที่ทำได้หนูคอยอยู่ข้างๆตอนเขาป่วยตอนหนูสอนน้องดุน้องว่าให้รู้จัดการรอ,การขอ,เเละอื่นอีกหนูก็โดนว่าเป็นยักษ์ใจร้ายไม่รักเด็กเเต่ตอนที่น้องป่วยต้องไปโรงพยาบาลบางทีก็เเอดมิดหนูก็ไปช่วยเฝ้าน้องตอนที่เเม่ไปไม่ไหวตอนดึกๆหนูก็ไปเเทนบอกตรงๆหนูเเค่น้อยใจเเละหนูก็เสียใจสุดๆทุกเหตุการณ์เลยค่ะ
ที่จริงมันมีหลายเหตุการณ์มากๆๆเเต่หนูคงต้องเล่าเเค่นี้กนอนเพราะเดี๋ยวมันจะยาวเเหะๆ...เอาเป็นว่าที่หนูออกมาเล่าทั้งหมดนี้เพราะหนูเเค่อยากถามคิดเห็นของพี่ๆของคนที่เจอปัญหาเดียวกันว่าจัดการกับมันยังไงถึงจะผ่านมันไปได้หนูหนีมันไม่ได้เเต่หนูก็ไม่รู้จะสู้มันยังไง...
อ้อ...ส่วนพ่อก็จะเน้นขึ้นเสียงคู่ด่าเเรงพูดเจ็บเเต่พ่อกับเเม่ก็พูดเจ็บทำร้ายจิตใจพอๆกันนั้นเเหละค่ะพวกเขาก็ไม่ได้เป็นเเบบนั้นตลอดเเต่เป็นค่อยข้างบ่อยด้านดีๆก็มีเยอะนั้นเเหละค่ะประมาณว่าอารมณ์ขึ้นๆลงๆตามไปทันเป็นประเภทที่เวลาลงก็ลงเเรงมากพวกเขาก็มักจะมีปากเสียงเทลาะกันจนบ้านเกือบเเตกเเต่ของเเตกค่ะเคยเเยกกันอยู่ระยะนึงด้วยตั้งเเต่ตอนเด็กจนถึงทุกวันนี้ก็เป็นอยู่บางทีหนูก็สงสัยว่าพูดกันดีๆไม่ได้เหรอตอนเขามีปากเสียงกันหนูก็เริ่มมีอาการหงาดกลัวมากเหมือนกันค่ะหนูก็มีคิดบ้างนะคะว่าที่หนูทำลายข้าวของทำร้ายตัวเองเพราะไปลอกเลียนเเบบตอนที่พ่อเเม่เทลาะกันตอนเด็กรึเปล่า
ไม่ใช่เเค่ว่าอยากออกมาตั้งคำถามอยากได้คำปรึกษาหนูอยากให้คนอื่นๆที่เป็นเหมือนหนูหรือคล้ายๆหนูมาเห็นสิ่งที่หนูเล่าอยากให้รู้ว่ามีคนที่เป็นเหมือนเราอีกมากมายเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวเราไม่ได้สู้คนเดียวมีอีกหลายคนที่ยังสู้อยู่เพราะงั้นเราจะสู้ไปด้วยนะคะ....ขอบคุณที่รับฟังค่ะ
ควรจะทำยังไงดีที่จะรับมือกับอารมณ์ชั่ววูบของพ่อเเม่คะ??