การภาวนา “พุทโธ”
ภาวนา “พุทโธๆๆๆ” ไปเรื่อยๆและระลึกรู้พุทโธไปด้วย เมื่อจิตสงบเกิดแสงขาว สว่างไสวไม่แสบตาที่กลางกระหม่อม ตัวจะเบาลงเรื่อยๆ โปร่งเบาสบายเหมือนไม่มีกาย จิตจะสงบลงเรื่อยๆตั้งมั่นแล้วรวมสงบนิ่งที่กลางกระหม่อม
เมื่อสงบมากๆ จิตจะไม่อยากภาวนาพุทโธแล้ว จะทิ้งพุทโธไปเอง จะภาวนาต่อจิตก็ไม่อยากภาวนาแล้วอยากอยู่กับความสงบ ความรู้สึกทางกายดับลงแต่ลมหายใจเด่นชัดละเอียดขึ้นมา สติรู้เด่นชัดตามดูลมหายใจเข้าออก ตามรู้ไปเรื่อยๆแบบแนบสนิท ลมหายใจจะค่อยๆแผ่วเบา แผ่วเบาลงดับหายไปจนดับสนิทไม่รับรู้ถึงลมหายใจ
จิตที่รวมสงบนิ่งที่กลางกระหม่อมเหมือนจมดิ่งไปกับความว่าง ไม่มืดและไม่สว่าง มีสติรู้เต็ม 100% แต่ไม่ความคิดอะไร และไม่อยากออกจากความสงบ ความว่างนั้นในขณะนั้น จะกำหนดออกจากสมาธิเองไม่ได้ต้องให้จิตเป็นผู้ออกเอง โดยค่อยๆคลายตัวลงทีละน้อย ค่อยๆรู้สึกถึงลมหายใจ ความสุขและปีติที่แผ่ออกมาทั้งกายและความคิดตามลำดับ ออกจากสมาธิจิตจะสงบเบาสบายมากๆ
สรุป การภาวนาพุทโธ เมื่อจิตสงบจะทิ้งพุทโธ (เอง) เหลือแต่ความสงบที่มีสติแนบชิดกับลมหายใจเข้าออกเป็นอานาปานสติที่ละเอียดมีกำลัง
การภาวนา “พุทโธ”
ภาวนา “พุทโธๆๆๆ” ไปเรื่อยๆและระลึกรู้พุทโธไปด้วย เมื่อจิตสงบเกิดแสงขาว สว่างไสวไม่แสบตาที่กลางกระหม่อม ตัวจะเบาลงเรื่อยๆ โปร่งเบาสบายเหมือนไม่มีกาย จิตจะสงบลงเรื่อยๆตั้งมั่นแล้วรวมสงบนิ่งที่กลางกระหม่อม
เมื่อสงบมากๆ จิตจะไม่อยากภาวนาพุทโธแล้ว จะทิ้งพุทโธไปเอง จะภาวนาต่อจิตก็ไม่อยากภาวนาแล้วอยากอยู่กับความสงบ ความรู้สึกทางกายดับลงแต่ลมหายใจเด่นชัดละเอียดขึ้นมา สติรู้เด่นชัดตามดูลมหายใจเข้าออก ตามรู้ไปเรื่อยๆแบบแนบสนิท ลมหายใจจะค่อยๆแผ่วเบา แผ่วเบาลงดับหายไปจนดับสนิทไม่รับรู้ถึงลมหายใจ
จิตที่รวมสงบนิ่งที่กลางกระหม่อมเหมือนจมดิ่งไปกับความว่าง ไม่มืดและไม่สว่าง มีสติรู้เต็ม 100% แต่ไม่ความคิดอะไร และไม่อยากออกจากความสงบ ความว่างนั้นในขณะนั้น จะกำหนดออกจากสมาธิเองไม่ได้ต้องให้จิตเป็นผู้ออกเอง โดยค่อยๆคลายตัวลงทีละน้อย ค่อยๆรู้สึกถึงลมหายใจ ความสุขและปีติที่แผ่ออกมาทั้งกายและความคิดตามลำดับ ออกจากสมาธิจิตจะสงบเบาสบายมากๆ
สรุป การภาวนาพุทโธ เมื่อจิตสงบจะทิ้งพุทโธ (เอง) เหลือแต่ความสงบที่มีสติแนบชิดกับลมหายใจเข้าออกเป็นอานาปานสติที่ละเอียดมีกำลัง