สวัสดีค่ะ. ตามหัวเรื่องเลย
แม่ชอบเอาทุกเรื่องที่เราพูดไปคุยกับครูประจำชั้นจนเพื่อนเริ่มไม่คบ.
เช่น. ในกลุ่มเพื่อนก็จะมีการตั้งฉายาให้กันแล้วเพื่อนก็เรียกเราว่า"แหนม" วันนั้นแม่ได้ยินเราคุยโทรศัพท์แล้วก็มาถามเรา. เราก็บอกไปว่ามันก็แค่ฉายาขำๆกัน.ไม่มีอะไร
แต่วันต่อมาเพื่อนก็ตีตัวออกห่างเรา. จนมารู้ทีหลังว่าแม่เอาไปพูดกับครูประจำชั้น.ครูก็ตัดปัญหาบอกกับเพื่อนว่าอย่าเรียกเราแบบนั้นอีก แล้วก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำๆจนเรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่หลายรอบ เราโกรธนะ. โกธรมากด้วย แต่มันทำอะไรไม่ได้ไง.
พอเอาไปคุยกับแม่ตรงๆแม่ก็ตีมึนหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลก. แต่พอเราแสดงให้เห็นว่าเราจริงจังแม่ก็จะโกธรแล้วตวาดกลับมาทุกรอบ
สำหรับใครที่จะบอกว่า"ก็ไม่ต้องพูดอะไรสิ"
เราทำแล้วนะคะ. แต่แม่ชอบแอบฟังเราคุยโทรศัพท์ พยามไปคุยที่อื่นแล้วแต่พอกลับมาเขาก็จะถามว่าคุยกับใคร. เราก็จะตอบว่า"เพื่อน"เสมอ
เชื่อดิแม่ก็จะโทรไปหาครูแล้วถามว่า"ครูคะ. ตอนไปโรงเรียนน้องเป็นไรมั้ยคะ. พอดีว่าน้อง...."
ตลอด!!!
ครูก็ไม่ได้ชอบคุยกับแม่เรานะคะ. ครูเองก็ดูเหนื่อยๆกับแม่เราเหมือนกัน. ถ้าเป็นไปได้คงอยากจะรีบๆวางสายไป. แต่แม่เราชวนคุยเป็นครึ่งชั่วโมงกว่าๆ
ทั้งเกรงใจแล้วก็อายครูมาก. เราเองก็กลายร่างเป็นเด็กขี้ฟ้องไปแบบไม่เต็มใจ
แล้วมันไม่ใช่แค่กับเรานะคะ
แม่จะเอาทุกเรื่องในบ้านไปเล่าให้คนอื่นฟังตลอด การเงินที่ย่ำแย่ หรือด้านแย่ๆของบ้าน. เหมือนสาวไส้ให้กากิน แล้วคนที่แม่เล่าเขาก็ไม่ได้จริงใจด้วยเลย. เขามีแต่จะสมน้ำหน้า
ใครมีวิธีแก้มั้ยคะ
พ่อก็เอาไม่อยู่แล้ว
แม่ชอบเอาทุกเรื่องที่เราพูดไปคุยกับครูประจำชั้น
แม่ชอบเอาทุกเรื่องที่เราพูดไปคุยกับครูประจำชั้นจนเพื่อนเริ่มไม่คบ.
เช่น. ในกลุ่มเพื่อนก็จะมีการตั้งฉายาให้กันแล้วเพื่อนก็เรียกเราว่า"แหนม" วันนั้นแม่ได้ยินเราคุยโทรศัพท์แล้วก็มาถามเรา. เราก็บอกไปว่ามันก็แค่ฉายาขำๆกัน.ไม่มีอะไร
แต่วันต่อมาเพื่อนก็ตีตัวออกห่างเรา. จนมารู้ทีหลังว่าแม่เอาไปพูดกับครูประจำชั้น.ครูก็ตัดปัญหาบอกกับเพื่อนว่าอย่าเรียกเราแบบนั้นอีก แล้วก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำๆจนเรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่หลายรอบ เราโกรธนะ. โกธรมากด้วย แต่มันทำอะไรไม่ได้ไง.
พอเอาไปคุยกับแม่ตรงๆแม่ก็ตีมึนหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลก. แต่พอเราแสดงให้เห็นว่าเราจริงจังแม่ก็จะโกธรแล้วตวาดกลับมาทุกรอบ
สำหรับใครที่จะบอกว่า"ก็ไม่ต้องพูดอะไรสิ"
เราทำแล้วนะคะ. แต่แม่ชอบแอบฟังเราคุยโทรศัพท์ พยามไปคุยที่อื่นแล้วแต่พอกลับมาเขาก็จะถามว่าคุยกับใคร. เราก็จะตอบว่า"เพื่อน"เสมอ
เชื่อดิแม่ก็จะโทรไปหาครูแล้วถามว่า"ครูคะ. ตอนไปโรงเรียนน้องเป็นไรมั้ยคะ. พอดีว่าน้อง...."
ตลอด!!!
ครูก็ไม่ได้ชอบคุยกับแม่เรานะคะ. ครูเองก็ดูเหนื่อยๆกับแม่เราเหมือนกัน. ถ้าเป็นไปได้คงอยากจะรีบๆวางสายไป. แต่แม่เราชวนคุยเป็นครึ่งชั่วโมงกว่าๆ
ทั้งเกรงใจแล้วก็อายครูมาก. เราเองก็กลายร่างเป็นเด็กขี้ฟ้องไปแบบไม่เต็มใจ
แล้วมันไม่ใช่แค่กับเรานะคะ
แม่จะเอาทุกเรื่องในบ้านไปเล่าให้คนอื่นฟังตลอด การเงินที่ย่ำแย่ หรือด้านแย่ๆของบ้าน. เหมือนสาวไส้ให้กากิน แล้วคนที่แม่เล่าเขาก็ไม่ได้จริงใจด้วยเลย. เขามีแต่จะสมน้ำหน้า
ใครมีวิธีแก้มั้ยคะ
พ่อก็เอาไม่อยู่แล้ว