.... รอยยิ้มโลก ....

o เดียวดายโดดเดี่ยวเปลี่ยวอ้างว้าง ท่ามกลางมืดมิดจิตสับสน หวิวหวั่นสั่นไหวอ่อนใจตน ปลอบกมลเพียงหมอนนอนข้างกาย o ดึกดื่นคืนเหงากราวเสียงฝน วกวนครุ่นคะนึงรำพึงหมาย แปลงคำพร่ำกานท์เขียนบรรยาย เรียงร่ายใ

เสียงไก่ขันลอยละลิ่ว ผ่านผืนหมอกบางแห่งทุ่งนาหมอกย้อมขอบฟ้าให้เป็นสีเทาอ่อนดั่งผ้าฝ้ายชุบแสงเดือนลมปลายฝนพัดเอื่อย พาใบหญ้ารำระบำรับอรุณข้างคันนา เด็กน้อยในผ้าขาวม้าแดงวิ่งไล่เงาไผ่หัวเราะสะท้อนกลับสู

จากการบอกเล่าของเขาคนนั้น ว่าเธอฝันฟุ้งเฟื่องถึงเมืองฟ้า กอบเก็บเศษซากฝันแห่งกาลเวลา เหือดน้ำตาหน้าเปื้อนยิ้มดูพริ้มพราย ฟังสิ! เสียงใครอ่านบทกวีถึงที่รัก ใครทายทักลมเหงาเมื่อเช้าสาย ใครจ่อมจมในโ

แสงสุรีย์ สาดส่อง ต้องไอหมอก ดอกไม้งอก งามชื่น ระรื่นไหว ลมอ่อนพัด พาพร่าง ละอองไพร กลิ่นหอมไกล โรยรื่น ชื่นอารมณ์ ยามตะวัน ทาบฟ้า สีครามแจ่ม ดอกไม้งาม แซมโลก สวยสุขสม รอยยิ้มแย้ม แต้มผ่าน ม่านสายลม

🔸 เราเดินทางไปในทริป เยี่ยมบ้านเกิด ทะเลใต้ ภูเขาสูง — ด้วยความตั้งใจแค่ "พักผ่อนสโลว์ไลฟ์" 🔹 แต่ในทุกก้าวกลับมีบางอย่างตามเรามาด้วยเสมอ… ความทรงจำบางอย่างที่รอการกลับไป 🔸 บางที

0 เมื่อไม่ต้องแข็งขืนหรือฝืนสภาพ งดงามก็ทอทาบบนภาพนั่น ธรรมชาติโดยท่วงที .. บัดนี้พลัน ตระกองขวัญอีกฝั่ง .. สุดรั้งคืน 0 ตั้งแต่แรกเหลียวสบก็พบว่า แววในตาเติมแต้มความแช่มชื่น เสริมองคาพยพช่วยกลบกลืน ว

0 ที่เห็นทอดยาวไกลคงใฝ่ฝัน ด้วยในชาติมีชั้นคอยกั้นขวาง ไม่รู้หนาวรู้ร้อนจึงว่อนวาง ลงแทรกกลางบทกรรมชี้นำไป 0 ปราศใบไม้สายลมและแสงแดด มีเพียงแวดล้อมขวัญกับฝันใฝ่ และเพียงหวานหอมกลั้วกับหัวใจ กับรันทดอา

หิ่งห้อย... หิ่งห้อยน้อยรอนร้อนร่อนปีกฝัน เรืองอำพันท่ามราตรีพิศมัย สู่ท้องทุ่งจรุงพฤกษ์พงไพร เกาะยอดไหวใบข้าวราวสัญชาตญาณ จะหอบสร้อยร้อยวจีมีมนต์ขลัง อังบุหลันกลั่นหยาดดาวพราวผสาน กะจิดริดยิบย่อยรอ

0 โลกแวดล้อมเคยเขยื้อนก็เหมือนจะหยุด กับเร่งรุดก้าวย่างของร่างนั่น หอมที่โรยกลิ่นผ่านดุจม่านควัน ฟุ้งภาพฝันให้ประดังขึ้นบังตา . 0 สบแล้วเมินเขินหลบแล้วสบอีก สุดหลบหลีกเนียนใสของใบหน้า จนแม้นมีขอบคั่นข