โลกที่แสนน่าเบื่อ

เรารู้สึกว่าช่วงนี้โลกมันน่าเบื่อมาก ชีวิตน่าเบื่อขึ้นทุกวันๆ ทำไมการใช้ชีวิตบนโลกนี้มันน่าเบื่ออะไรขนาดนี้ ถ้าโลกนี้หายไปได้ก็คงจะดีหรือถ้าเราหายๆไปเลยตอนนี้จะยิ่งดี เล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้เพราะมีเรื่องที่จุกอยู่ในอกเป็นร้อยเป็นพันผสมปนเปไปหมดจนไม่รู้เรื่องอะไรเป็นเรื่องอะไร เบื่อกับการที่อยู่ๆก็รู้สึกเศร้าอยู่ๆอยากร้องไห้ เบื่อกับการมีชีวิตอยู่ในชีวิตใครสักคน ไม่อยากร้องไห้ไม่อยากกลายเป็นคนอ่อนแอ ท้อแท้กับการอยู่บนโลกใบนี้ ทำไมเราไม่หายๆไปเลยเราคงรู้สึกผิดกับตัวเองน้อยลงที่ทำให้ชีวิตนี้ทำให้ตัวเองมีความสุขไม่ได้ ทำไมต้องเกิดมาเป็นคนขี้น้อยใจ ขี้ระแวง ร้องไห้ง่ายทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้ ตอนนี้เราอ่อนแอจนถึงขนาดแค่เห็นคนอื่นมีความสุขก็อยากร้องไห้ออกมาทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นเลยสักครั้ง เบื่อที่ต้องเป็นคนแบบนี้เพราะคนรอบข้างเองก็คงเบื่อเราที่เป็นแบบนี้ แต่มีสักครั้งไหมที่จะมีคนคอยตั้งใจฟังเรื่องราวที่เราอยากระบายด้วยใจจริงสักครั้งโดยที่ไม่พูดคำว่า "เราแค่คิดไปเอง" "มีอะไรก็พูดสิ" "ไร้สาระ" ไม่ได้ต้องการกำลังใจหรือคำพูดปลอบโยนอะไรเราแค่ต้องการกอดที่อบอุ่น กอดที่แทบจะไม่ต้องมีคำพูดอะไร ไม่ต้องการคำพูดว่า "สู้ๆ" เพราะเราไม่รู้จะให้สู้อะไร สู้กับการใช้ชีวิต หรือสู้เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อ หรือสู้เพื่ออยู่เพื่อนคนรอบข้าง หรือสู้ด้วยตัวเอง ถ้าเราสู้ได้เราคงมีความสุขไปนานแล้ว