ทำยังไงถึงจะเข้มแข็งพอ..?

เราไม่รู้ว่า มันเป็น วิบากกรรมหรือเป็นเพราะตัวของเราเองที่อ่อนแอเกินไป..เป็นไปได้ไหม?..เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ทำให้เราเป็นคนอ่อนแอ?.และอ่อนไหวง่ายกับสิ่งต่างๆจนเกินไปแทนที่เราเข้มแข็งมากกว่าเดิมกลับอ่อนแอมากขึ้นรึเปล่า? .ตั้งแต่จำความได้..ถึงเราจะเป็นครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา.แต่ก็โดนพ่อแม่เลี้ยงมาแบบโหดๆ..เพราะครอบครัวเรายากจนอยู่บ้านนอกจะเลี้ยงแบบคนโบราณ พ่อแม่ต้องไปทำงานต่าง จังหวัด และเราต้องอยู่กับป้า,ยาย แม้เป็นเด็กอนุบาลแต่ต้องช่วยหามกล้า หามน้ำไปใส่บ่อเก็บน้ำหนักๆ..เคยหนักจนร้องไห้ แต่ผู้ใหญ่ไม่ได้แคร์..ไม่เคยโดนกอด ไม่เคยโดนโอ๋.มีแต่โดนด่า เวลานอน ฝนตกฟ้าร้องเรากลัว ขยับไปใกล้ๆเพราะกลัว ก็จะโดนหยิกบ่อยๆ..ย้ายไปอยู่กับแม่ เข้าเรียนอนุบาลเราค่อนข้างโดนเพื่อนแกล้งทุกวัน..เราไม่ใช่เด็กที่เกเรที่จะทำร้ายใครก่อน..พอเราไปฟ้องพ่อแม่ สิ่งที่ได้คือการโดนตีซ้ำตลอด..นั้นคือสิ่งที่มันยังคาใจเรายุจนถึงทุกวันนี้.พ่อแม่ไม่เคยบอกให้เราสู้..แต่ชอบบอกว่าไปมีเรื่องทำเค้าทำไม? ทั้งที่ไม่เคยทำร้ายใคร น้อยใจมาก มันเลยทำให้ไม่พยายามตีใครกลับแม้เราจะโดนลังแกบ่อยๆก็ตาม..จนในที่สุดเราก็เป็นเด็กที่ต้องนั่งอยู่มุมห้องคนเดียว..บางทีก็โดนปาร้องเท้าใส่บ้าง..ทำได้แค่ร้องไห้..เราต้องการแค่กอดแค่ปลอบใจ..แต่เราขอจากพ่อแม่ไม่ได้..ประถมก็โดนใส่ร้ายว่าเป็นขโมยไปขโมยของเพื่อนไม่มีเพื่อนคบอีก.โดนพ่อแม่ตีซ่ำอีก.ไม่รับฟัง ไม่เคยรู้ว่าเราไม่เคยทำร้ายใครและเอาเปรียบคนอื่น มองแต่ว่าเราเป็นเด็กเกเร.ไม่เคยโดนชม.มีแต่ชมลูกข้างบ้าน..บวกเลขไม่ได้ก็ตี เอะอะก็ตีก็ด่า เลิกเรียนก็ไม่ค่อยมารับต้องเป็นคนสุดท้ายของโรงเรียนที่นั่งรอพ่อแม่มารับ สุดท้ายครูต้องไปส่ง..มัธยม,มหาลัยอะถึงมีที่เพื่อนที่นิสัยดีขึ้น.แต่ก็ไม่ค่อยจริงใจนักคบแบบห่างๆเอา.แต่ก็ชินแล้วละ ทุกวันปลอบตัวเองกอดตัวเองเวลาเจอปัญหา  แอบร้องไห้บ่อยๆไม่มีใครเห็นแม้แต่พ่อแม่ เพราะเคยร้องไห้มาจาก รร.เขาเห็นเขาก็ด่า.ลึกๆเรารู้ว่าเราอ่อนแอขี้กลัวมากแต่ต้องทำเป็นเข้มแข็ง..ทุกวันพ่อแม่ดีขึ้นอ่อนโยนขึ้น แต่ก็ปรึกษาอะไรไม่ค่อยได้ยุดี.ไม่มีเพื่อนไม่มีใครมีแต่ตัวเอง..เรื่องทั้งหมดก็ยังเป็นปมในใจ..ทำยังไงถึงจะเข้มแข็งมากขึ้นกว่านี้ด้วยตัวของตัวเองคะ??