ตอนเด็กอยู่คนเดียวมาตลอดค่ะ พ่อแม่ไม่ได้ทิ้งนะคะ แต่พวกท่านแค่ทำงานที่ไกลๆพวกท่ายฝากไว้กับลุงป้า เราเป็นเด็กคนเดียวในบ้านเลย ไม่มีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันเลย เราเล่นคนเดียวมาตลอด พ่อแม่ก็มาหาแค่วันอาทิตย์ พวกท่านก็ทำงานไร่สวนของแกเราก็นั่งเล่น บางครั้งก็ช่วยทำงานบ้าง พอเราย้ายบ้านไปอยู่บ้านย่า เรามีเพื่อนเราจะออกไปเล่นกับเพื่อนแต่ย่าไม่ให้ออกไปเล่นเพราะเพื่อนเป็นผู้ชาย ทุกครั้งที่แอบออกไปก็จะโดนตำหนิเสมอจนเราไม่ออกไปเล่นอีกเลย เราดูการ์ตูนทั้งวันจนคนในบ้านบ่นตลอด เวลาเราไปเรียนเราขึ้นรถตู้ค่ะ ไม่มีใครไปส่งขึ้นรถ ขึ้นม.1-3 เรามีโทรศัพท์ เริ่มไม่มีการคุยกับพ่อแม่มากขึ้น เราติดโทรศัพท์จนไม่ไปเรียน เราทะเลาะกับพ่อหนักมากตอนนั้น ทำร้ายร่างกายตัวเองด้วย ขึ้นวิทลัย เราก็ยังเดินทางไปเองคนเดียวโดยรถสองแถว ทำไรคนเดียวมา 2 ปี จนปู่ป่วย พ่อแม่ลางานกลับมาดูแลปู่ พ่อแม่จะมารับส่งที่วิทลัย มันเป็นเรื่องดีนะคะ แต่เรารู้สึกว่าไม่อยากให้แกมารับมาส่ง ไม่อยากให้มาคอยถามกลับบ้านตอนไหน ไม่อยากให้มาเป็นห่วง อยากให้ทำเป็นไม่สนใจกัน
เราแปลกมั้ยคะ เลยอยากรู้ว่าการที่เราอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กมันจะส่งกระทบตอนโตอะไรมั้ย
ครอบครัวกระทำต่อเด็กส่งผลตอนโตมั้ย
เราแปลกมั้ยคะ เลยอยากรู้ว่าการที่เราอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กมันจะส่งกระทบตอนโตอะไรมั้ย