ไดอารี่ความคิดถึง (ตอนใครเป็นคนทำ)

#เรื่องนี้บทพูดเป็นภาษาอีสาน#
#ตอน:ใครเป็นคนทำ…?

             คุณเคยแอบลักลอบปีนเข้าบ้านตัวเองไหม? ฮา… หรือปีนอะไรก็ได้ ยิ่งนึกก็ยิ่งตลก ทำไมถึงปีน ปีนเข้าไปทำไม แล้วโดนจับได้หรือไม่…!

             วันหยุดหวนมาอีกครั้ง วันนี้วันเสาร์พี่ปาวขอยายมาเล่นที่คุ้มใต้ ที่บ้านของพี่ปาวเอง บอกกับยายว่าจะมาปัดกวาดบ้านทำความสะอาด ยายก็อนุญาตให้มาโดยง่าย เธอกับน้องบีมก็ตามพี่ ๆ ทั้งสองคนมาด้วย ส่วนพี่บอมกับพี่บอลแยกตัวไปเล่นกับเพื่อน พี่ปาวก็อนุญาต ทว่ากำชับว่ามื้อเที่ยงให้มาทานข้าวด้วยกัน ที่บ้านของพี่ปาวเอง

              ก่อนที่พวกเธอจะมา ยายได้กำชับไว้อีกว่า ยายไม่อยู่บ้าน ไม่ต้องพากันกลับมาเล่นที่บ้านในช่วงที่ยายไม่อยู่ บ่ายแก่ ๆ ถึงเวลานึ่งข้าวค่อยกลับมา พวกเธอต่างก็รับปาก ไปด้วยกันต้องกลับบ้านมาพร้อมกัน

              เมื่อมาถึงบ้านคุ้มใต้ พี่ปาวกับพี่แป้งไม่รีรอพาเธอกับน้องบีมจัดการทำความสะอาดบ้านเลย อันดับแรกพาพวกเธอดายหญ้าบริเวณหน้าบ้าน กวาดใบไม้และเผาให้เกลี้ยง จากนั้นค่อยไปทำความสะอาดภายในบ้าน ปัดกวาดฝุ่นและหยากไย่

              “น้องบีม นี่น้องบีมมาดกหญ้าตรงนี้ออกซอยเอื้อยแป้ง หญ้าแหบหมู เบิ่งต้นดอกไม้กับต้นกะเพราดี ๆ เด้อล่ะ อย่าดกมันออก” พี่แป้งพูดกับน้องบีม พวกเธอกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำอย่างแข็งขัน

              “น้องบีมดกหญ้าหม่องหนิอยู่นั่นเด้เอื้อยแป้ง จักคราวเดี๋ยวไป” น้องบีมตอบพี่แป้ง แต่ก็เลิกทำ ขยับไปทำตรงที่พี่แป้งบอก ส่วนพี่ปาวกำลังใช้จอบดายหญ้าอีกมุม เธอก็ทำอยู่อีกมุม

              “ตอนเที่ยงบักบอมกับบักบอลมา เอื้อยพาผ่าบักพร้าวกินเฮา ให้มันขึ้นปลิดให้” พี่ปาวพูดพลางแหงนมองต้นมะพร้าวน้ำหอม ที่พ่อของตนปลูกเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน บัดนี้ได้ออกลูกออกผลเต็มต้น “จะของบ่ได้กินจักเทือมีตะคนมาลักกิน”

              “แมนเอื้อยปาว บอสกะอยากอยู่ คือจะหอม” บอสเห็นด้วย “เอื้อยปาวว่าเพิ่นเอาไปเผาจังใด เฮาเฮ็ดบักพร้าวเผาคือบ้านนาจารย์ขายได้บ่” บอสเสนอความคิดเห็น นึกไปถึงร้านรวงตามข้างถนนของหมู่บ้านที่เอ่ยถึง

              “แมนอยู่ปาว ลองเฮ็ดเบิ่งบ่เฮา” พี่แป้งเอาด้วย พูดด้วยท่าทางจริงจัง

              “กูเฮ็ดบ่เป็น เผาจังใด ตะอี่ยายว่าบ้านนาจารย์เพิ่นต้มเอา” พี่ปาวพูด

              “ให้น้องบีมกินนำเด้อ” น้องบีมพูดแทรกเสียงใส

              “อือ กินนำกันล่ะ ผ่ากินคนละนวยเลยเฮา” บอสพูดปนยิ้มให้น้องสาว อนุญาตแทนพี่ปาวที่เป็นเจ้าของมะพร้าว

              “ปาวมื้อแลงเก็บใบกะเพราไปผัดซูอี่ยายกินน้อ หุงข้าวผัดกะเพราหมูคือจะแซ่บว่ะมื้อแลง” พี่แป้งชวน เปลี่ยนเรื่องคุยจากเรื่องมะพร้าวกลายเป็นเรื่องทำกับข้าว “ต้นหนิอี่แม่เฮาเอามาปลูกบ่ตายเสย” พี่แป้งไม่พูดเพียงเท่านั้น เด็ดใบกะเพรามาดมโชว์ให้พวกเธอดู

              “เฮ็ดกะเฮ็ด… ปะ ๆ ฟ้าวเสียหญ้าให้มันแล้วก่อนเที่ยง ตอนบ่ายเอื้อยพากวาดหยักไย่ในเฮือนต่อ” พอพี่ปาวพูดจบพวกเธอต่างก็ก้มหน้าก้มตาทำงานกันต่อ ทำไปคุยกันไป เล่นกันบ้างขณะทำงาน มีรถราวิ่งผ่านไปผ่านมาพวกเธอก็ไม่อาย

              บ้านพี่ปาวกับพี่แป้งอยู่ติดถนน พอมีคนผ่านไปผ่านมา ถ้าเป็นคนคุ้นเคยพวกเธอก็จะโดนแซวอยู่ตลอด ระหว่างนั้นชมพู่เพื่อนรุ่นเดียวกับเธอ เห็นพวกเธอมาที่นี่ก็เดินมาเล่นด้วย อีกทั้งพี่ขมเพื่อนรุ่นเดียวกับพี่แป้งก็มาเล่นด้วยเช่นกัน ทำให้การทำความสะอาดบ้านเป็นไปอย่างครึกครื้นสนุกไปในตัว ทั้งสองคนที่มาใหม่ก็ลงมือช่วยพวกเธอด้วย

              มื้อเที่ยงพี่ชายทั้งสองคนมาทานข้าวด้วย พวกเธอห่อข้าวกันมา เพียงซื้อส้มตำมาเพิ่มเท่านั้น พี่แป้งกับน้องบีมเป็นคนอาสาปั่นจักรยานไปซื้อส้มตำเอง ส่วนพี่บอมถูกพี่ปาวใช้ให้ปีนต้นมะพร้าวมากิน พี่บอลนอนดูโทรทัศน์สบายตัว

              “บอมเอาลงมาแซงนึงเลย พุ่นเอาแซงแก่ ๆ พุ่นแนมันจังจะมีนวนแซ่บ” พี่ปาวยืนกำกับ ต้นมะพร้าวน้ำหอมของพี่ปาวต้นเล็ก ๆ ไม่สูงมาก แต่ก็นั่นแหละ ต้องปีนถึงจะสอยลงมาได้

              “แซงเดียวพอกินบ่” พี่บอมถาม

              “สั่นเอาลงมาสองแซงเลย เอาเมือให้อี่ตากับอี่ยายกินนำ ให้ชมพู่กับขมนำ” พี่ปาวสั่ง “เอ้อขม เมือไปเอามีดอี่โต้มาให้เอื้อยยืมแน เอามาผ่าบักพร้าวกินเฮา” พี่ปาวหันไปบอกกับพี่ขม

              “เอื้อยปาวเดียวพู่ไปเอาเอง เอามีดเฮือนพู่กะได้” ชมพูเป็นคนอาสาไปเอามีดเพราะอยากกินด้วย

              “สั่นเอาของชมพู่กะได้ มาผ่ากินนำกันเฮา” พี่ปาวไม่ปฏิเสธ

              “มื้อวาน ก่อนเอื้อยปาวจะมา ยายสามกะมาต่อยเอาไปกิน” พี่ขมรายงาน เพราะอยู่บ้านคุ้มเดียวกันกับพี่ปาว จึงรู้จึงเห็นทุกอย่าง

              “ว่าอยู่! เอื้อยเห็นฮอยคนต่อย ซางโลดให้เราเอาไปกินโลด” พี่ปาวตอบ แม้จะหวงแค่ไหนก็มิอาจห้ามได้ บ้านของตนก็ไม่ได้ทำรั้วรอบขอบชิด อีกทั้งนาน ๆ มาบ้านที จะหวงอย่างไรได้ โชคดีที่เจ้าของยังได้กิน ไม่หมดไปเสียก่อน พอพี่บอมสอยมะพร้าวเสร็จก็ลงมา รอมีดจากชมพู่เท่านั้น

              ไม่นานชมพู่ก็นำมีดอี่โต้มาให้ เมื่อพี่บอมสอยมะพร้าวลงมาแล้ว คนทำหน้าที่ผ่าคือพี่บอล ส่วนเธอเป็นคนวิ่งไปเอาแก้วในบ้านมาใส่น้ำมะพร้าวดื่ม ถึงไม่เย็นแต่มันก็หอมหวานชื่นใจมาก พวกเธอแบ่งกันกินคนละอึกเท่านี้ก็สุขใจ

              เพราะเป็นมะพร้าวน้ำหอมลูกของมันเล็ก ๆ น้ำมะพร้าวก็มีนิดหน่อย จากนั้นก็ใช้ช้อนขูดกินเนื้อของมะพร้าวคนละคำสองคำก็พอหายอยาก เนื้อมะพร้าวอ่อนนิ่มไม่แข็งมาก ถึงกระนั้นพวกเธอก็มีความสุขในการกิน

              “กินเมิดโลด สองคนนั่นมาจังผ่าให้มันกินใหม่” พี่ปาวหมายถึงน้องบีมกับพี่แป้ง ไม่นานพี่แป้งกับน้องบีมก็ปั่นจักรยานมาถึง พร้อมถุงส้มตำสองถุง “ขมกับชมพู่กินข้าวเที่ยงนำเอื้อยบ่”

              “กิน” ทั้งสองคนอยู่กินข้าวกับพวกเธอ

              “เอ้าน้องบีมคือบ่ได้กินบักพร้าวนำมูฮั่น” เมื่อน้องบีมเห็นซากเปลือกมะพร้าวจึงพูดขึ้น “เอื้อยปาวน้องบีมคือบ่ได้กิน น้องบีมอยากกินบักพร้าวห่วย”

              “บอลผ่าให้มันกินแน” พี่ปาวหันไปใช้น้องชายคนเล็กทำให้แทน ส่วนตนเองจะไปแกะกับข้าว จากนั้นก็ถือถึงส้มตำเข้าครัวไป

              “บอลผ่าให้กูนำ ไผปีนให้” พี่แป้งเอาด้วยคน

              “บักบอมเป็นคนปีน” พี่บอลตอบพร้อมลงมือผ่ามะพร้าวให้กับทั้งสองคน น้องบีมทำหน้าตาล่อกแล่กเหลือเกินเมื่อได้กินน้ำมะพร้าว ช่างเป็นที่หมั่นไส้ของเธอมาก อะไรจะอร่อยขนาดนั้น ทุกคนต่างหัวร่อไปกับท่าทางของน้องสาวของเธอ ก่อนจะพากันมาล้อมวงทานข้าวมื้อเที่ยงด้วยกัน พร้อมเปิดโทรทัศน์ดูไปด้วย

              “บอมสูสิกลับไปเล่นอีกอยู่บ่ หรือว่าจะอยู่หนิ” พี่แป้งถามขณะนั่งทานข้าว

              “อ้ายบอมกับอ้ายบอลไปเล่นไสมา” ชมพู่ถาม

              “อ้ายไปหามูอ้ายมา” พี่บอมตอบชมพู่

              “บ่รู้… ตะว่าคร้านไปแล้ว อาจบ่ไป ขมป่าบักทันมีหมากแล้วบ่” พี่บอลตอบและตั้งคำถามในขณะเดียวกัน แถมยังถามถึงป่าพุทราที่อยู่ติด ๆ กับบ้านพี่ขมอีกด้วย

              “เป็นหมากแล้ว ตะว่าบ่ยังหรอก พวกบักฟิวต่อยกินสุมื้อ” พี่ขมตอบ “มื้อวานไปหากับชมพู่กะบ่ค่อยมี”

              “อ่อ…” พวกเธอทานข้าวไปคุยกันไปอีกทั้งดูโทรทัศน์กันไปด้วย มีสมาชิกมาเพิ่มสองคนมันสนุกยิ่งนัก เมื่อทานข้าวเที่ยงเสร็จ พี่ปาวก็พาพวกเธอทำความสะอาดบ้านต่อ

              บ่ายนี้เป็นการทำความสะอาดภายในบ้าน ปัดกวาดถูเท่านี้ก็เสร็จสิ้น และพวกเธอต่างช่วยกันทำแม้แต่ชมพู่กับพี่ขมก็ช่วยพวกเธอทำด้วย ทำให้เสร็จภายในเวลาแค่ไม่ถึงชั่วโมง จากนั้นก็เป็นการพักผ่อนหย่อนใจ เปิดโทรทัศน์กินมะพร้าวอย่างสนุก

              พออยู่แบบไม่มีอะไรทำเธอก็เกิดอาการเบื่อหน่าย คิดอยากชวนชมพู่ไปเล่นที่อื่น อีกทั้งจู่ ๆ ก็คิดถึงสองฝาแฝดขึ้นมา อยากกลับไปเล่นที่บ้าน อยากกลับไปหาสองฝาแฝด พอคิดได้อย่างนั้นก็ไปขออนุญาตพี่ปาว

              “เอื้อยปาวบอสเมือเด้อ บอสอยากเมือ อยากไปหาสองฝาแฝด” บอสขออนุญาตพี่สาวคนโต

              “เอ้า! คือสิเมือ บ่มีกุญแจเด้ เข้าเฮือนบ่ได้ เอื้อยบ่ได้ขอกุญแจอี่ยายไว้ อี่ยายไปนาเทือสิมากะยามแลงพุ่น” พี่ปาวกล่าว นี่ก็พึ่งจะบ่ายโมงเอง กว่ายายกับตาจะกลับมาก็อีกหลายชั่วโมง

              “บ่เป็นหยัง บอสไปอยู่เฮือนใหญ่นงค์กะได้ บอสไปเฮือนอี่แฝด” บอสบอกความประสงค์ เข้าบ้านไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

              “ไปกะไปโลดสั่น ปั่นจักรยานข้ามทางใหญ่ดี ๆ เด้อ รถแฮงหลาย” พี่ปาวกำชับ

              “บอสกูไปเล่นนำแน่” ชมพู่ขอตามไปด้วย

              “น้องบีมไปนำ” น้องบีมก็มิวายขอเกาะตามเธอไปด้วยอีกคน

              “ปาวกูเมือนำอี่บอสเด้อ” พี่บอลขอตามมาด้วย ส่วนพี่บอมพี่แป้งขออยู่ที่นี่ต่อ พี่ปาวก็ไม่ขัด ปล่อยให้พวกเธอกลับบ้านได้เพราะทานมื้อเที่ยงกันอิ่มแล้ว ส่วนพวกตนจะกลับตอนเย็น ๆ

              เธอ พี่บอล ชมพู่ และน้องบีมปั่นจักรยานกลับมาที่บ้าน ไป ๆ มา ๆ ตอนแรกเธอกะว่าจะไปเล่นกับสองฝาแฝดที่บ้าน ก็เปลี่ยนความคิด ไม่ไปที่นั่นแล้ว เนื่องจากชมพู่ตามมาด้วย เธอจึงคิดพาเพื่อนอยู่เล่นที่บ้านของตนเสียเลย แม้เข้าบ้านไม่ได้นั่งเล่นที่แคร่หน้าบ้านก็พอ มาถึงบ้านบอสก็ใช้น้องบีมไปตามสองฝาแฝดมาเล่นด้วยกัน ไม่นานสองฝาแฝดก็ตามมา พี่บอลก็อยู่เล่นกับพวกเธอด้วย

              พวกเธอใช้กี่ทอผ้าของยายเป็นสนามเด็กเล่น ใช้แคร่เป็นสนามเด็กเล่น ใช้ต้นมะยมเป็นสนามเด็กเล่น อีกทั้งเปลที่ยายผูกเอาไว้ พวกเธอเล่นไล่จับกัน เที่ยววิ่งขึ้นไปบนแคร่ บนต้นมะยม และโหนกี่ของยายอย่างสนุกสนาน พอหิวน้ำเข้าบ้านไม่ได้ ไม่มีน้ำดื่มก็ไม่เป็นปัญหา สองฝาแฝดอาสาไปเอาน้ำที่บ้านของตนมาให้ดื่มเอง แต่แล้วจู่ ๆ ปัญหาก็ตามมาอีก

              “อ้ายปวดท้อง ปวดขี่แหมะ” จู่ ๆ พี่บอลก็ปวดท้องขึ้นมา ทำหน้าเหยเกบอกบุญไม่รับ จะกลับไปบ้านคุ้มใต้ก็ไกล ไปบ้านของตัวเองกุญแจบ้านก็อยู่กับยาย จะทำอย่างไรดีเมื่อส้มตำมื้อเที่ยงกำลังเล่นงานในท้อง

              “เฮ็ดจังใดฮั่นเข้าเฮือนบ่ได้” บอสตอบพี่ชายโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรด้วย เพราะตัวเองไม่ได้เป็นคนปวดท้อง “พุ่นไปขอเข้าเฮือนป้าสุ่มพุ่น”

              “บ่! บ่กล้าไป” พี่บอลสองจิตสองใจ ถึงจะเป็นป้าแท้ ๆ แต่ก็รู้สึกไม่กล้าขอใช้ห้องน้ำ

              “ไปเข้าเฮือนแพรวบ่ ตะอี่แม่อยู่เด้” แพรวเสนอ

              “บ่!” พี่บอลก็ยังปฏิเสธ เมื่อพี่บอลปฏิเสธพวกเธอก็ไม่รู้จะช่วยยังไง เจ้าตัวก็ดูไม่เดือดร้อนนัก พอเวลาผ่านไปสักพัก พี่บอลก็ดูจะยังไม่หายปวดเลย “เล่นถ่าอ้ายอยู่หนิเด้อ”

              “อ้ายบอลสิไปไส ไปเข้าห้องน้ำคุ้มใต้บ่” บอสถามพี่ชาย หมายถึงพี่บอลจะไปเข้าห้องน้ำบ้านของพี่ปาวที่คุ้มใต้

              “บ่! อ้ายจะปีนห้องน้ำ บอสขั้นอี่ยายมาเอิ้นกูเด้อ กูจะปีนห้องน้ำ” พี่บอลไม่มีทางเลือก เดินไปสำรวจบริเวณหลังบ้านแถว ๆ ห้องน้ำ ว่าสามารถปีนได้ไหม

              ห้องน้ำที่บ้านของเธอมีสองห้อง ทั้งในตัวบ้านและข้างนอก เวลาไม่มีใครอยู่บ้านเช่นนี้ ห้องข้างนอกตัวบ้านยายล็อกกุญแจเอาไว้ พี่บอลเดินวน ๆ หาทางเข้า เห็นลู่ทางที่จะเข้าไปใช้ห้องน้ำได้แล้ว

              บริเวณขื่อหลังคาจะเป็นช่องลมเล็ก ๆ ด้วยความที่พี่บอลเป็นคนตัวผอม พิจารณาดูแล้วว่าสามารถปีนลอดช่องลมเข้าไปได้ ศีรษะลอดเข้าไปได้พอดีไม่ติด ถึงจะติดหลังคานิดหน่อยไม่เป็นไร สามารถดันเข้าไปได้ พี่บอลจึงตัดสินใจลองปีนดู เพราะมันทนทรมานไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

              “ระวังหัวคาห้องน้ำล้า!” ชมพู่เตือนพี่บอล แต่พี่บอลไม่ฟัง นาทีนี้ใครห้ามก็ไม่ฟังอีกแล้ว

              “บ่คาหรอก บอสขั้นอี่ยายมาอย่าลืมบอกกู”

              “อือ…”